Rozdział 3: Tolerancja

Witam wszystkich. :) No, w końcu trzeci rozdział Przepaści, trochę z tym zwlekałam, pojawiłby się już na weekend, ale nie chciałam dawać tak wszystkiego na raz, tu oneshot, tu miniaturka i jeszcze rozdział. x-x 

Następny jeszcze nie jest zaczęty, więc znów prawdopodobnie dłuższa przerwa będzie.

Nie przedłużając, zapraszam do czytania! :)

***

– Proszę. – Spring rzucił na blat, tuż obok mnie, lekko wygniecioną kopertę.

– Hm? Co to? – zerknąłem na nią zdziwiony i przerwałem krojenie warzyw.

Już od dłuższego czasu odpowiadałem za przygotowywanie posiłków, bo dość szybko przyszło mi się przekonać, że nikłe zdolności kulinarne Złotka by nas nie wyżywiły, a prędzej otruły.

– List do ciebie, jak widać. – Blondyn oparł się o lodówkę i pokazał trzy inne koperty w swojej ręce. – Poza nim przyszły też rachunki, rachunki i… niespodzianka, rachunki! – Sarkastyczne zdumienie podkreślił zirytowanym skierowaniem wzroku ku niebu. – Dzielimy się po połowie.

– Jestem przed wypłatą! – jęknąłem żałośnie, dla podkreślenia swoich słów wywracając kieszenie spodni na drugą stronę, by pokazać mu wiejące w nich pustki.

Wytarłem ręce i wziąłem zaadresowany do mnie list, ostrożnie go otwierając.

– A ja to nie? Trzeba było tyle nie jeść, to byś nie narzekał, że w portfelu masz tylko kurz – prychnął.

– Nie mogę nie jeść, umarłbym – burknąłem, nie radząc sobie z papierem. Chyba naderwałem lekko kartkę w środku. Warknąłem zdegustowany i kontynuowałem otwieranie z drugiej strony.

– Nie mówię, żebyś nie jadł, ale do cholery nie musisz pochłaniać porcji dla trzech dorosłych osób! – Przyłożył palce do skroni, błagając chóry anielskie o cierpliwość.

– Nie przesadzaj! Tobie się wydaje, że to porcja dla kilku dorosłych, bo ty prawie nic nie jesz... no chyba, że akurat cię do tego zmuszę, chudzielcu! – Odgryzłem się. – Ile mam dać na te rachunki?

– Częściej jem na mieście – sprostował, ale dobrze wiedziałem, że to kłamstwo. Parę miesięcy mieszkania razem dużo mi o nim uświadomiło. Aż przerażało mnie, jak dobrze poznałem jego nawyki. Jedyne co wciąż rozgryzałem, to dziwne upodobanie blondyna do częstego znikania po robocie na niemal całe noce. – Dużo – powiedział oschle, najwyraźniej zirytowany rozmową.

– Springi, nie możemy się trochę inaczej podzielić? Ty zapłacisz większą część, po wypłacie ci oddam… – zacząłem, w międzyczasie rozrywając kopertę, a gdy zajrzałem do środka, zamilkłem momentalnie. – Albo zapomnij. Mniejsza, podlicz ile mam dać, nie ma problemu, zapłacę – powiedziałem, jak zaczarowany wpatrując się w banknoty na dnie koperty. Był z nimi także krótki list, wyjąłem go i zacząłem czytać.

– Tak nagle zmieniłeś zdanie? – Uniósł brwi i podszedł do mnie, obserwując uważnie. W końcu, kiedy zajęty czytaniem nie odpowiadałem, zabrał mi kopertę i wyjął pliczek banknotów – No, no… kto cię tak rozpieszcza? – zapytał, po przeliczeniu chowając je do niej z powrotem.

– Rodzice. Obiecali, że pomogą dopóki nie znajdę jakiejś lepszej pracy i nie ustatkuję się. Mają na tyle wysokie zarobki, że mogą sobie pozwolić na wspieranie mnie każdego miesiąca – wyjaśniłem, kończąc czytać krótki liścik.

