Dragon Age oneshot - Przeczytaj to

Nieco zamulam ostatnio z życiem, co nie? xux No nic, piszę tak szybko, jak jestem w stanie, także do wszystkich wątpiących: blog nie umarł i nie umrze, a jeżeli już, to na pewno bym o tym powiadomiła jakimś osobnym postem, a nie ot tak urwała i bez echa przestała tworzyć. xD
Miałam pisać "Przepaść", wiem o tym, rozdział dwunasty powoli się produkuje, ale ten oneshot po prostu musiał się pojawić. Coś mnie dźgnęło prosto w serducho, że przez te dwa lata ani razu nic z Dragon Age tu nie wrzuciłam, a przecież kocham tę grę jak jasna cholera. qwq Dlatego też, w hołdzie dla jednej z moich ulubionych par, napisałam właśnie to.
Z góry uprzedzam, że "Przeczytaj to" nie obfituje w seks, a w drobną fabułkę i delikatne czułostki Fenrisa i Hawke'a. Oczywiście mam plany na ostrzejsze teksty z udziałem tej dwójki, jednak na ich stworzenie potrzebuję nieco czasu i nastroju, jako że poruszanie tematu traumy Fenrisa, jaką ten zapewne ma po zgwałceniu przez Danariusa (w Tevinterze homoseksualizm wśród niewolników jest rzeczą pożądaną, nie uwierzę, że Magister sobie na nim nie używał), jest dość trudne. Ogólnie w tym shocie mamy delikatną, dość subtelną relację Leto z Czempionem, nieśmiałą wręcz.
Dodatkowo radzę, byście zerknęli w spisie treści na dopisane przeze mnie uwagi pod tym oneshotem, by nikt nie miał wątpliwości co do klasy Garretta i stanu świata.
No, miłego czytania życzę! :)

***

– Nie to, żebym się czepiał, Hawke, ale mogłeś wziąć z nami swojego kochasia – odezwał się Varric, gdy tylko weszli wraz z Czempionem do środka starej, zaniedbanej kopalni. Jego głos rozniósł się echem po tunelach, przyprawiając zlęknionych, stojących dosłownie kilka kroków za nimi, górników, o ciarki na plecach.

– Daj spokój, chyba nie powiesz mi, że się boisz? – Garrett posłał przyjacielowi ten swój słynny, łobuzerski uśmieszek, po czym obrócił się przez ramię i niemo zapytał pracowników kopalni, w którą stronę do smoczego leża, będącego celem ich zlecenia.

– Pójdziesz, panie, następnym korytarzem w lewo, po schodach w dół i tam zaraz drzwi będą, za nimi jest główne gniazdo – poinstruował ich jeden z najstarszych mężczyzn w grupie.

– I jesteście pewni, że smoczyca nie żyje…? – dopytał krasnolud, z wyczuwalną obawą w głosie.

– Varric się boi! – parsknął Garrett, za co dostał lekkiego kuksańca w udo, czyli na wysokości łokcia Tethrasa.

– Na sto procent pewni! – potwierdził stojący najbliżej nich, górnik. – Będzie dwa dni, jak zawalił się korytarz, w którym ta gadzina spała. Zostały tylko jej dzieci; widzieliśmy, że miała jeden miot, więc wszystkie są mniej więcej w tym samym wieku, ot podrostki, jeszcze bez skrzydeł.

– Słyszałeś? Nie ma się czego obawiać, to tylko kilka malutkich smoczątek, przepłoszymy je albo wybijemy w maksymalnie pół godziny! – Hawke poklepał przyjaciela po ramieniu i ruszył we wcześniej wskazanym mu kierunku.

– Nadal nie jestem pewien, czy to dobry pomysł… mam złe przeczucia. – Pisarz pokręcił z dezaprobatą głową. Garrett któregoś razu dostanie za swoje, jeżeli dalej będzie się tak puszył.

Krasnolud odebrał od górników pochodnię, którą podał Czempionowi po dogonieniu go, wszak to on prowadził.

