(Miniaturka AC) Dzień 5 cz.2 - Plama

Iii kolejna miniaturka wpada na blog! Coraz bliżej końca, a rozdziały "Tygodnia" zrobiły się o wiele zbyt długie. Coś mi nie pykło. xux

Mam nadzieję, że w miniaturkach z DMC lepiej mi to wyjdzie. x-x

A, planuję robić na blogu generalne korekty. Wiem, że jest tutaj dość sporo literówek i niekoniecznie przyjemnych dla oka błędów, dlatego postaram się wszystko tak skorygować, by nic was już nie raziło po oczach podczas czytania.

Trzecia sprawa - dla tych, którzy są tutaj WYŁĄCZNIE ze względu na AC. Mam już zaplanowane opko mieszane (z różnych gier), w którym jedne z głównych skrzypiec odegrają postacie z AC. Nieco bardziej uwspółcześnione, bo umieszczone i funkcjonujące w naszych czasach, ale jednak z AC. xux Dlatego nie martwić się, że po zakończeniu miniaturek ta seria umrze na blogu i już nie wróci. Altaïr i Malik nigdy nie uciekną z mojej głowy. ^-^

No i nadal jestem w fazie, kiedy w pisaniu mocno wychodzi ze mnie stres (tak jak wspominałam we wstępie jedenastego rozdziału Przepaści), bohaterowie robią się przez to nieco bardziej w rozmowy i emocje, niż w humor. x-x

No, to nie przedłużam, miłego czytania!

***

– Malik…? – Nowicjusz już niemal kwadrans opierał się łokciem na obdrapanym, drewnianym blacie starego biurka, robiącego za centrum całej pracy zarządcy.

Papiery, pozwolenia, mapy, poczta, zawiadomienia… wszystko, co stanowiło kwintesencję obowiązków rafiqa, lądowało na tym właśnie meblu, by po jakimś czasie zyskać sobie atencję jednorękiego asasyna, który na moment przeinaczał się w stuprocentowego perfekcjonistę, by z największą dokładnością móc wypełnić każdy pojedynczy skrawek pergaminu.

Nie pomijał nic – czytał kilkukrotnie wszystko, co dostarczyły mu gołębie, by po tym nakreślić w odpowiedzi schludne znaki, rzecz jasna odpowiednio zaszyfrowane, na wypadek, gdyby templariusze, bądź zwykli, miejscy strażnicy, przechwycili list.

Jak to możliwe, że te wszystkie dokumenty interesowały go bardziej niż skruszony Altaïr, który mimo bólu w miejscu, gdzie plecy kończą swą szlachetną nazwę, dzielnie stał naprzeciwko siedzącego przy blacie, Al-Sayfa.

– Malik, cholero jedna, to ja powinienem stroić tu fochy, nie ty! – wyjęczał nowicjusz, rozżalony tą niesprawiedliwością świata.

Oparł się policzkiem na blacie, a po chwili namysłu zdecydował się na nieco śmielszy krok, a mianowicie podkradnięcie kochankowi aktualnie wypisywanego raportu, gdy ten oderwał na moment pióro od powierzchni pergaminu, by umoczyć je w atramencie.

Dopiero wtedy cała uwaga zarządcy skupiła się na, wyjątkowo marudnym tego dnia, kochanku.

– Altaïr, miej litość, nie zachowuj się jak dziecko i mi nie przeszkadzaj. Mam dzisiaj sporo pracy. – Rafiq westchnął ciężko i bez trudu odebrał mu skradziony arkusz.

– Praca i praca, a ja?! – Obruszył się nowicjusz.

– A ty marudzisz. I to więcej niż zwykle – śmiał zauważyć zarządca, wracając do starannego kreślenia znaków na pergaminie, mimo że Altaïr mocno utrudniał mu tę czynność swoim gadulstwem. Nie mógł się skupić.

– A ty strzelasz fochy – usłyszał po chwili urażony głos kochanka, mocno stłumiony przez to, że mężczyzna postanowił przytulić twarzą blat jego biurka.