– Za to ty dzięki nim możesz sobie pozwolić na nieco więcej luksusu. – Pokiwał z uznaniem głową, oddając mi pieniądze. – Dobrych masz rodziców.

– Ta, nie narzekam. – Uśmiechnąłem się zadowolony. Trochę luksusu… czyli zapłacę swoją część rachunków i będę miał kilka stów dla siebie. Nieźle. – A twoi coś ci przysyłają, czy już wyszedłeś z wieku łask? – zapytałem żartobliwie, ale Złotku widać do śmiechu nie było, bo spoważniał i spojrzał na mnie spod byka.

– Bez obrazy, ale raczej nigdy nie miałem w zwyczaju zbytnio polegać na ich pomocy – odparł chłodno i wyszedł z kuchni.

Co go ugryzło?

Wzruszyłem ramionami, stwierdzając, że Spring ma okres… chociaż i bez niego takie humorki to w jego wypadku norma. Nauczyłem się to tolerować. Nadal go nie znosiłem, z wyraźnie odczuwalną wzajemnością… niestety siły wyższe kazały mi się przystosować do obecnej sytuacji, a dzięki bolesnym doświadczeniom miałem świadomość, że to małe chuchro w kwestii sprytu zawsze będzie miało nade mną przewagę.

Zabrałem się za dokańczanie kolacji, zajęło mi to niecałe pół godzinki. W końcu wstawiłem wszystko do piekarnika i zadowolony poszedłem do salonu, zabierając ze sobą prezent od rodziców.

Byłem zmęczony po robocie i naprawdę nie miałem ochoty na robienie czegoś ambitniejszego, niż siedzenie przed telewizorem. Blondyn mimo, że starszy, miał widać o wiele więcej energii niż ja.

– Dokąd znowu idziesz? – zapytałem, widząc, że Spring ubiera bluzę.

– To nie jest twoja sprawa – uciął chłodno, najwyraźniej stwierdzając, że odpowiedzenie mi jak człowiek jest poniżej jego godności. Dupek, pogadać nie szło kiedy miał humorki. Niekoniecznie pozytywne.

– Może i nie moja, ale wydaje mi się dziwne, że znikasz tak często na całe noce. – Rzuciłem kopertę z kasą na stolik przed kanapą. Wtedy coś mnie tknęło. – Ej, Springi… a może ty masz panienkę, co? I to do niej tak latasz zawsze po pracy? – Wredny uśmiech wpełzł mi na usta, gdy kątem oka zauważyłem nerwowe drgnięcie blondyna. Czyżbym trafił? Tyle czasu wszelkie sugestie i teorie spotykały się z jego obojętnością, a teraz proszę, zupełnie inna reakcja. Wyszczerzony zbliżyłem się do niego i trąciłem łokciem w bok. – No, to jak się zwie twoja Julia, mój ty pedantyczny, złotowłosy Romeo?

– Jaka znowu Julia? – Uniósł brew, kryjąc lekkie zdenerwowanie za chłodną maską ironii. Instynkt mnie nie zawiódł, ma panienkę jak nic!

– Ta, dla której wzdychasz wieczorami, ta, dla której kupujesz kondomy o zapachu truskawek, ta, dla której… – zacząłem, szybko jednak przerwał mi celnie wymierzony łokieć pod żebra.

Zgiąłem się w pół z bólu. Następnym razem muszę pamiętać, żeby się odsunąć, zanim zacznę robić sobie z niego jaja… błąd, następnym razem dwa razy się zastanowię, zanim w ogóle zacznę sobie z niego te jaja robić. Takie to małe, a takie zabójcze.

– Opanuj się i nie udawaj, że potrafisz myśleć, bo z tego co słyszę to ci nie służy, prymitywie. – Wywrócił oczami z nieukrywaną litością. – Nie wychodzę do żadnej „panienki”. Już ci mówiłem, że to moja sprawa i masz się nie wtrącać. – Zapiął bluzę i wziął leżące na stoliku klucze. – Wrócę późno, nie czekaj na mnie – powiedział i poszedł do wyjścia.