Odnalezienie miejsca, gdzie znajdowało się leże, nie zajęło im dużo czasu, choć gdyby nie fakt, że Garrett dwa razy skręcił w zły tunel, z pewnością trafiliby do niego o wiele szybciej.

Na całe szczęście w suficie pomieszczenia, gdzie przebywały młode smoki, była wybita olbrzymia dziura; ich (świętej pamięci) matka zrobiła ją zapewne po to, by bez problemu wylatywać z gniazda i znosić swoim dzieciom jedzenie. A skoro w suficie mieli prymitywny świetlik, dodatkowe źródło światła nie było dłużej potrzebne, dlatego właśnie Czempion wyrzucił pochodnię.

– Robimy tak: ja je zwabiam na środek, ty zostajesz tutaj i strzelasz do każdego smoczyska, które będzie próbowało zajść mnie od tyłu. Po prostu chroń mi plecy, dobra? Jeżeli się uda, spróbujemy jak najwięcej z nich wypłoszyć z kopalni tylnym wyjściem, są za urocze, żebym ot tak je pozabijał, mając możliwość uratowania ich – zarządził Hawke, wyginając rękę w tył i wyciągając z tkwiącej na plecach pochwy, pokaźny miecz o bardzo szerokim ostrzu.

– Ty i te twoje dziwne upodobania… – Tethras uśmiechnął się z rozbawieniem i przygotował Biankę, czekając, aż lider zacznie przedstawienie.

Większość smocząt akurat spała, reszta zaś bawiła się ze sobą radośnie. Były za małe na wykazywanie się tak wielką czujnością, jak podrośnięte gady, nie dziwne więc, że zaprzestały pląsów dopiero w momencie, gdy Bohater stanął między nimi i zagwizdał głośno, zwracając tym samym uwagę zaciekawionych maluchów.

– No dobra, dzieciaczki, spokojnie opuścicie teren kopalni, a nie stanie się wam… – urwał, gdy jeden z młodych smoków, początkowo nie wykazujący żadnych oznak agresji, postanowił skoczyć mu na twarz. – Kurwa mać! – zaklął szpetnie, blokując gada płazem ostrza i odpychając z mocą w tył.

– Garrett, obawiam się, że bezpieczniej będzie dla wszystkich, jak je po prostu wybijemy! – zawołał krasnolud, ładując bełt do łożyska swojej ukochanej kuszy i celnie trafiając nim w łeb najbliższego smoczątka.

– Nie, nie, czekaj, chyba mam pomysł, jak przekonać je do wyjścia! – Hawke gestem dał znać Tethrasowi, żeby przestał strzelać, póki Czempion ma wciąż względną kontrolę nad sytuacją. – Może po prostu zrobimy…! – zaczął, lecz nie było mu dane skończyć.

Wtem w całej kopalni rozbrzmiał głośny huk. Obaj mężczyźni zamarli w bezruchu, podobnie jak przestraszone gady.

Czyżby gdzieś zaczął zawalać się kolejny korytarz? Może szkody, jakie zapewne wyrządziła Wielka Smoczyca urządzając się w tym miejscu, naruszyły całość konstrukcji przybytku?

Z tego, co zostało po suficie, posypał się kurz, a wstrząs ustał równie gwałtownie, co się pojawił, mimo to nikt nie odważył się nawet drgnąć przez następne kilkanaście sekund, jakby spodziewając się, że lada moment trzęsienie się powtórzy.

Varric przytrzymał się drewnianej futryny drzwi prowadzących do leża i nasłuchiwał z niepokojem, Hawke jednak wydawał się powoli rozluźniać, podobnie jak smoczęta.

– No dobra, przyznaję, to mnie zaskoczyło. – Bohater na powrót uniósł miecz. – Wracając do…

I w tym momencie ściana za mężczyzną dosłownie eksplodowała. Olbrzymie głazy i odłamki belek wystrzeliły w jego stronę, na całe szczęście Czempion zdołał uniknąć większości z nich; młode smoki również nie doznały poważniejszych szkód dzięki błyskawicznej reakcji i ucieczce.

