(Miniaturka AC) Dzień 5 cz.3 - Wyzwiska

Staram się pod koniec wracać do prawidłowych długości miniaturek. x'D
So... ja nie wiem, czy dobrze prowadzę wewnętrzną przemianę bohatera, staram się jak mogę, mam nadzieję, że coś niecoś mi wychodzi. x'D
No, jeszcze tylko dzień szósty i siódmy przed nami. Miniaturek zostało... chyba sześć. Naprawdę będę tęsknić za tą serią, miałam mnóstwo radości pisząc ją. ;-;
No nic, życzę miłego czytania! :)

***

Altaïr już ponad pół godziny błąkał się po rynku i próbował znaleźć przekupkę, która posiadałaby interesujący go towar i byłaby skłonna sprzedać go za rozsądną cenę.

Jedynym problemem było to, że zabójca ni jak nie wiedział, czego dokładnie powinien szukać. Malik powiedział: „Idź i znajdź coś, co wywabi atrament!”. Szkoda, że nie podał jakiejś konkretnej nazwy, bo Ibn-La’Ahad kompletnie się na tym nie znał. A jak kupi coś kompletnie bezużytecznego i zmarnuje kasę? Taki obrót sytuacji raczej nie obłaskawiłby Malika.

Choć, szczerze mówiąc, nowicjuszowi wydawało się, że rafiq nie ma mu tego za złe. Nawet pożyczył kochankowi swój płaszcz, żeby mógł ukryć pod nim broń i skrępowaną rękę. Dłuższe przebywanie na małym obszarze, jakim był plac ze stoiskami, z pewnością skończyłby się spotkaniem jakiegoś patrolu strażników. A ci nie mieliby litości, gdyby go rozpoznali i o ile w normalnych okolicznościach Altaïr zwyczajnie pozabijałby agresorów, albo im uciekł, o tyle teraz, z niepełnym zestawem kończyn, mógłby mieć spory problem w bardziej wymagającym starciu.

No i wciąż bolał go tyłek. O ile wstanie z poduch i podejście do biurka zarządcy było banalne, bo mimo wszystko Al-Sayf zadbał, by nie zrobić krzywdy swojemu partnerowi, o tyle błąkanie się w tą i z powrotem sprawiało, że asasyn po dłuższym czasie zaczął odczuwać dyskomfort.

– Przepraszam, miałby pan…? – zaczął rozmowę z kolejnym straganiarzem, wskazując przy tym pokaźną plamę na swoim kapturze.

– Spieprzaj stąd – odburknął facet, odganiając go ręką. – Nie zajmuj kolejki! Mam tu o wiele więcej innych klientów!

Zdegradowany mistrz uniósł brwi i zamrugał zaskoczony. Zamurowało go.

– Co proszę…? – Miał nikłą nadzieję, że się przesłyszał.

– Gówno! Kalek nie obsługuję! Ostatnio jakaś larwa bez jednej dłoni upuściła świeży arbuz i nie chciała płacić za zmarnowany owoc. Nie stać mnie na takie straty, spadaj stąd, bo zawołam straż! – zagroził.

Altaïr nie miał zamiaru ryzykować schwytania przez taką błahostkę, nie mniej jednak był mocno zszokowany zachowaniem sprzedawcy.

Uderzyło go to tak mocno prawdopodobnie przez to, że momentalnie pomyślał o Maliku. Zarządca musiał znosić takie nierówne traktowanie i obelgi codziennie? W sumie to tylko jeden sprzedawca, najpewniej raz do niego poszedł i już więcej nie wrócił, w końcu Ibn-La’Ahad od czasu ich zakładu był na rynku wiele razy i jeszcze nigdy się z podobną dyskryminacją nie spotkał.

Z drugiej strony nie miał wtedy płaszcza, po prostu wpadał szybko do najbliższego straganu, błyskawicznie wszystko kupował (czasami dając się przez to naciągnąć) i wracał do biura, więc sprzedawcy najpewniej widzieli, że ręka jest zwyczajnie związana. Jednej przekupce się nawet tłumaczył, że to w ramach rehabilitacji po postrzale z kuszy.

Asasyn prędko wycofał się z tej nieznanej sobie części rynku, nie chcąc kolejny raz natknąć się na człowieka pokroju tego sprzedawcy. Już nawet nie chodziło mu o to, że słabe nerwy nie pozwoliłyby mu zbyt długo tkwić biernie w miejscu i nie reagować na wyzwiska. Chciał oszczędzić sobie słuchania tego, co dzień w dzień mogło być kierowane w stronę zarządcy. To było po prostu przykre.

Pewnie, gdyby pod takim straganem zjawił się szlachcic na pięknym koniu i zaoferowałby tamtemu dupkowi ze stoiska kufer złota, to facet nie patrzyłby ani na to, jakim sposobem mężczyzna wjechał na tym zwierzęciu w środek miasta, ani na to, czy brakuje mu którejś kończyny. Gdyby Altaïr wyglądał na przesadnie bogatego, nie odmówiłby mu, a pewnie zaczął jeszcze lizać dupę.