Może to głupie, ale stojąc tak, z rosnącą pewnością, że złamał mi wszystkie żebra, postanowiłem dowiedzieć się za wszelką cenę, gdzie tak ochoczo pędził.

Nigdy nie byłem aż tak zdesperowany, żeby śledzić człowieka (poprawka, demona), który z wielką chęcią rzuciłby mnie wilkom na pożarcie, jednak tym razem ciekawość wzięła górę. Musiałem dowiedzieć się, jaka wariatka wpakowałaby się w taki toksyczny, sado-maso związek z samym diabłem.

Złotko wyszło z mieszkania zostawiając mnie samego, wraz z układającym się w głowie planem. Odczekałem chwilę nim zacząłem się ubierać i wybiegłem za nim.

Pierwszy etap nie był trudny, po prostu biernie podążałem za nim w bezpiecznej odległości, pilnując, żeby mi nie uciekł. Nie spieszyło mu się, więc kłopotu z tym nie miałem. Szczerze powiedziawszy, te jego nocne wyprawy nurtowały mnie tak długi czas, że teraz plułem sobie w brodę, że wcześniej nie wpadłem na pomysł, by się za nim przejść. Przecież nawet się o tym nie dowie.

Zadumany nad teoretycznym wyglądem piękności, dla której nasz kochany Spring stracił głowę, zupełnie nie zauważyłem kiedy na najbliższym skrzyżowaniu nagle przepadł.

Zamrugałem zdezorientowany, rozglądając się za nim, ale on po prostu zniknął. Już prawie mi się udało i taka porażka…!

– Cholera jasna, mały, upierdliwy…! – Zacząłem kląć, kiedy nagle poczułem czyjąś rękę na ramieniu.

Odskoczyłem jak oparzony, będąc pewny, że to Spring i jego miłość do doprowadzania mnie w stan przedzawałowy. Na szczęście tym razem to był… Freddy?

Odetchnąłem z ulgą. Chyba nigdy tak się nie ucieszyłem na jego widok, mimo, że takie przypadkowe spotkanie w krytycznym momencie śledztwa wydawało mi się mocno nieprawdopodobne.

– Bonnie, wszystko gra? – Uniósł brwi, lekko zaniepokojony moją reakcją.

– Sorry, zaskoczyłeś mnie, nie spodziewałem się ciebie tutaj – Podrapałem się po karku, posyłając mu przepraszający uśmiech.

– I nawzajem. Zwykle cię tu nie widuję w tygodniu – zauważył.

Próba wymyślenia na poczekaniu wymówki, byle tylko nie wyjść przed nim na jakiegoś stalkera, była bezsensu. To Fazbear, więcej niż pewne, że wyczuje moje kłamstwo.

– Powiedzmy, że coś sprawdzam. Pewną plotkę. Słyszałeś może, że nasz drogi Springtrap się z kimś spotyka? – zapytałem, czekając na reakcję.

– To istnieją aż tacy masochiści? Wątpię, by to była prawda, nie wyobrażam sobie jego i jakiejś dziewczyny… zabiłby ją spojrzeniem – stwierdził bez chwili wahania. – Czemu cię to interesuje? I co miało znaczyć, że to sprawdzasz? Śledzisz go? – Freddy starał się ogarnąć sytuację, ale nie widział sensu w moim zachowaniu. Co gorsze, ja też go nie widziałem.

– A jeżeli tak? Takie paranormalne zjawisko zainteresowałoby każdego – burknąłem, lekko zażenowany.

– Zachowujesz się jak gówniarz, Bonnie. Ale w sumie ci się nie dziwię. Też jestem ciekawy kogo sobie przygruchał i zdołał zatrzymać przy sobie. – Freddy uśmiechnął się, poklepując mnie po ramieniu. – Zdawało mi się, że wcześniej go widziałem. Chodź, pomogę ci go znaleźć. Nie może być daleko – zaproponował.