Garrett odkaszlnął, mrużąc oczy i rozganiając dłonią unoszący się w powietrzu pył.

– Hawke, uważaj! – wrzasnął pisarz, niestety zbyt późno, by mężczyzna miał szansę jakkolwiek zareagować.

Nad wojownikiem, z gęstej chmury kurzu, wyłonił się olbrzymi, gadzi pysk. Lazurowa smoczyca, wielka jak posiadłości w Kirkwall, powarkując cicho, zawisła łbem niecałe dwa metry nad Czempionem, wpatrując się w niego nieruchomą, wąską źrenicą.

Bohater przełknął ślinę, czując jak serce podchodzi mu do gardła. Fala gorąca przeszła przez całe jego ciało, a otępiały umysł mechanicznie kazał mu chwycić broń mocniej i powoli się wycofać, uważając, by bardziej nie rozsierdzić – całkowicie żywej – matki ukrywających się pod jedną ze ścian, maluchów.

Varric po cichu zaczął ładować bełt. Jeżeli trafi w nieosłoniętą grubym pancerzem część ciała Wielkiej Smoczycy, możliwym jest, że kupi przyjacielowi kilka sekund, które być może uratują mu życie.

Wszystko stało się zbyt szybko. Krasnolud nie zdążył napiąć cięciwy, a Czempion zrobić nawet kroku w tył, gdy nagle olbrzymie szczęki rozwarły się szeroko, a wielki łeb runął wprost na niego. Smok wyprostował się wraz z pochwyconą zdobyczą, podrzucił ją i złapał w locie, zaczynając energicznie zarzucać łbem na boki.

Tethrasowi przez chwilę zrobiło się słabo, gdy patrzył jak gad próbuje rozerwać jego przyjaciela, tarmosząc go niczym wyjątkowo oporną konserwę. Wziął głęboki oddech, pozwalając by chłodny profesjonalizm zastąpił przerażenie; uniósł kuszę i wycelował nią w smoczy łeb, czekając, aż matka smoków nieco się uspokoi. Gdy ta chwila nadeszła, wystrzelił, trafiając idealnie w jej wielkie, błękitne oko.

Samica ryknęła z bólu, wypuszczając bezwładne ciało Garretta na ziemię, a po chwili przewalając się na lewy bok i z głośnym sykiem trąc przednią łapą ranne oko, jakby w rozpaczliwiej próbie pozbycia się bełtu.

Krasnolud nie potrzebował lepszej okazji, w biegu umieścił Biankę z powrotem w pokrowcu i dopadł do Czempiona, przekładając sobie jedną z jego rąk przez ramię i z całych sił ciągnąc za sobą poranione, zakrwawione ciało mężczyzny w kierunku wyjścia, modląc się przy tym, by smoczyca nie postanowiła przeszkodzić im w ucieczce.

***

– Pilnuj, żeby codziennie brał te lekarstwa i cały czas miał przy łóżku świeże kwiaty embrium, by przypadkiem nie zaczął kaszleć, to bardzo ważne, biorąc pod uwagę fakt, że ma złamanych kilka żeber; dodatkowo uważaj na niego, kiedy będzie próbował wstawać, ma skręconą kostkę. Co tam jeszcze… ach, jeżeli mu się pogorszy, rany zaczną ropieć lub zauważysz jakiekolwiek inne, niepokojące objawy, od razu daj mi znać. Smoki nie są jadowite, tak jak wyverny, ale ich ślina może wywołać silny stan zapalny w kontakcie z otwartą raną. Stwórco, to niebywałe, że jego kręgosłup wciąż jest cały! Dobra, chyba tyle miałem do powiedzenia. Wszystko zrozumiałeś? Wiesz co, jak i kiedy mu podawać? – dopytał akuszer, zbierając swoje wyposażenie z powrotem do dużej, skórzanej torby.

