(Miniaturka AC) Dzień 1 cz.2 - Kłopotliwy poranek

To już druga miniaturka z AC, jeszcze... co najmniej dwadzieścia do końca. xD

Akcja tej części dzieje się kilka godzin po poprzedniej. 

Zapraszam do czytania. c:

***

– Altaïr, może jednak ci z tym pomogę? – zapytał Malik, który od dłuższej chwili wręcz dusił się ze śmiechu.

– Sam sobie poradzę! – prychnął coraz mocniej rozdrażniony asasyn. Już od ponad piętnastu minut mocował się ze swoimi szatami. Nie, nie potrafił ich ubrać jedną ręką.

– Nigdy nie wyjdziemy na bazar, jak będziesz się tak guzdrał. – Mężczyzna westchnął ciężko, opierając się tyłem o biurko i z wolna opanowując rozbawienie.

Choć widok jego partnera, rozpaczliwie próbującego zakryć to i owo ubraniem, ani trochę mu w tym nie pomagał.

– Daj mi czas, ty pewnie też na początku nie mogłeś do tego przywyknąć! – Syryjczyk miał dość. Nie sądził, że samo wkładanie szat może być tak upokarzające.

Ten, który zabijał ciemiężców i bronił pokrzywdzonych, którego nikt nie był w stanie zwyciężyć… nie mógł sobie poradzić z ubraniem spodni.

– Owszem, nie mogłem. – Malik westchnął ciężko i zbliżył się do niego mimo protestów i zapewnień, że da radę sam. – Ale szybko przywykłem, żeby nie stać się słabszym od ciebie, nowicjuszu. – Sprawne palce bruneta szybko zasznurowały spodnie Altaïra. Zaraz po tym, jego jedyna ręka znalazła się na kroczu Ibn-La’Ahada, masując je delikatnie.

Asasyn zamrugał zaskoczony. Nie sądził, że właściciel biura będzie w stanie zrobić to tak szybko, sprawnie… i przyjemnie. Wręcz zamruczał z zadowolenia, gdy jego kochanek subtelnie zaczął się nim zajmować, pobudzając do dalszej zabawy.

– Malik... – zaczął, ale zaraz został odsunięty przez mężczyznę.

– Później. Teraz idziemy na bazar, Altaïrze – zarządził były asasyn, odsuwając się i odchodząc  w stronę wyjścia.

– Ale…! – Zdegradowany mistrz chciał zaprotestować, jednak już po pierwszym kroku w stronę Malika, poczuł, jak jego spodnie błyskawicznie robią się za ciasne. – … Ja nie mogę iść.

– Dlaczego? – zapytał jednoręki, ale widząc rosnący „powód” niedyspozycji partnera, uśmiechnął się jedynie i otworzył świetlik, będący jedynym wejściem do biura. – Och… W takim razie dołączysz do mnie jak już sobie z tym poradzisz. Tymczasem bywaj, miłej zabawy!

– Nie, czekaj! To twoja wina, weź za to odpowiedzialność! – Altaïr zwyczajnie nie chciał przyznać, że największy kłopot będzie miał z ponownym włożeniem spodni, gdy już sobie ulży. A jeżeli jego kochanka nie będzie obok, to sam raczej nie da rady dobrze ich zasznurować.

– Wszystko jest dozwolone, Altaïrze. Wszystko. – Z tymi słowami i wrednym uśmiechem na ustach, Malik opuścił biuro.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>