Na tego to jednak można liczyć. Cieszyłem się, że miałem przy sobie takiego dobrego kumpla.

Fazbear poprowadził mnie w miejsce, gdzie przed chwilą widział Złotko. Poszliśmy w tamtym kierunku, chwilę się pokręciliśmy, aż w końcu go znaleźliśmy.

Scena rodem ze starego romansidła. Blondyn czekał na kogoś, lekko zdenerwowany, w parku pod latarnią. Było chłodno, a on wziął tylko bluzę. Ukryliśmy się na osłoniętej cieniem rosnącego obok drzewa, ławce i w miarę dyskretnie obserwowaliśmy rozwój sytuacji. Po maksymalnie dziesięciu minutach, naszym oczom ukazał się ciemny zarys postaci, powoli nabierający barw w miarę, jak zbliżał się do światła.

– Myślisz, że to ona? – zapytałem szeptem, wytężając wzrok.

– Na pewno. O tej godzinie nikt normalny by do tego parku nie przychodził. – Freddy również wydawał się zafascynowany damą w ciemności.

Szła szybko, już po chwili dostrzegliśmy kim była. Obaj ją znaliśmy.

Lub raczej jego.

Początkowo myślałem, że Spring lubi wysokie. Potem w oczy rzuciły mi się te charakterystyczne, lekko rozczochrane włosy i kurtka, którą już parę razy widziałem wychodząc z pracy.

Fredbear.

– O stary… – Szczęka mi opadła chyba do samej ziemi. – To jednoznaczna sytuacja, czy może Fredbear zaraz przyprowadzi mu swoją uroczą, młodszą siostrę? – zapytałem przestrzeń z niemą nadzieją, że świat mi przytaknie i zaraz pojawi się obok nich jakieś słodkie, złotowłose dziewczę.

Wszystkie wątpliwości rozwiały się, kiedy pocałowali się krótko na powitanie. Pierwszy raz widziałem u Springa taki zadowolony uśmiech.

– Nie, Bonnie. Zupełnie jednoznaczna. – Freddy, wyraźnie zaskoczony, również wpatrywał się w tą scenę z rozdziawioną buzią. – Spadamy stąd, czuję się jak te wścibskie, starsze kobiety, obserwujące ludzi z balkonów. – Pociągnął mnie za rękaw, wstając z ławki. Też miałem już dość widoków, więc nie protestowałem.

– Ale… oni… jakim cudem? – Lekki szok zawładnął moim umysłem. Cały ten czas mieszkałem z gejem? Widząc, że Spring i Fredbear idą w naszą stronę, skręciliśmy w inną alejkę, byle dalej od nich. – Stary, skoczymy po dobry alkohol… a potem do ciebie.

– Mój ojciec może być w domu, nie wiem czy to dobry pomysł. Nie lepiej przejść się do twojego mieszkania? – zapytał.

– Nie. Rany, Freddy! Ja z nim mieszkam, dzisiaj nie chcę go już widzieć! – jęknąłem, załamany tym wszystkim.

– Mieszkasz…? – Zamrugał zdziwiony, ale widząc moją depresję i ból życia, postanowił nie komentować. Poklepał mnie przyjacielsko po plecach. – No, to zmienia postać rzeczy. – Westchnął ciężko. – Dobra, chodź po jakieś piwo. Jutro praca, więc nie ma mowy o zalewaniu się w trzy dupy.

– Masz szczęście, że mojego ojca jeszcze nie ma – mruknął Freddy, otwierając swoją puszkę i siadając wygodnie na dużej kanapie obok mnie.

– Domyślam się. Swoją drogą powiesz mi, co robiłeś na tamtym skrzyżowaniu? Dziwne, że trafiłeś na mnie akurat w tak krytycznym momencie, jak jakiś pieprzony rycerz na koniu. – Zerknąłem na niego podejrzliwie. Nie. Nie wierzyłem w przypadki.