– I trudno. Ja z fochami, ty marudny. Żeśmy się dobrali. – Delikatny uśmiech wkradł się na usta Malika, niszcząc iluzję bezwzględnej powagi, jaką próbował wokół siebie stworzyć.

– Fakt. Ale wiesz co? Fochy i marudzenie chyba się dopełniają, nie? – Altaïr podchwycił zmianę nastroju kalekiego zabójcy i momentalnie zmienił taktykę. Te przepychanki nawet go bawiły, a w dodatku był w stanie zbudować sobie nimi grunt pod mały flirt.

– Być może, kochany, być może. – Zarządca odłożył pióro, poczekał chwilę aż wszystko wyschnie, po czym zwinął pergamin w ciasny rulonik i całkiem sprawnie obwiązał go sznurkiem. – Swoją drogą muszę przyznać, że dziwi mnie to, jak spokojnie odreagowujesz wczorajszą sytuację. Dość… dojrzała postawa, jak na ciebie. Choć mógłbyś darować sobie to całe jęczenie – przyznał po chwili milczenia, najwyraźniej będąc w pewien sposób dumnym z zachowania swojego partnera.

– Daj spokój, przecież rozumiem, że też jesteś facetem. Chyba trochę nie fair było z mojej strony wymagać odgrywania wciąż tych samych ról… no, sam rozumiesz. – Nowicjusz, mimo chęci, nie do końca potrafił ubrać w słowa wszystko, co chodziło mu po głowie. A wzrok zszokowanego Al-Sayfa ani trochę nie pomagał mu w skupieniu się. – Weź tak na mnie nie patrz, przygotowywałem sobie tę kwestię od bladego świtu, tylko nie byłem pewny, kiedy będę mógł ją zgrabnie wtrącić w dyskusję! – burknął, nieco speszony.

– Ty i zgrabne wtrącanie mądrych myśli? To może ja częściej będę na górze, co? – Właściciel biura parsknął śmiechem, nie mogąc uwierzyć, że takie słowa padły z ust jego kochanka.

Abstrakcją wydawało mu się do tej pory, by Ibn-La’Ahad potrafił myśleć – jak na dorosłego człowieka przystało – o uczuciach i potrzebach innych, a nie tylko o tym, jak tu zaruchać.

Sięgnął ręką do stosiku liścików i świstków, które musiał przeczytać i odpowiedzieć na każdy z osobna. Spodziewał się kolejnego powiadomienia o zmierzającym do niego młodziku, zdziwił się więc na widok nieco wygniecionej, ubrudzonej koperty, zdecydowanie nie wysłanej do niego z Masjafu, ani innych biur. Zero pieczęci, miniaturowego, tajnego kodu na boku, nic.

Otworzył ją, wyjął ze środka spory kawałek pergaminu i zaczął czytać.

– Bardzo zabawne! Powinieneś…! – Bunt i Altaïrowe oburzenie prędko ustąpiło czujności, gdy jego partner zaczął czytać podejrzaną wiadomość, której treść pochłonęła go na tyle, że serio przestał go słuchać.

Zwykle Malik miał wręcz nadludzką podzielność uwagi. Oczywiście zawsze, gdy był zajęty robotą, udawał, że praca pochłania go na tyle, by mógł bez konsekwencji olewać swojego kochanka.

Rzecz jasna zdegradowany mistrz zbyt długo znał zarządcę, by ten był w stanie zwieść go wręcz pracoholicznym transem, jak większość natrętnych młodzików. I choć Altaïr zdawał sobie sprawę, że mimo ignorowania Malik chłonie każde jego słowo, zwykle starał się mu nie przeszkadzać. Z marnym skutkiem, ale starał.

Tym razem było inaczej. Al-Sayf kompletnie się wyłączył, zafascynowany długim listem stracił na dłuższą chwilę kontakt ze światem, wracając dopiero po przeanalizowaniu całego tekstu.

– Mówiłeś coś? – zapytał nieprzytomnie, w myślach wciąż trawiąc treść listu.

