(Miniaturka AC) Dzień 6 cz.1 - Ryzyko

Znowu mnie trochu nie było, przerwa trwała... no, będzie ze dwa miesiące. Skupiłam się na korekcie starszych rozdziałów na blogu (mam nadzieję, że nie wyglądają już aż tak tragicznie i nie straszą błędami), zajęło mi to cholernie długo, bo w międzyczasie taki leń mnie dopadł, że przez ponad dwa tygodnie nie mogłam tego ruszyć, so... no, ale skończyłam je i już wracam do - mam nadzieję, że regularnego - pisania. xD

Miniaturki zaczynają trochu wchodzić w dramat... nie wiem, co ja chcę tym zabiegiem osiągnąć, chyba pokazać, że w Altaïrze coś się zmienia, że Malik zaczyna go inaczej traktować, ogólnie, że ten tydzień spędzony razem nie poszedł w krzaki i coś w nich po sobie pozostawił. W każdym razie, dzisiaj nieco poważniejsza i mniej rozbudowana część, w której poruszyłam kilka istotnych dla mnie kwestii w zakresie przemian bohaterów. Mam nadzieję, że się nie zawiedziecie, miłego czytania życzę! :)

***

Jerozolimskie biuro asasynów nigdy nie należało do szczególnie głośnych miejsc, co oczywiście nie znaczyło, że opływało w absolutną ciszę. Zawsze dało się w nim słyszeć a to skrobanie pióra na pergaminie, a to gruchanie zmęczonych gołębi pocztowych, a to krzyki kupców z targu, a to znowuż wiecznie rozgadanego Altaïra.

Dziś jednak było inaczej; wszystkie te typowe odgłosy ustąpiły miejsca ciężkim krokom na dachu i wzburzonym rozmowom, stłumionym przez zamknięty świetlik. Nie wyglądało na to, by żołnierze i templariusze – których Altaïr był tak łaskaw tu zwabić – mieli zamiar szybko się ulotnić. Co prawda kilkoro z nich pobiegło przetrząsnąć tę stronę miasta, gdzie – jak sądzili – asasyn im uciekł, znaczna część grupy została jednak w miejscu, w którym trop im się urwał. Czyli pod samym wejściem do biura.

To doprawdy niewiarygodne, że zeszłego wieczoru zdegradowany mistrz był tak zagubiony i przerażony, gdy wtulał się w zarządcę i przepraszał go, choć nawet nie wytłumaczył za co, a rano magicznie mu ta skrucha przeszła, zupełnie jakby nadejście nowego dnia wymazało z niego wszelkie nieegoistyczne uczucia, zostawiając po tym, na swój sposób, uroczym Altaïrze jedynie niewyraźny zarys, zdominowany przez zwykłego Ibn-La’Ahada – tego, który nie widział nic, poza czubkiem swojego zadartego nosa, uważał, że jest jakimś cholernym, niepokonanym Bogiem, a wszelkie popełnione przez niego błędy to zaledwie małe, nieprzewidziane komplikacje w jego absolutnie doskonałych planach.

Rzecz jasna wszystko miało swoje granice i wyglądało na to, że cierpliwość Al-Sayfa właśnie się wyczerpała. Kaleki zabójca na zmianę zerkał to w kierunku pomieszczenia ze świetlikiem, jakby obawiając się, że lada chwila któryś z żołnierzy zdecyduje się zbić szybę i wtargnąć do środka, to znowuż przenosił wzrok na swojego partnera, który obecnie chodził wyznaczonym szlakiem od biurka zarządcy, do przejścia między główną izbą, a tą z wejściem do biura, raz po raz klnąc cicho pod nosem.

– Obmyślasz jakąś kolejną, niezawodną strategię, Altaïrze? Może planujesz zapukać w tą szybkę i zawołać templariuszy na herbatkę? – prychnął zirytowany rafiq, starając się mówić jak najciszej, by nikt ich przypadkiem nie usłyszał.

– Malik, błagam cię, przepraszałem za to! Co miałem twoim zdaniem zrobić? Zauważyli mnie, pogonili, więc przybiegłem tutaj, żeby się schronić. Po to w końcu funkcjonuje to twoje cholerne biuro! – Asasyn z początku nie zważał na ilość wydawanych z siebie decybeli, słysząc jednak zaniepokojone rozmowy dobiegające z dachu, znacznie spuścił z tonu.

– Ono funkcjonuje po to, żeby zapewnić bezpieczeństwo i schronienie naszym braciom wykonującym misje. A ty w tym tygodniu nie robisz absolutnie nic, więc powinieneś ich odciągnąć od tego miejsca! Miałeś szczęście, że żaden nie zauważył jak tu wchodziłeś! – Malik przeszedł w tryb: głośny szept. – Po prostu przyznaj, że zawaliłeś i przegrałeś nasz zakład.