– Byłem w restauracji ojca, pomagałem mu nadzorować prace, ale znudziło mi się. Wracałem właśnie do domu, kiedy zauważyłem Springa i ciebie. Widziałem w którą uliczkę skręcił, chciałem ci tylko o tym powiedzieć, a nie zaraz iść za nim… no ale wyszło jak wyszło. – Przechylił puszkę z piwem i upił z niej niewiele. – Czemu wcześniej nie powiedziałeś, że mieszkacie razem?

– Bo wtedy jeszcze tak się z tobą, Foxym i Chicą nie zadawałem, a nie chciałem żebyście na starcie mieli ze mnie bekę. Nie planowałem z nim mieszkać. Teraz to w sumie żałuję, że jeszcze się z tej kawalerki nie wyprowadziłem… tyle czasu pod jednym dachem z pedałem. – Wzdrygnąłem się lekko.

– Sądziłem, że raczej obojętna jest ci orientacja innych? – zauważył Fazbear, dopijając alkohol i odkładając pustą puszkę na stolik.

– Nie mam nic do homo. Ale mieszkanie z jednym z nich to inna sprawa. Bałem się obudzić z nożem przy gardle, bo to Spring, a tak naprawdę powinienem się bać, żeby nie obudzić się z kutasem na mordzie! – warknąłem zdenerwowany, biorąc kolejne piwo i w błyskawicznym tempie je wypijając.

– Nie przesadzaj, Bonnie. I nie pij już, zaczynasz mówić głupoty. Tak długo mieszkaliście razem i jakoś nic ci nie zrobił. Było dobrze póki nie wiedziałeś, a teraz wiesz i nagle problem? – Brunet zmarszczył brwi.

– A ty co go tak bronisz? – prychnąłem, rzucając Fazbearowi pełne pretensji spojrzenie. Liczyłem, że mnie poprze, a nie zacznie robić kazania.

– Nie bronię, chcę ci uświadomić, że zachowujesz się jak ostatni dupek! – Podniósł głos.

Pierwszy raz widziałem naprawdę zdenerwowanego Freddy'ego. Zwykle był opanowany, pewny siebie, taki lider idealny. W naszej paczce wiadomo było, że to on rządzi. Skoro udało mi się wyprowadzić go z równowagi, to widać serio przeginałem. Mimo tej świadomości, może częściowo przez alkohol, a może przez własny upór, nie miałem zamiaru się z nim zgadzać.

Warknąłem coś nieprzyjemnego pod nosem i wstałem z kanapy.

– Jednak wrócę do siebie – powiedziałem, kierując się do wyjścia.

– Bonnie, weź się ogarnij. – Freddy położył mi dłoń na ramieniu, stanowczo zatrzymując tym gestem w miejscu.

– Jestem ogarnięty, to ty nie rozumiesz, bo nie musisz z nim mieszkać! – Wyrwałem mu się mocniejszym szarpnięciem.

Już nie próbował przemawiać mi do rozsądku. Zrozumiał, że w tym momencie to bez sensu.

Naprawdę niechętnie kierowałem się do swojego gniazdka. Po drodze rozmyślałem, czy może nie wpaść do Foxy’ego, Chici, albo Vincenta. Jak na złość Foxy nie odbierał, a Chica siedziała u jakiejś swojej psiapsióły, nie miałem ochoty na babski wieczorek z robieniem mi warkoczyków i (nie)szczerym współczuciem nad moimi prywatnymi tragediami. Do Vincenta z kolei nie miałem co zachodzić. Gość miał ostatnio trochę problemów, wolałem mu się nie zwalać na chatę jak sam ledwo życie ogarniał.

Poza tym… prawda była taka, że tylko z Freddym byłem na tyle blisko, by bez obaw powiedzieć mu co na wątrobie leży i się pożalić. Reszta raczej była tylko znajomymi.

Zauważyłem po drugiej stronie ulicy wciąż czynny sklepik. A co mi tam! Sprawdziłem zawartość portfela i zadowolony, że wciąż miałem trochę kasy, zaszedłem do całodobowego i kupiłem mocniejszy alkohol.

