(Miniaturka AC) Dzień 1 cz.3 - Na targu

Ciężkie dni nastały, za oknem coraz pochmurniej, nauki coraz więcej, wszyscy coraz głośniej na mnie krzyczą, no bo zła pogoda to i humory złe. ;-; 

Niestety, ale ta miniaturka to jedyne, co udało mi się napisać, ten tydzień był dość... pełny wszystkiego. Tak pełny, że na inspirację miejsca zabrakło. x-x Zwłaszcza po namiętnym pocałunku na lekcji wychowania fizycznego. Nosem. Z piłką. Cały dzień zmarnowałam na okłady z lodu, zamiast pisanie. ;-;

No nic, nie będę zanudzać, zapraszam do czytania!

Akcja dzieje się mniej więcej dwie godziny po ostatniej miniaturce.

***

– Powiedz, proszę, że to już wszystko… – Altaïr stał obładowany koszami i zawiniątkami, które podobno były „codziennymi zakupami Malika”.

Bzdura, nowicjusz był pewny, że te wszystkie ładunki stanowiły kolejne utrudnienie dla ich małego zakładu. Coraz głośniej wyrażał swoje niezadowolenie, ilekroć właściciel biura zawieszał mu na ramieniu kolejne pakunki.

– Nie, jeszcze musimy poszukać kilku rzeczy. – Malik zbył go machnięciem dłoni i średnio zainteresowany marudzeniem Ibn-La’Ahada, wrócił do przebierania pomarańczy na straganie.

– Na kodeks, po co ci aż tyle jedzenia?! – Syryjczyk, mający tylko jedną rękę do dyspozycji, ledwo radził sobie z utrzymaniem wiszących na niej koszyków. No, ale przecież się nie poskarży, bo wtedy starszy brat (świętej pamięci) Kadara, wygra ich mały zakład.

– Altaïrze, rusz głową. Prowadzę biuro, codziennie przychodzą do mnie dziesiątki asasynów, rannych, zmęczonych bądź głodnych po misjach, w których narażają swoje życia. Myślisz, że jakbym dał im kuskus i odprawił z kwitkiem, to byliby zadowoleni? A gdybym jeszcze nie zapewnił im zapasów na drogę do Masjafu? Zaraz chcieliby zmiany zarządcy biura! – Brunet pokręcił głową z politowaniem i ruszył zatłoczonymi uliczkami dalej, z gracją omijając każdy patrol, jako że świetnie znał codzienne trasy strażników po mieście. Jego mogliby nie poznać, ale do stroju Altaira pewnie by się przyczepili.

– Nie lepiej po prostu to wszystko ukraść? Tracisz strasznie dużo pieniędzy – burknął mężczyzna, usiłując poprawić zawieszony na ramieniu koszyk tak, by ten podtrzymywany brodą mu się nie wyślizgnął.

Malik zatrzymał się gwałtownie i obrócił przodem do nowicjusza. Zmarszczył przy tym brwi wyraźnie niezadowolony z jego toku myślenia.

– Ludzie tutaj żyją w biedzie, naprawdę chcesz im jeszcze dokładać powodów do rozpaczy? – zapytał zarządca.

– Daj spokój, kotku. Zrobiłeś się strasznie wrażliwy, od kiedy straciłeś tą prawą rękę. – Altaïr wywrócił oczami.

To był błąd, bo po chwili w głowę Syryjczyka przydzwoniła połówka ogromnego arbuza, rozbijając się na niej i przewracając go razem z całymi Malikowymi zakupami prosto na ziemię.

– Prawą? PRAWĄ?! Lewą, ty idioto! Pozbawiłeś mnie ręki i nawet nie wiesz której?! A żeby cię…! – W czasie, kiedy Malik zaczął wyklinać, Altaïr powoli pozbierał się z ziemi, ściągając z kaptura resztki owocu.

– Przepraszam, mój drogi, ale czy przypadkiem sam chwilę temu nie mówiłeś, żeby nie dawać mieszkańcom powodów do rozpaczy? – przerwał mu. – A teraz ot tak rozbijasz ich arbuzy na mojej głowie. – Zdegradowany mistrz uśmiechnął się zadziornie i wstał powoli.

Malik westchnął ciężko, próbując się uspokoić.

– Racja. – Podszedł do Altaïra, bezceremonialnie wsadził mu rękę pod szaty i wykorzystując moment zaskoczenia, wydobył spod nich jego sakiewkę, po czym wrócił do (nie mniej zdziwionego widowiskiem) sprzedawcy na straganie z arbuzami. – Ile płacę?

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>