– Co to jest? – Asasyn wbił podejrzliwe spojrzenie w wymięty skrawek pergaminu.

– Dziecinny wybryk jakiegoś odważniejszego świeżaka. – Zarządca wzruszył ramionami i złożył kartkę na pół.

– To znaczy? – dopytywał nowicjusz, najwyraźniej nie mając zamiaru odpuścić mu tego tematu.

– To znaczy, że jakiś szczeniak podrzucił mi list miłosny, jasne? – prychnął Malik, doskonale wiedząc, że to oświadczenie pociągnie za sobą konsekwencje. – Tylko błagam, nie twórz sobie w głowie jakichś porąbanych scenariuszy. Ot, młodzik chciał spróbować szczęścia, ale ja nie mam zamiaru robić mu nadziei.

Mimo zapewnień i spokojnych wyjaśnień rafiqa, Altaïr nie wyglądał na specjalnie przekonanego. Gorzej – jeszcze chwila, a ognie piekielne użyczą mu swoich mocy, by mógł bez problemów spalić nadawcę tego plugawego listu.

– Daj mi to – wysyczał wściekły nowicjusz, nagle zupełnie poważniejąc.

– Co? Czemu? – Malik odsunął się z krzesełkiem nieco dalej od blatu, przyciskając wiadomość do piersi, jak najcenniejszy skarb. Oczywiście nie tyle zależało mu na świstku, co na tym, by jego narwany kochanek nie dobrał się do treści wiadomości. Tylko by się nakręcił i jeszcze jakieś nieszczęście by z tego wynikło.

– Nie sądzisz, że to mocno podejrzane?! Jeszcze nikt, nigdy nie wysłał ci czegoś podobnego! Zaraz… pewnie Rauf czegoś im nagadał, zabiję drania! – Mało brakowało, żeby podjudzony zabójca zaczął po prostu warczeć. Widać zwietrzył na swoim terenie obecność obcego samca, który próbował zakosić mu drugą połówkę sprzed nosa. O nie. Na to Ibn-La’Ahad nigdy nie pozwoli!

– Altaïr, spokój! Nie pisali i nie przystawiali się, bo wszystkich straszyłeś powolną, bolesną kastracją! Sam to przyznałeś! – Zarządca dobitnie wypomniał mu sytuację z poprzedniego dnia.

– Ale od kiedy jesteś rafiqiem też nic takiego ci nie dawali! A przecież od tamtego momentu nie jestem już dla nich zagrożeniem, bo rzadko kiedy cię widuję! No, poza tym tygodniem, bo akurat mam wolne. – Mimo, że Asasyn od dawna zdawał sobie sprawę, że brak jego obecności może popchnąć innych do odebrania mu Malika, a nawet skusić samego zarządcę do małego skoku w bok, powaga tej wiszącej w powietrzu groźby spadła na niego z całą mocą dopiero teraz, gdy powiedział o niej na głos.

– Jestem nim od niedawna, może stwierdzili, że to świetna okazja do zalotów bez obaw, że napadniesz ich w nocy z nożem! Poza tym… to może być też twoja wina – mruknął rafiq, nieco cichszym głosem, jakby obawiał się, że nagłośnienie pewnych faktów kompletnie wyprowadzi jego kochanka z równowagi.

– Jak to moja? – Zaskoczony Altaïr momentalnie spuścił z tonu i wlepił zdezorientowane spojrzenie w zarządcę.

– No twoja. Pamiętasz, jak się przystawiałeś do tamtego szczyla, żeby mnie wkurzyć? Zresztą… ogółem ostatnio zachowywałeś się dość swobodnie. Pewnie któryś ze świeżaków podchwycił temat, jakobyś miał się mną już nie interesować, rozpowiedział reszcie i to są tego efekty! – stwierdził Malik, unosząc w górę list.

– Nie zwalaj na mnie! I pokaż mi ten cholerny papier! – Zdegradowany mistrz wręcz położył się na blacie, próbując dosięgnąć jedyną, nieskrępowaną ręką chroniony przez jego partnera, świstek.