Zataczając się lekko, upuściłem na chodnik pustą już butelkę. Dźwięk tłuczonego szkła odbił się echem po całym parku, ale jakoś się tym nie przejąłem. Myślałem, że trunek poprawi mi humor, tymczasem z chwili na chwilę byłem coraz bardziej zirytowany.

No i co miałem ze sobą począć? Stanąłem pod blokiem i długą chwilę zastanawiałem się, czy wchodzić do środka. Wyobraźnia podsuwała mi różne scenariusze.

a). Wchodzę do środka, jest ciemno, z pokoju dochodzą mnie dziwne odgłosy. Zaciekawiony zaglądam, a tam… *cenzura*!

b). Wchodzę do środka, pali się światło, idę do kuchni, a tam na stole… *cenzura* !

c). Wchodzę do środka, a tam…*cenzura*!

Nie. Nienienienienienienienie! Za chuja nie wejdę do tego mieszkania! Jeżeli Spring tam był i to z Fredbearem, wolałem uniknąć ocenzurowanej części podsuwanych mi przez podświadomość scen.

Bezpieczniej będzie siedzieć na dworze. Szkoda, że nie trzymałem języka za zębami i nie schowałem arogancji do kieszeni, może wtedy mógłbym spokojnie przekimać się u Freddy’ego.

Życie mocno brutalne. Westchnąłem ciężko i z rękami w kieszeniach kurtki oddaliłem się na najbliższą ławkę.

A więc tak się czuli bezdomni… wiatr w oczy, towarzycho skorych do dobroczynnego zbierania datków (na własne potrzeby), dresów. Żyć nie umierać.

Kij, lepsze to niż *cenzura* … brrr, nawet nie jestem w stanie sobie tego bez cenzury wyobrazić.

Moja ławka to mój pałac.

Założyłem ręce za głowę, wyciągnąłem nogi i stwierdzając, że nawet mi wygodnie, naciągnąłem kaptur na twarz, próbując jakoś przetrwać noc. Ławka stała w osłoniętym miejscu, więc aż tak zimno mi nie było.

Chyba przysnąłem, bo jakiś czas później obudziło mnie mocne szturchnięcie. Odgoniłem ręką irytujący czynnik. Niestety to się spotkało z nieco brutalniejszym odzewem, bo już po chwili, nie wiem jak, ale leżałem na ziemi z twarzą wgniecioną w chodnik.

– Ja pierdolę…! – warknąłem, czując jak policzek którym zaryłem, zaczyna piec. – Ani się waż macać po dupie! – Pierwsza kwestia obronna, jaka padła z moich ust.

– Nie martw się, nie zamierzam. Co jak co, ale twoja dupa to ostatnia obleśna rzecz, którą chciałbym dotykać. – Usłyszałem nad sobą znajomy głos, już widząc oczami wyobraźni (bo te prawdziwe czule podziwiały beton), jak Spring właśnie w tym momencie kręci głową z wyrazem twarzy pod tytułem: „Żal mi tego idioty”.

– Polemizowałbym – prychnąłem, podnosząc się prędko z ziemi. – Musiałeś?

– Musiałem. Nie podziękujesz? Udało mi się naprostować twój krzywy ryj. – Uśmiechnął się wrednie. Widać randka udana, bo humorek mu dopisywał.

– Zabawne… jest jakiś konkretny powód zwalania mnie z ławki? Czy akurat przechodziłeś i nie mogłeś się oprzeć takiej pokusie? – Wstałem i rozmasowałem otartą stronę twarzy.

– I jedno, i drugie. Masz klucze? Jest mi zimno, chciałbym się dostać do mieszkania. Daj je i już nie przeszkadzam, śpij sobie dalej jak ostatni menel… którym, z tego co czuję, postanowiłeś zostać. Ile wypiłeś? – Zapytał z wyraźnym niezadowoleniem.