– Tak, poradzę sobie – odparł Fenris, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo jest zdenerwowany tą całą sytuacją.

Coś takiego nie powinno się było zdarzyć. Ot zaszedł do Wisielca, pograł nieco w karty, napił się, a w drodze powrotnej wpadł na Varrica, taszczącego po części na sobie, a po części za sobą, niemal nieprzytomnego Hawke’a, który burczał jedynie pod nosem, żeby zabrali go do domu. Były niewolnik spełnił prośbę Czempiona i pomógł pisarzowi dowlec się do rezydencji Garretta, po drodze mordując wzrokiem wszystkich, którzy mieli czelność koło nich przechodzić. Dla większości tych ludzi i elfów Bohater wyświadczał niemałe przysługi w przeszłości, a dziś, gdy to on potrzebował pomocy, nie otrzymał od nich nawet zasranego pytania w stylu: „Na Stwórcę, co się stało?!”.

Owszem, to nie byłoby zbyt pomocne, ale przynajmniej wykazaliby jakiekolwiek zainteresowanie stanem swojego dobroczyńcy, tymczasem zamiast cokolwiek zrobić, woleli udawać, że nic nie widzą, strwożeni zapewne manipulacjami Templariuszy, którzy od jakiegoś czasu próbowali pozbawić Hawke’a jego pozycji wicehrabiego. Śmieszne, ale mimo wszystko Czempion nadal dostawał listy ze zleceniami, napisane właśnie przez takich zwykłych, szarych obywateli, co to na co dzień obrabiali mu dupę na boku, a w razie jakichś problemów pędzili do niego z płaczem.

Po odprowadzeniu Hawke do jego domu, bezpiecznym ułożeniu go w łóżku i zleceniu krasnoludowi, by spróbował zdjąć z mężczyzny powgniataną i podziurawioną zbroję, poleciał do najbliższego medyka. Uzdrowiciel nie był magiem, bo takich ciężko było w ostatnich tygodniach znaleźć w Kirkwall, więc ograniczył się do podania mężczyźnie kilku eliksirów i posmarowania go jakimiś naturalnymi maściami, ale przynajmniej udało mu się wyprowadzić Garretta ze stanu zagrażającego życiu, a to już ogromny sukces.

– Jesteś pewien, że nie będziesz potrzebował pomocy? – zapytał Tethras. – W razie czego, to daj mi znać, jestem do usług. Poniekąd czuję się winny za ten wypadek. Garrettowi zdarza się postępować nieco zbyt śmiało nie od dzisiaj, mogłem go przekonać, żeby wziął cię z nami na to zlecenie…

– Hawke sam sobie piwa nawarzył, Varric. Ale dzięki, jeżeli z czymś bym sobie nie radził, to dam ci znać – obiecał elf, choć nie sądził, by miał nie podołać tak prostemu zadaniu, jak opieka nad połamanym mężczyzną, który następny tydzień spędzi głównie w łóżku; powiedział to, by nieco uspokoić krasnoluda, wszak ten od zawsze był dobrym i oddanym kompanem, dodatkowo często towarzyszył byłemu niewolnikowi w karcianych rozgrywkach o małe sumki i elf zwyczajnie nie miał serca chłodno go zbywać.

Tethras w odpowiedzi jedynie pokiwał głową, a po chwili pożegnał się i wyszedł, stwierdzając zapewne, że nic tu po nim.

Czempion spał, mimo podanych lekarstw wciąż będąc rozpalonym i co rusz majacząc bezwiednie jakieś niezrozumiałe słowa.

Taki stan utrzymał się aż do północy. Wtedy właśnie temperatura mu spadła, chłodne okłady przestały być potrzebne, a Fenris – do tej pory wiernie czuwający u boku kochanka – wreszcie mógł nieco odpocząć i przysnąć na tych kilka godzin, jak się szybko okazało, będącymi dla Leto ostatnimi chwilami beztroski w tym tygodniu.