– A w życiu! Altaïr, przestań się wydurniać, bo…! – Nim Malik zdołał wypowiedzieć ostatnie słowo, umilkł, czując jak kolana zalewa mu jakaś niezidentyfikowana ciecz.

Ibn-La’Ahad zamarł w bezruchu i momentalnie przestał się szarpać.

Obaj spojrzeli w dół, gdzie z krańca blatu ciurkiem lał się atrament z przewróconego przez nowicjusza, pojemniczka. Prosto na siedzącego przy biurku, zarządcę.

– Cholera jasna, Altaïr! – Malik poderwał się z miejsca jak oparzony i odskoczył w tył, rzucając list na podłogę i bezskutecznie próbując jak najszybciej wytrzeć ręką ogromną plamę na swojej szacie, która w błyskawicznym tempie rozrastała się po białym materiale.

Nowicjusz skończył jedynie z ubabranym rękawem, widać jednak było, że nie stanowiło to dla niego większego problemu.

– Wybacz, niespecjalnie. – Posłał kochankowi skruszone spojrzenie i zabrał się z blatu. – Posprzątam to i upiorę ci tą szatę. Jak nie zejdzie, to zawsze możesz poprosić Al Mualima o nową, prawda? – Spróbował jakoś go udobruchać, niestety z marnym skutkiem.

– Nową?! Altaïr, ty kretynie…! – Widać było, że jakaś wyjątkowo nieprzyjemna wiązanka ciśnie się na usta zarządcy, jednak ostatkiem sił mężczyzna zdołał zachować ją dla siebie i bez słowa opuścił główne pomieszczenie, kierując się do sypialni.

Ibn-La’Ahad zdołał znaleźć w tym czasie szmatę i pobieżnie przetrzeć nią zarówno biurko, jak i podłogę.

Pojemnik nowego atramentu poszedł się kochać w krzaczki, ale chyba nie to było przyczyną złości zarządcy. Malik był surowy i rygorystyczny, ale przy tym sprawiedliwy i nie wyżywał się na swoim kochanku, o ile ten nie przegiął przysłowiowej pałki do tego stopnia, by ją złamać.

Czym więc Altaïr zawinił aż tak mocno?

Za ostatnie dni Malik odegrał się kilka godzin temu, czego efekty asasyn wciąż odczuwał w dolnej części pleców… i na twarzy, w końcu przed seksem mocno od niego oberwał. Ledwo poprzednie siniaki zeszły, a już mu nowych narobił!

Właściwie jeżeli spojrzeć na sprawę od tej strony, to tym razem Altaïr serio miał powód, by być urażonym. I naprawdę mocno pluł sobie w brodę, że nie wykorzystał sytuacji i nie wymusił na Maliku jakichś przeprosin.

Prędko sprzątnął ślady po tym małym wypadku i poszedł sprawdzić co z rafiqiem. Przekleństwa, które jeszcze przed wejściem do sypialni usłyszał, tylko utwierdziły go w przekonaniu, że nie, nie przeszło mu.

– Słonko, wszystko gra…? – zapytał nieśmiało, ostrożnie wchodząc do środka. Malik był w trakcie zmieniania ubrań, choć wyglądał, jakby w połowie tego procesu zaniechał planów. Stał w samych spodniach i tępo wpatrywał się w trzymany w ręce, poplamiony ciuszek. – Nie wiedziałem, że masz dwie szaty – dodał nowicjusz, podchodząc do niego bliżej.

– Bo nie mam. Znaczy… ech, przepraszam. Wiem, że czasem zbyt ostro reaguję, teraz też nie powinienem był na ciebie krzyczeć, w końcu nie zrobiłeś tego specjalnie. – Zarządca westchnął głośno i uniósł wyżej biały strój… właściwie, to biało-czarny, bo cały dół upaćkany był atramentem. – To należało do mojego brata.