– Kilka piw i coś tam jeszcze, ale to nie ważne. Widać za mało, bo nadal jestem na ciebie wkurwiony – wybełkotałem, obmacując spodnie w poszukiwaniu właściwej kieszeni, w której były klucze.

– Wkurwiony na mnie? Mogę wiedzieć za co? – Uniósł brwi. Nie wyglądał, jakby jakoś szczególnie  się tym oświadczeniem przejął.

– Dobrze wiesz za co, cholera... masz. – Podałem mu pęk kluczy.

– No wyobraź sobie, że nie wiem. Ale lepiej dla ciebie, żebyś jednak nie spał na dworze. Nie lubię pijaków, jasne? Dlatego pierwszy i ostatni raz śpimy pod jednym dachem, kiedy tak od ciebie wali. – Skrzywił się z niesmakiem, idąc przodem.

Wciąż lekko się chwiejąc, ruszyłem za nim. Warczałem pod nosem masę przekleństw. To na bolący policzek, to na głowę, to na alkohol, to na Springa i jego niesmaczne ciągoty.

Blondyn nie zdejmował bluzy po wejściu do mieszkania. Musiał zmarznąć, w sumie nie dziwne.

– No? Dowiem się czym tym razem cię tak wielce uraziłem? – zapytał z lekką ironią w głosie.

– Tym co robisz – odwarknąłem, nie będąc w stanie skleić bardziej rozbudowanej wypowiedzi.

– To znaczy? Tym, że stoję, oddycham, mieszkam tu, istnieję…? Eh, zresztą nie ważne. Pewnie i tak nie kontaktujesz – westchnął ciężko, na moment znikając w pokoju.

Przyłożyłem palce do skroni i rozmasowałem je, gdy nagle coś zostało mi rzucone na głowę. Szybko ogarnąłem, że to czyste ubrania.

– Pod prysznic, ale już. Nie zasnę kiedy tak od ciebie jedzie – zakomunikował blondyn, po czym łaskawie wepchnął mnie do łazienki. Pewnie wyglądałem, jakbym sam nie umiał do niej trafić.

Pierwszy dryg na skutek jego dotyku przyszedł z opóźnieniem. Miałem tylko szczerą nadzieję, że nie wejdzie tu za mną. Na szczęście nie miał zamiaru tego robić.

Nie, nie byłem aż tak pijany, żeby przytulać prysznic i błagać go, aby przestał płakać. A to już coś. Chłodna woda nieco mnie rozbudziła, miałem jednak świadomość, że następnego dnia będę przeżywał męczarnie i katorgę w pracy.

Długo byłem w łazience; chciałem pozbyć się z siebie wszystkiego, co przypominało mi wydarzenia z dzisiejszego dnia.

Naprawdę będę musiał pomyśleć o nowym mieszkaniu.

Z ręcznikiem na ramionach i w samych spodniach, wszedłem do wspólnego pokoju. Spring, jak co wieczór, czytał wyłożony na łóżku, jednak słysząc jak wchodzę, od razu oderwał wzrok od książki.

– Miałeś zamiar spać pod tym prysznicem? Prawie godzinę tam byłeś… jeszcze raz spróbuj nazwać mnie panienką. – Zaśmiał się.

Nie odpowiedziałem. Ignorując go kompletnie, zabrałem kołdrę do salonu, na małą kanapę,  a po chwili wróciłem jeszcze po poduszkę.

– Co robisz? – Blondyn zdziwiony przyglądał się moim poczynaniom. Odłożył lekturę i podniósł się do siadu.

– A jak ci się wydaje? Wynoszę się z tego pokoju – prychnąłem, nadal rozdrażniony.

– Ponieważ…? – Zmarszczył brwi, doszukując się powodów mojego zachowania. Nie pozwoliłem by dalej miał wątpliwości, po prostu wybuchłem.

– Ponieważ nie mam zamiaru spać w jednym pokoju z pierdolonym pedałem! – Tym agresywnym akcentem zakończyłem rozmowę i wyszedłem z sypialni, zostawiając go samemu sobie.

<= Poprzedni    <Powrót>    Następny=>