(Miniaturka AC) Dzień 4 cz.3 - Ochrona

 Tak, nie mam co robić po nocach. QwQ

Produkcję Przepaści na razie wstrzymałam, piszcie w komentarzach, czy chcecie ten bonus do niej już teraz, bo jest skończony, czy dopiero w pakiecie z jedenastym rozdziałem (który nie wiem kiedy skończę). xD Zamiast tego zajęłam się Drogim Nauczycielem, tyle, że on też mi coś nie idzie... chyba dopadło mnie załamanie, że ferie się kończą. ;-; No i dostałam okropnego parcia na AC, stąd kolejna miniaturka mimo braku rozdziałów prowadzonych opowiadań. ;3;

Życzę miłego czytania! :)

***

– Idź to wyrzucić, byle szybko! Dostałem pilną wiadomość, że wieczorem może wpaść do nas Rauf. Chcę, żeby było tu czysto zanim się zjawi – poinformował Malik, z lekkim obrzydzeniem odkrywając, że ponad połowa blatu jego biurka została brutalnie upaćkana nieznaną, lepką substancją, będącą najprawdopodobniej sokiem z jakiegoś owocu… a przynajmniej taką zarządca miał zarządca nadzieję.

– Rauf? Szermierka mu się znudziła, czy może aż tak się za mną stęsknił? – zaśmiał się nowicjusz, próbując jakoś przetransportować ogromny wór ze szczątkami po porannej niespodziance, na dach biura. Niestety, wyskoczenie z takim balastem przez świetlik graniczyło z cudem. – Swoją drogą, powiedział mi kiedyś, że seksownie wyglądam bez górnej części szaty, tylko w samych pasach i kapturze… co myślisz, Malik? – zapytał, stojąc pod wyjściem z budynku i zastanawiając się pod jakim kątem musiałby rzucić, żeby te wszystkie śmieci trafiły bezpiecznie na górę, a nie spadły i ochlapały całą podłogę. Ostatecznie uznał to za słaby pomysł, nawet mając obie ręce byłoby to trudnym do wykonania planem.

– … Serio ci tak powiedział? – Al-Sayf zmarszczył brwi i zerknął w kierunku kochanka. – Altaïr, czy on cię przypadkiem nie podrywał?

– Owszem. Kilka razy – przyznał zdegradowany mistrz, wzruszając przy tym ramieniem. – Ej, możesz mi z tym pomóc? – poprosił.

– Jak to kilka razy? I co z tym faktem zrobiłeś? – obruszył się zarządca, zostawiając w spokoju biurko i podchodząc do swojego partnera.

– Nic. Dobra, to tak: ja wejdę na górę, a ty mi to podasz – zadecydował asasyn i zręcznie wspiął się na dach.

– Nic?! No ale cholera… To Rauf! Po każdym bym się tego spodziewał, ale nie po nim! Powinieneś mu jakoś grzecznie odmówić, w końcu to nasz stary przyjaciel, nie może żyć w nieświadomości i robić sobie nadzieje! – Do podniesionego głosu Malik dołączył żywą gestykulację. Jakoś nie mieściło mu się w głowie, że instruktor szermierki mógł z zalotnym uśmieszkiem podrywać jego nowicjusza na takie teksty.

– Ty mu jakoś grzecznie nie odmówiłeś, to czemu ja bym miał? – Altaïr pochylił się w dół i wyciągnął rękę, dając partnerowi tym samym znać, że czeka na worek.

– Słuchaj ty i ja to nie to… zaraz. Co? – Malik chwycił ciężki ładunek i już miał go podać kochankowi, gdy wtem dotarły do niego słowa nowicjusza, a z nieogarnięcia zamiast wyciągnąć rękę w górę i szybko przekazać mu te śmieci, odłożył je z powrotem na kamienną posadzkę. – Co ty mówisz? Przecież on do mnie nic nie miał.

– No nie zgrywaj się, że nie pamiętasz. I daj, kurde, ten worek! Zaraz mi ręka odpadnie! – ponaglił go.