– Do Kadara? – Altaïr uniósł brwi, zdziwiony tym oświadczeniem.

– Tak. Tydzień przed tamtym wypadkiem poprosił o nową szatę, bo ta, którą miał, była już za mała. Powinien był ją dostać lada dzień, ale szycie się przeciągnęło, więc chodził w starej, a ta przyszła… już po fakcie. Nie miał okazji jej włożyć. – Zamilkł na moment, wepchnął kochankowi brudny ciuch w rękę i poszedł po swoją własną szatę, a gdy wrócił, kontynuował wywód. – Większość jego rzeczy rozdałem młodzikom. Szkoda było, żeby zestawy dobrych ostrzy się zmarnowały. Zachowałem jedynie kilka jego ulubionych noży i tę szatę. Później próbowałem przekonać Al Mualima, żeby pozwolił mi odzyskać jego ciało ze świątyni, ale się nie zgodził. Tak więc noże, które noszę u pasa i ta szata to jedyne pamiątki, jakie mi po nim pozostały. Chyba rozumiesz, sentymentalny ze mnie człowiek, bez kilku rzeczy po nim byłbym jak – dosłownie – bez ręki. – Uśmiechnął się smutno, szybko wkładając na siebie szatę, na którą – po przewiązaniu w pasie czerwonym paskiem materiału – zarzucił płaszcz.

– Rany… dzięki, teraz czuję się jak ostatni drań. – Altaïr obejrzał trzymany w dłoni materiał. Serio głupio mu się zrobiło.

– Raczej jak ostatnia niezdara, ale mniejsza z tym. Pójdę ją uprać pod wieczór, jak już oddeleguję wszystkich młodzików. Może choć trochę zejdzie. Choć wątpię, bym mógł ją dalej nosić. – Poprawił płaszcz i odebrał od partnera pamiątkę po bracie. – Byłbyś tak dobry i przyszykował zezwolenia dla świeżaków? Zaraz powinni być, a ja potrzebuję chwili, żeby ochłonąć.

Asasyn przytaknął niemrawo i wrócił do głównego pomieszczenia biura.

Bez trudu odnalazł odpowiednie papiery, bo pedantyzm Malika w kwestii rzeczy potrzebnych do pracy był nader przydatny w tego typu sytuacjach. Nawet jak się nie chciało, to i tak wszystko się znajdowało.

Nowicjusz położył odpowiednie świstki w widocznym miejscu na blacie i nagle coś mu wpadło do głowy. Nałożył kaptur na głowę, upewnił się, że ma przy sobie kilka monet, po czym zręcznie wyskoczył z biura przez świetlik i pognał na rynek. Było popołudnie, przekupki wciąż powinny stać z rozłożonymi straganami.

***

– Proszę. Powodzenia! – Malik wręczył dwa, białe pióra parce młodzików, która po chwili odpoczynku i uszczupleniu zapasów w jego spiżarni, zdecydowała się w końcu wyruszyć na mało wymagającą, a jednak dla nich śmiertelnie ważną, misję.

Odetchnął z wyraźną ulgą i wyszedł zza biurka, zaczynając sprzątać bałagan, jaki te młokosy mu narobiły.

– Słooonko! – Wyraźnie podekscytowanego Altaïra dało się słyszeć w całym biurze, a chwilę po tym jakże powabnym okrzyku godowym, właściciel owego „śpiewnego” głosu wpadł do głównej izby. – Patrz co mam! – Asasyn zaprezentował kochankowi dwa nowe pojemniczki z atramentem.

– Nie musiałeś mi odkupować… no i na co mi dwa? Jeden by starczył na co najmniej miesiąc. – Zarządca wzruszył ramieniem, ale przyjął prezent. – Postaw je na biurku – nakazał.

– Malik, Malik! Czekaj, to nie wszystko! – Nowicjusz, owszem, odłożył je na blat, ale zamiast zostawić w spokoju, postanowił otworzyć jeden z nich.