– Jakie znowu: „przegrałeś”?! I co to w ogóle za nagła zmiana tematu?! Malik, ten brak kończyny ani trochę mi nie przeszkadza, nie pieprz głupot! – Mężczyzna zaprotestował żywo, wciąż jednak uważając, by nie zacząć krzyczeć i dopadł do blatu biurka kochanka.

– Serio? Wydawało mi się, że wcześniej o wiele lepiej radziłeś sobie w walce, skradaniu i umykaniu wrogom. – Zarządca biura uśmiechnął się z jawną kpiną. – Altaïr, mów co chcesz, ale faktom nie zaprzeczysz; w ostatnich dniach bez przerwy popełniasz karygodne błędy, zupełnie jak zwykły nowicjusz, a nie były mistrz, któremu odebrano rangę!

– Ooo, teraz nagle wykorzystujesz okazję, żeby wszystko mi wytknąć, tak?! – Mężczyzna oskarżycielsko wycelował w Al-Sayfa palcem.

– Może i wykorzystuję, ale wiesz co? Naprawdę chciałbym, żebyś przyznał się do porażki i uczciwie zaakceptował fakt, że dałeś ciała. Jedna przegrana w życiu wcale ci nie zaszkodzi, a może nareszcie przestaniesz się tak puszyć! – Rafiq powiedział, co mu na wątrobie leżało, naiwnie licząc, że może choć raz jego słowa wywrą jakiś wpływ na mężczyznę.

Przez jedną, krótką chwilę naprawdę miał nadzieję, że nowicjusz coś zrozumiał. Że dotarł do niego żal kochanka, który – mimo wszystko – niejednokrotnie bał się powiedzieć za dużo.

Ta krucha ułuda szybko minęła, gdy po chwili ciszy Ibn-La’Ahad naciągnął kaptur na głowę, by jego cień niemal całkowicie zakrył mu twarz, po czym ruszył w kierunku izby ze świetlikiem.

– Mam ci udowodnić, że wciąż jestem w formie? Proszę bardzo. – Zatrzymał się w przejściu do drugiego pomieszczenia. – Odciągnę ich od tego twojego zakichanego biura, żebyś przestał wydziwiać.

– Żartujesz sobie, tak? – Zarządca na to oświadczenie aż wstał od biurka, czekając na jakieś: „Daj spokój, wydurniam się, przecież nie jestem aż tak głupi!”. Widząc jednak, że jego partner nie żartuje, w kilku krokach pokonał dzielącą ich odległość, łapiąc zdegradowanego mistrza za ramię i wciągając z powrotem do głównej izby, póki żaden żołnierz nie dojrzał go z góry przez szybę. – Porąbało cię już kompletnie? Nie przyjrzałeś się, czy liczyć nie potrafisz? Altaïr, nie świruj! Z jedną, czy obiema rękami, nie dasz rady tylu templariuszom i strażnikom na raz! Nawet we dwójkę byśmy nie dali!

Nowicjusz nie wyglądał, jakby oświadczenie zarządcy choć trochę go poruszyło. Z beznamiętnym wyrazem twarzy wyszarpnął się mężczyźnie i odsunął od niego.

– Mam odpuścić, żebyś potem się chełpił, jak to znowu Altaïr narobił problemów, a Malik po nim posprzątał? – prychnął z irytacją.

– Co ty znowu wygadujesz? – Zarządca zmarszczył brwi.

– Prawdę, cholera! Wkurza mnie, że niczego, co jest związane z tobą, nie potrafię zrobić dobrze!

– Nie chrzań głupot i przestań się drzeć, bo będziemy mieli przez ciebie pro… – Al-Sayf ugryzł się w język, zdawszy sobie sprawę, że niefortunnie dobrał słowa.

– No śmiało, dokończ! – zachęcił go nowicjusz, gotowy do kontynuowania tej ostrej wymiany zdań.

– Altaïr, posłuchaj, nie to miałem na myśli – sprostował rafiq, biorąc głęboki wdech, żeby nieco się uspokoić i przypadkiem nie dolać znowu oliwy do ognia. Więcej krzyków mogłoby im w tym momencie ściągnąć na głowę niemałe kłopoty.

– Czyżby? Popatrz na to od tej strony: zwabiłem ci watahę zbrojnych pod sam nos, poplamiłem tą cholerną szatę, najarałem się, zrzuciłem cię z dachu biura i władowałem na konia, którego posłałem kij wie gdzie, w dodatku przeze mnie Kadar… – urwał; kolejne słowa nie chciały mu przejść przez gardło. Oparł się tyłem o biurko i powoli osunął po nim na podłogę.

Zarządca chwilę się wahał, nim postanowił dołączyć do swojego kochanka i zająć miejsce tuż obok niego.