Już od rana zaczęła się jazda, bo Garrett był wielce niezadowolony z sytuacji, w jakiej się znalazł. Marudził niemożebnie, a to na ból w krzyżu, a to na źle ubitą poduszkę, a to na rwanie w kościach przy każdym poruszeniu się; krótko mówiąc: miał pretensje do całego świata o to, że musi leżeć w łóżku.

Do południa zdołał naprawdę nieźle rozsierdzić Fenrisa, który o ile początkowo próbował do zachcianek i narzekań Bohatera podchodzić z uśmiechem, usprawiedliwiając jego zachowanie żalem po przegranej bitwie i bólem, o tyle po tych kilku godzinach cierpliwego słuchania go i latania to do kuchni, to na rynek po najmniejszą pierdołę, elf miał ochotę albo go zadźgać, albo odgryźć sobie uszy.

– Na litość Stwórcy, Garrett! Mam cię dość, zamknij się wreszcie! – wydarł się ostrouchy, wstając niespodziewanie z materaca i odchodząc kilka kroków od łóżka.

– Słońce, jak ty możesz?! Twój mężczyzna cierpi katusze, jego ciało rozdarły smocze kły, w płuca kłują połamane żebra, a ty mówisz, że masz mnie dość?! – Poczucie zdrady, niedowierzanie, czysta rozpacz, zapewne takimi uczuciami chciał emanować Hawke, wypowiadając te słowa. Niestety, jego talent aktorski od zawsze nadawał się co najwyżej do komedii, a nie dramatów, dlatego właśnie były niewolnik perfekcyjnie wyczuł, że owo zawiedzenie w głosie Czempiona jest zwyczajnie nieszczere.

– Gówno, a nie kłują, medyk chyba nieco zdemonizował twoje obrażenia albo to te mikstury tak szybko podziałały, w każdym razie nie widzę, byś jakoś specjalnie się męczył. To już gorzej było po walce z Arishokiem, a tak nie marudziłeś! – Leto wywrócił ostentacyjnie oczami i założył ręce na piersi. – Hawke, ja mam swoje granice. I nie waż mi się tu teraz przytaczać Danariusa, bo co innego służyć pod przymusem, a co innego zajmować się tobą z dobroci serca, która wyraźnie zaczyna mi się kończyć!

– Wcale nie marudzę – burknął pod nosem Czempion, naciągając kołdrę aż pod sam nos. – Po prostu irytuje mnie ta bezczynność. Zwłaszcza teraz, kiedy mam na pieńku z Templariuszami.

– W takim razie znajdź sobie jakieś zajęcie i dzielnie to przeczekaj! – Ostrouchy rozłożył bezradnie ramiona.

– Niby jakie? Mam grać sam ze sobą w Kapryśny Los, używając ciastek jako waluty? – Mężczyzna, wręcz ociekając ironią, wywrócił z irytacją oczami.

– Niekoniecznie. Właściwie to miałem coś konkretnego na myśli. – Były niewolnik oddalił się w kierunku niskiego biurka, na którego blacie walało się kilka książek, wziął jedną z nich i wrócił z nią do kochanka, przysiadając na skraju materaca, tuż obok niego. – Pamiętasz dzień, w którym dałeś mi tamtą księgę? – zapytał.

– O rany, Fenris, ja serio nie miałem pojęcia, że nie potrafisz czytać! Nie męcz chorego i nie wypominaj mi tego teraz, zrozumiałem, że prezent był mało trafiony!

– Nie o tym mówię, Hawke. – Elf zmarszczył lekko brwi i oparł łokcie na kolanach. – Chciałem zapytać, czy może teraz byś mnie tego nauczył…? – mruknął cicho, mając szczerą nadzieję, że jego kochanek nie zacznie się nagle wykręcać nagłym bólem w „Jeszcze nie wiem gdzie, ale bardzo mnie tam rwie!”.