– Nie zgrywam się, serio nie wiem o co ci chodzi. Poza tobą w życiu nie podrywał mnie żaden facet! – stwierdził stanowczo szef biura, pewien swoich racji. Nie wliczał tamtego zboczeńca z więzienia, bo strażnik posuwał zapewne wszystko, co było z mięsa i nawinęło mu się pod rękę. A przynajmniej takie sprawiał wrażenie.

– Bo załatwiałem potencjalnych adoratorów nim zdążyli dobiec do twojej komnaty obładowani bukietami i świeżo wykutymi sztyletami z wyrytymi na ostrzu wyznaniami. No coś ty, serio nie zauważyłeś? – Altaïr uniósł ze zdziwieniem brwi i postanowił przysiąść na krawędzi dachu, jako że Malik i tak był w zbyt wielkim szoku, by zrobić coś więcej poza staniem i gapieniem się na niego, jak ciele w malowane wrota.

– Załatwiałeś? Co?! Altaïr, to nie jest, cholera, śmieszne! – Zarządca nie mógł pojąć, jak to jest w ogóle możliwe.

Całe życie trzymał się na uboczu, roztaczał wokół siebie chłodną aurę zdystansowania i opanowania, nigdy by nawet nie pomyślał, że ktokolwiek poza Ibn-La’Ahadem mógłby się nim zainteresować; w końcu to Altaïr był zawsze tym wygadanym, popularnym i uwielbianym. To on miał tłumy wielbicieli, nie Malik.

A przynajmniej tak Al-Sayf do dzisiaj sądził. Tym bardziej usiłował przypomnieć sobie sytuację, w której mógł odepchnąć zalecającego się do niego Raufa, ale jak na złość pamięć postanowiła mu szwankować.

– No, nie jest. Wiesz ile czasu straszyłem młodzików, żeby żaden nie próbował się do ciebie dobrać? Malik, przez długie lata, niemal każdego wieczoru, a nawet nocy, siedziałem pod twoim oknem – Bogu dzięki, że miałeś komnatę na samym dole – i przeganiałem świeżaki ze zbyt wysokim libido, które specjalnie dla ciebie uczyły się wiersze pisać! Wiesz jaki byłem niewyspany?! Czasami musiałem ich ganiać aż do świtu! – Nowicjusz prychnął, urażony, że szef biura nawet nie ogarnął ile czasu on go ochraniał.

– O cholera… – Tylko ten jeden, wielce inteligentny komentarz Malik zdołał z siebie wykrztusić po tak niespodziewanym oświadczeniu kochanka. A chwilę później na twarzy zarządcy wykwitł piękny rumieniec. – Altaïr… chodź tu do mnie.

– Och? Chcesz mi podziękować za moje heroiczne wyczyny swoimi gorącymi ustami? Nie pogniewam się jeżeli francuski pocałunek przerodzi się w australijski, kochanie! – Z szerokim uśmiechem asasyn zsunął się z krawędzi i zeskoczył bez problemu na dół.

Ochoczo podszedł do Malika, już układając wargi w dziubek, gotowy na dziękczynny buziak, którego się spodziewał, lecz zamiast niego dostał…

– OKURWAJEZUSMATKOMARYJOPRZENAJŚWIĘTSZA! WYKASTROWAŁEŚ MNIE! – wypiszczał nowicjusz wysokim sopranem, przyciskając dłoń do krocza, w które zarządca był tak łaskaw sekundę wcześniej zasadzić mu niezłego kopa. – Malik! Ja ci ufałem! Broniłem! Za co to było?!

– Za to, że przez twoje samolubstwo i niezdrowe ciągoty, od piętnastego roku życia miałem kompleksy, bo myślałem, że nikt mnie nie chce! A to ty ich wszystkich nastraszyłeś, popieprzona mendo, mimo, że oficjalnie zacząłeś się do mnie przystawiać dopiero niecały rok temu! Won wyrzucać śmieci i na oczy mi się nie pokazuj, póki nie zdecydujesz się przeprosić!

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>