Kręcił się tak po głównym placu, po kilka razy podchodząc do tych samych sprzedawców z tym samym pytaniem, aż ci w końcu, najwyraźniej mocno zirytowani jego upierdliwością, zaczęli go odganiać, a niektórzy wręcz krzyczeć do niego, jak zauważali, że znowu stoi na końcu kolejki do ich straganu, że nie mają tego, czego szuka.

Zaczęło się robić ciemno. Pojedynczy, patrolujący okolicę strażnicy, coraz częściej wychodzili na plac, zmuszając zabójcę do przeczekiwania ich obecności na pobliskich ławkach, w towarzystwie brudnych, bredzących coś o kaszy, pijaków.

Marnował przez to czas, ale miał za to chwilę do namysłu. A im bardziej wracał wspomnieniami do chamskiego kupca, tym bardziej coś ściskało go w żołądku.

Chodził tak po rynku i dzielnicy targowej, aż w końcu słońce całkowicie schowało się za horyzontem, a jedynym źródłem światła stały się porozwieszane tu i ówdzie, pochodnie.

Straganiki powoli znikały, jeden po drugim kupcy zabierali się do domu, ładując niesprzedane owoce na wózek i chcąc je zapewne opchnąć nazajutrz jako „absolutnie świeże”, bądź też poczęstować nimi rodzinę.

Ostatnia przekupka na rynku właśnie pakowała do worka różnorakie ozdóbki, owinięte szmatkami, gliniane naczynia i sztućce. Asasyn i tak nie miał co ze sobą zrobić. Nie chciał na razie wracać do biura, czuł się cholernie winny, dlatego też zbliżył się do niej i zaoferował pomoc.

Wspólnie poskładali stoisko, kulturalnie zaoferował nawet, że zaniesie kobiecie ten cały towar do domu, żeby dźwigać nie musiała.

– Jaki pomocny z ciebie, młody dżentelmen. Takich to teraz ze świecą tu szukać. – Przekupka pokręciła głową, wzdychając przy tym ciężko. – Byłeś u mnie dzisiaj kilka razy, prawda?

– Tak, pytałem o coś, co pomogłoby mi się pozbyć atramenty z materiału. Poplamiłem ulubioną szatę ukochanej, nieszczęśliwie się złożyło, że była to pamiątka po jej zmarłej siostrze – przyznał szczerze. A to, że w całej tej historyjce zmienił Malikowi i Kadarowi płeć, to już szczegół. Kobieta zaczynała być miła, nie chciał ryzykować, że go zaraz od bezbożników wyzwie.

– Wybacz, ale naprawdę nie mam nic, co mogłoby ci pomóc. O, to tutaj, ten dom. – Wskazała na najbliższy budynek, pod którym Altaïr przekazał jej wór. – Wiesz… moja babka kiedyś mi mówiła, że ona, jak młoda jeszcze była, zanim trafiły do nas te wszystkie cuda z innego świata, sprowadzane przez karawany kupieckie, to prało się kwiatkami.

– Kwiatkami…? – Asasyn uniósł brwi, choć przez panujący wokół mrok i tak nie można było tego dostrzec.

– Takimi żółtymi, co wyrastają często pomiędzy uschniętymi krzakami, a pod murami też całe kępy ich widziałam. Możesz spróbować, nie gwarantuję, że pomogą, ale na pewno nie pogorszą sytuacji. – Kobieta pożegnała się krótko z Altaïrem, siląc się przy tym na zmęczony uśmiech posłany w jego kierunku, a już po chwili zniknęła pospiesznie za drzwiami domostwa.

Obudziła nową nadzieję w zabójcy, który nie chciał wracać do biura z brudną szatą, kolejny raz zawodząc swojego kochanka.

Przez cały ten czas poczucie winy zdążyło urosnąć w nim do niemożebnych wręcz rozmiarów. To nie tak, że postawił sobie za cel życia i śmierci uprać ten cholerny strój, jakby nie mógł tego zrobić jutro. Chodziło o coś więcej.

Słowa sprzedawcy naprawdę mocno uderzyły w nowicjusza. Zrozumiał, że Malik nie tylko użerał się z dupkami w Jerozolimie, ale do tego jeszcze z nim samym, osobą, która przecież powinna go wspierać i stać za nim murem.

Wcześniej te wszystkie żarty i docinki wydawały mu się tylko niewinnymi zgrywami, ale co jeśli Al-Sayfa za każdym razem ruszały tak mocno, jak jego dziś ta sytuacja na rynku?

Czy do czegoś takiego w ogóle da się przywyknąć…?

Przekupka nie poradziła źle, Ibn-La’Ahad zakradł się pod same mury, z dala od zaspanych oczu pobliskich strażników. Prędko udało mu się wypatrzeć swój cel.

Naprawdę rosły tu jakieś kwiaty. Wciśnięte pod samym murem, niemal niewidoczne i zakurzone, ale jednak rosły.