– Nauczył czego…? – Wojownik uniósł nieco zdezorientowane spojrzenie znad książki, którą Leto mu przyniósł, a do której Czempion zdążył się już dobrać. Jak to możliwe, że z leżącego na biurku stosu legend, pieśni i historii o Zakonie, elf wybrał akurat Varricowe porno? Zapewne zrobił to nieświadomie, wszak nie potrafił odczytać znaków zdobiących okładkę, a ta, jak na złość, była aż do przesady niewinna, perfekcyjnie kamuflując sobą grzeszny środek.

– Czytania, Garrett, czytania. Słuchasz co ja do ciebie mówię? – Zmarszczka irytacji pojawiła się między brwiami elfa.

– Chłonę każde słowo, kocie – zapewnił go szybko, uśmiechając się przy tym rozbrajająco. – Jeżeli ci na tym zależy, to pewnie, zrobię co w mojej mocy, choć na twoim miejscu nie oczekiwałbym zbyt wiele. Prędzej Varric pomógłby ci to ogarnąć – uzmysłowił byłemu niewolnikowi, bo nie był typem nauczyciela pasjonata i nie uważał, by miał do takich zabiegów cierpliwość. A jak, nie daj Andrasto, nauczy Fenrisa czytać źle?! Znaczy… to jest w ogóle możliwe? Cóż, ze swoim szczęściem i talentem, Czempion z pewnością dałby radę tego dokonać.

– Nie proszę o to Varrica, tylko ciebie. Między innymi dlatego, że bez zajęcia się czymś, będziesz marudził do momentu, aż medyk stwierdzi, że możesz znowu włożyć zbroję i biegać radośnie za każdym paskudztwem, którego ryj ci się spodoba.

– Fen, nie mów o sobie tak brzydko. Poza tym dobrze wiesz, że ja biegam tylko za tobą! – obruszył się brunet.

– … Ja smoki miałem na myśli, debilu – warknął elf.

– Och… – Czempion taktycznie spierdzielił wzrokiem na lewo. – No mniejsza, zaczynajmy pierwszą lekcję! Podaj mi proszę książkę z zieloną okładką, leży na samym wierzchu – poprosił, wskazując na biurko.

– A ta, którą ci przyniosłem nie jest dobra do nauki? – zdziwił się Fenris, unosząc przy tym jedną brew i zgarniając z pościeli ową lekturę.

– ABSOLUTNIE NIE.

Nauka pod okiem Hawke’a nie była aż tak nieprofesjonalna i żmudna, jak mężczyzna przewidywał. Owszem, miał z początku trudności, bo kompletnie nie wiedział od czego zacząć, ani ile powinien od byłego niewolnika wymagać, ale jak już się wkręcił, to z przyjemnością odkrył, że uczenie Leto sprawia mu masę radości. Dodatkowo był z niego naprawdę dumny.

Fenris był obecnie wolną osobą, w dodatku nieźle ustawioną, bo Garrett pieniędzy na niego nie żałował (co z tego, że elf doskonale sam potrafił o siebie zadbać i zarobić, Hawke czułby się niepotrzebny, gdyby od czasu do czasu nie sprawił mu jakiegoś prezentu albo zabrał do ich ulubionej karczmy i postawił ciepły obiad), a więc uciekinier z Tevinteru wcale nie musiał się kształcić. Więcej, gdyby to od Czempiona zależało, Leto nie musiałby robić nic; oczywiście taka opcja nie wchodziła w grę, elf nie pozwoliłby na zrównanie z ziemią jego ambicji ani na całkowite uzależnienie się od kogoś. Nawet, jeżeli owym ktosiem był Hawke.

– Naprawdę dobrze ci idzie! – pochwalił mężczyzna, z rozbawionym uśmiechem obserwując jak elf z trudem stara się sobie przypomnieć czym, do cholery, był ten zygzakowaty, przypominający mu stado dzikich węży, symbol.

– Nie aż tak dobrze, jakbym chciał. Sądziłem, że to będzie… łatwiejsze. Wiesz, całe życie mogłem jedynie obserwować jak inni czytają, samemu nie mogąc tego robić. Wszystkim przychodziło to tak łatwo, wręcz naturalnie, a ja odpadam przy próbie samodzielnego przeczytania pierwszego zdania! – Załamany elf zamknął trzymaną na kolanach książkę, z niemą furią zrzucił ją na ziemię i położył się przy kochanku, niejako zawiedziony samym sobą.