– Nie sądziłem, że się tym wszystkim przejmujesz. Do minionego wieczoru wydawało mi się, że takie rzeczy spływają po tobie jak po kaczce. Wiesz, prosty schemat: przepraszasz, ja ci wybaczam, czujesz się lepiej i zapominasz o całej sprawie. Co się wczoraj stało, że nagle tak emocjonalnie zacząłeś do tego wszystkiego podchodzić? To do ciebie niepodobne – stwierdził trzeźwo Malik, starając się brzmieć jak najdelikatniej.

– Nic się nie stało, po prostu zauważyłem kilka rzeczy, które wcześniej mi umykały – mruknął pod nosem zdegradowany mistrz, zdejmując kaptur z głowy i zerkając niepewnie w stronę Al-Sayfa.

Właściciel biura milczał przez chwilę, odwzajemniając spojrzenie i zbierając myśli.

– Wiesz… możesz mieć rację z tym, że robisz problemy – odezwał się cicho, przysuwając nieznacznie do Ibn-La’Ahada. – Zapomniałeś tylko dodać, że zawsze próbujesz naprawiać to, co zepsujesz. Poplamiłeś szatę po Kadarze, ale koniec końców zrobiłeś wszystko, żeby jakoś ją wyczyścić. Najarałeś się nie gorzej ode mnie i mimo tego, że faktycznie – mało inteligentnie wysłałeś mnie na koniu w dzicz – to jednak zadbałeś o to, by zająć się biurem i bym nie miał problemów przez tą niekompetencję. Jeżeli chodzi o mojego brata… to trudny temat. Nie wiem, czy kiedyś znajdę w sobie siłę, by całkowicie się z tym pogodzić; za to dzień, w którym ci wybaczę, przyjdzie na pewno. Bądź co bądź, robisz wszystko, by swoją osobą zapełnić lukę w moim życiu. Może wychodzi ci to trochę nieporadnie, doceniam jednak twoje starania. – Uśmiechnął się z rozbawieniem na widok niedowierzającej miny Altaïra. – A ci templariusze… gdybym cię nie zatrzymał, najpewniej byłbyś teraz na drugim końcu miasta, cudem unikając strzał łuczników, prawda?

– Może. – W tym momencie asasyn przywodził zarządcy na myśl małe dziecko, które mimo naburmuszonej miny, chłonie każde słowo pochwały. – Ale skoro tak, to czemu nie pozwoliłeś mi ich odciągnąć, bym mógł naprawić i ten błąd?

– Bo się o ciebie martwię, idioto! Może udałoby ci się ich zgubić, a może nie. Może zjawiłbyś się w biurze z powrotem cały, może ze strzałą w brzuchu, a może nie wróciłbyś wcale. Altaïr, nie zgadzam się, żebyś bez potrzeby tak ryzykował. Nie, kiedy jesteś w moim biurze, pod moją opieką. Templariusze w końcu odejdą, a chwilowo w mieście nie ma żadnych innych asasynów, o których musielibyśmy się martwić. – Al-Sayf przytulił się do boku skrytobójcy i oparł głowę na jego ramieniu, jednocześnie zaciskając palce na krańcu jego szaty. – Żeby nie było: nie mam zamiaru cię puścić. Nie musisz mi niczego udowadniać, o wiele większy problem mi zrobisz, jak dasz się idiotycznie zabić na środku drogi, więc bądź tak miły i siedź grzecznie na dupie, dobra? – Ni to prośba, ni rozkaz, wszystko jednak wskazywało na to, że jeżeli Altaïr faktycznie chciałby gdzieś w tym momencie wyjść, to tylko z Malikiem uczepionym u ręki.

Choć wcześniej nowicjusz wątpił, by jego kochanek mówił szczerze, a nie z litości, teraz zaczynała budzić się w nim iskierka nadziei, że być może rafiq nie kłamał i naprawdę nie ma mu za złe tych wszystkich krzywd.

Ibn-La’Ahad pierwszy raz od wielu tygodniu poczuł prawdziwą ulgę. Nawet jeżeli nie chciał tego głośno przyznać, Świątynia Salomona chodziła za nim od dnia, w którym doszło do wypadku. Oczywiście mężczyzna nie był typem, który ot tak lubił pokazywać swoje słabości, otwierać się i szczerze zwierzać, dlatego gdyby nie Malik, zapewne sam z siebie nie poruszyłby tej kwestii aż do końca życia.

– Cóż… – odezwał się z lekkim uśmiechem na ustach, zerkając kątem oka na swojego partnera. – Wygląda na to, że mam ZWIĄZANE RĘCE.

Zarządca uniósł brwi na to oświadczenie, a po chwili parsknął śmiechem i dał mężczyźnie lekkiego kuksańca w bok.

– Dekiel.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>