Altaïr nazbierał całą garść tych roślin, wsadził je do jednej z sakw u pasa i czym prędzej wymknął się do stajni przed bramą, po drodze zabierając sobie uwieszoną na jednej ze ścian, pochodnię. Niewątpliwie mu się przyda, bo było już naprawdę ciemno.

Starał się nie zwrócić zbędnej atencji strażników podczas „pożyczania” sobie jednego z osiodłanych koni, na którym to już po chwili gnał w kierunku rzeki za miastem, w której kilka dni temu omal się nie utopił.

Zwierzę, zdyszane, parsknęło z ulgą, gdy asasyn w końcu zeskoczył z siodła i uwiązał go przy drzewie rosnącym tuż przy brzegu, tak by zwierzę miało swobodny dostęp do wody i mogło się napić.

Sam Altaïr wziął się do dzieła. Pochodnię wbił stabilnie w piach przy brzegu i rozłożył się ze swoim ekwipunkiem.

Jak powinien użyć tego zielska?

Nie był pewny, czy dobrze robi, bo tamta przekupka nie uraczyła go żadną instrukcją obsługi, postanowił jednak zetrzeć owe kwiatki na papkę, tak jak to robiła spora część akuszerów w kwestii różnych ziółek, by następnie wetrzeć ją mocno w materiał, a na koniec przepłukać całość w rzece, wspomagając się wystającym z wody, większym kamieniem w charakterze swoistej tarki do prania.

***

Jeżeli ten idiota tu wróci, to bez dwóch zdań go zajebie.

Malik siedział zniecierpliwiony przy swoim biurku i mimo ciążących mu powiek, dzielnie nie zasypiał.

Wyjął spod blatu drugą świeczkę, bo pierwsza zdążyła się w całości wypalić; tyle na Altaïra już czekał!

Nie mógłby zasnąć z myślą, że tego przeklętego nowicjusza gdzieś tam w mieście nadziewają na pal. Naprawdę chętnie pobiegłby go szukać, ale kto wtedy będzie pilnował biura?

Ostatecznie zadecydował, że rozejrzy się tylko wokół budynku, niestety nie dostrzegł nawet śladu po asasynie.

Martwił się.

Martwił i to nie na żarty. Debil miał wyjść na chwilę, a nie wraca od przeszło siedmiu godzin, zarządca miał prawo odczuwać niepokój!

Aż w końcu usłyszał, że ktoś wchodzi do środka przez uchylony świetlik.

Niemal niezauważalnie odetchnął z ulgą, by zaraz potem przybrać obojętny wyraz twarzy i z miną zawodowego pokerzysty pójść zamknąć wejście do biura, wymijając po drodze zdziwionego Altaïra.

– Malik! Malik, uprałem ci tę szatę! Kilka plam zostało i jest bardziej szara niż biała, ale nie jest tak źle! – Nowicjusz podsunął rafiqowi niemal idealnie czysty strój Kadara. Kaptur nowicjusza również prezentował się o wiele lepiej.

Al-Sayf nie wyglądał na wybitnie szczęśliwego. Wręcz przeciwnie, był wściekły jak osa. Wziął do ręki wciąż mokre ubranie, przyjrzał mu się, a po chwili cisnął nim ze złością w niewinnego Ibn-La’Ahada, jak małym meteorytem.

– Ty skończony durniu! Mózgu szukałeś, że tyle ci zeszło?! Trzeba było wrócić wcześniej i chociaż mi powiedzieć, że masz zamiar zniknąć na tak długo! Wiesz ile tu już na ciebie czekam?! I nawet nie próbuj mi wyjeżdżać z tekstem, że niepotrzebnie i mogłem po prostu iść spać, bo następnym razem naprawdę tak zrobię, a ty będziesz nocował na dworze! – wydarł się zarządca, dając upust nerwom gromadzących się w nim od dobrych kilku godzin.

– Nie będzie następnego razu – zapewnił Altaïr, odkładając szatę na blat biurka, obok którego stali i jednym krokiem pokonując odległość dzielącą go od właściciela biura. – Przepraszam… – dodał jeszcze, a po chwili przytulił mocno mężczyznę, opierając brodę na jego ramieniu.

– … Altaïr, ty się dobrze czujesz? – Zarządca uniósł ze zdziwieniem brwi, bo zdecydowanie nie takiej reakcji spodziewał się po zdegradowanym mistrzu. – No już w porządku, grunt, że nic ci się nie stało. Nie musisz przepraszać, nie jestem na ciebie zły.

Gdyby Malik wiedział, ile za tym jednym słowem się kryło, z pewnością nie urwałby tak szybko tematu i nie poszedłby spać, będąc niewyobrażalnie zmęczonym po tym, pełnym emocji, czuwaniu.

Chciał go przeprosić za tak wiele. Za to, że nie był w stanie pojąć i dostrzec żalu, jaki zarządca zapewne czuł przy każdym takim niby żartobliwym i niewinnym naśmiewaniu się z niego. Za to, że zamiast mu pomóc, tylko go krzywdził i to w tak głupi sposób. Za to, że był zbyt zaabsorbowany sobą, by zrozumieć, że zarządca już dawno przestał się na niego o to wszystko gniewać.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>