– Co ty wyprawiasz? – Rafiq zmarszczył brwi gdy jego partner uniósł nad głowę otwarty pojemnik z atramentem i… wylał sobie całą jego zawartość prosto na kaptur.

Jasny materiał w ułamku sekundy pokrył się wielką, rosnącą, czarną plamą, pożerającą kolejne skrawki stroju skrytobójcy.

Kaptur brudny, przód szaty brudny, plecy brudne… a właściciel biura tylko stał i patrzył z niedowierzeniem na ten przejaw niespotykanej wręcz głupoty, bądź jakiś rodzaj objawów przegrzania głowy, wszak na dworze było ze trzydzieści stopni, a Altaïr biegał w pełnym ekwipunku i to w samo południe.

– Umyję podłogę! – zapewnił szybko Ibn-La’Ahad, widząc, że wzrok Malika z jego twarzy zaczyna uciekać na deski pod nogami nowicjusza, na których pojedyncze, czarne krople, zaczynały łączyć się w coraz większe skupiska.

– To oczywiste, że umyjesz. Bardziej mnie interesuje co ty, na Kodeks, próbowałeś osiągnąć?! – Kaleki zabójca naprawdę starał się być spokojny, ale zwyczajnie nie potrafił. Nie, kiedy miał przed oczami ufajdanego atramentem, kochanka. Może to jakiś jego nowy fetysz?

– No… to w ramach przeprosin, za tamtą szatę. Teraz jesteśmy kwita, co nie? – zapytał zdegradowany mistrz, trochę nieśmiało, najpewniej spodziewając się kolejnego wybuchu i długiego wykładu ze strony rafiqa.

Sekundy jednak mijały, a Malik jak milczał, tak milczał i nie zapowiadało się na to, by jakiekolwiek obelgi, skierowane do sprawcy dzisiejszego zamieszania, cisnęły mu się na język.

Zamiast tego na ustach Al-Sayfa pojawił się… uśmiech?

Altaïr tak rzadko widział rozbawionego zarządcę, że w pierwszej chwili nie miał pojęcia, jak powinien się zachować, słysząc jego śmiech.

– Ty serio jesteś niemożliwy. I dziecinny. Następnym razem, jak będziesz chciał przeprosić, zrób to w jakiś… efektywniejszy sposób. Nie bardziej spektakularny, tylko taki dążący do zminimalizowania szkód, dobrze? – Wskazał wymownie na upaciane deski i strój nowicjusza. – Ale doceniam gest… to na swój sposób urocze, choć wolałbym, żebyś tego nie powtarzał.

– Tak jest, szefie! – Ibn-La’Ahad odetchnął z ulgą. Narobił sobie dodatkowej roboty, ale przynajmniej chwilowo udobruchał Malika, a to już spory sukces.

– No, a skoro jesteś tak mocno skruszony i chcesz mi pomóc z wyczyszczeniem szaty Kadara… – Rafiq zniknął na moment w sypialni, a wrócił z niej z wcześniej poplamioną pamiątką po bracie, w ręce. – Proszę. Idź na rynek, znajdź coś, co pomoże ci zmyć te plamy i nie wracaj tutaj, póki ten ciuszek nie będzie biały jak zad konia Al Mualima w rocznicę powstania Masjafu, jasne? – Wepchnął kochankowi w rękę wyżej wspomnianą szatę i jakby nigdy nic wszedł za biurko, by zająć się segregowaniem poczty. – Ale najpierw umyj podłogę.

– Zaraz, chwila! – zaprotestował asasyn. – Jeszcze godzinę temu mówiłeś, że nie masz żalu i że to był wypadek!

– Tak, ale to było zanim wykazałeś się tak wielką chęcią pomocy. A skoro już zacząłeś to przepraszanie, możesz je skończyć w jakiś zadowalający dla mnie sposób, prawda? – Słodki uśmiech zarządcy wręcz promieniał skrytą pod warstwą urokliwości, irytacją.

Altaïr zacisnął wargi w wąską linię i poszedł po szmatę. Sam sobie roboty narobił. A powinien był olać.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>