– Hej, spokojnie, uczysz się dopiero pierwszy dzień; sądzisz, że ja, czy nawet Varric, urodziliśmy się z umiejętnością czytania wyrytą w głowie? Też musieliśmy przez to przechodzić jako dzieci. Wszyscy musieli. I uwierz, że dojście do przyzwoitego poziomu nie zajmuje kilku godzin.

– Ta… – burknął Leto, przesuwając delikatnie dłonią po torsie kochanka, na wysokości żeber luźno owiniętego bandażami, przytrzymującymi nasączone wywarem na bazie elfiego korzenia i embrium, opatrunki.

– Nie zniechęcaj się, kochanie, jutro będziemy dalej trenować – obiecał Hawke, krzywiąc się lekko z bólu przy próbie obrócenia się na lewy bok. Każda zmiana pozycji była dla niego niebywale męcząca, dodatkowo miał spore problemy przy kładzeniu się na plecach, jako że i one zostały poranione przez smocze kły. – Święta Andrasto, jak mnie cholernie denerwuje to bezczynne leżenie!

– Garrett, nie przeginaj, skończyliśmy lekcje dwie minuty temu, a ty już wracasz do marudzenia? – Fenris zmarszczył z niezadowoleniem brwi, początkowo gromiąc partnera wzrokiem, jednak gdy bliżej mu się przyjrzał, odkrył, że Czempion był mocno zarumieniony. Elf zdjął jedną ze swoich rękawic i przyłożył do czoła mężczyzny nagą dłoń, szybko dochodząc do bardzo słusznych faktów. – Cholera jasna, jesteś rozpalony! Czemu nie mówiłeś, że znowu zaczynasz się źle czuć?

– A zaczynam…? – Bohater posłał Leto nieprzytomne, zdziwione spojrzenie, jakby w ogóle nie ogarnął, że coś niedobrego zaczyna się z nim dziać.

– Oczywiście, że zaczynasz, w końcu masz gorączkę! – odparł ostrouchy, zrywając się z łóżka i dopadając do stolika, na którym medyk zostawił leki dla Hawke’a.

Szybko udało mu się odnaleźć właściwy medykament i podać go kochankowi, a w następnej kolejności zrobić mu okłady (jako że Czempion ułożył się na boku i wyraził kategoryczny protest w stosunku do ponownego położenia się na plecy, elf wziął po prostu jakąś większą szmatkę, umoczył ją w zimnej wodzie i nie za mocno obwiązał mu dookoła głowy, na wysokości czoła) i zmienić opatrunki.

Po godzinie sytuacja była już praktycznie opanowana i Garrettowi udało się spokojnie usnąć. Fenris czuwał przy nim do późna, póki i jego nie ogarnęło zmęczenie, zmuszając do znalezienia skrawka miejsca na dużym łożu i pozwolenia sobie na chwilę wytchnienia.

Niby zdawał sobie sprawę, że kto jak kto, ale Hawke słabeuszem nie jest i to tylko kwestia czasu, jak wróci do pełni sił, mimo wszystko cholernie się o niego martwił. Mężczyzna rzadko kiedy obrywał tak mocno, a jak już mu się zdarzyło, to na jakichś poważnych akcjach, które groziły śmiercią im wszystkim, a nie na pozornie niewymagającym zleceniu, z którym śmiało miał sobie poradzić w pojedynkę.

Większość następnego dnia poświęcili na naukę. Elf coraz lepiej rozumiał, jak działa pismo i uczył się rozpoznawania poszczególnych znaków, choć doskonale widział, że Garrett – mimo zachęcania go i chwalenia przy najmniejszych postępach – spodziewał się zapewne nieco energiczniejszego tempa. Co poradzić, inna sprawa, gdy ktoś uczy się kolejnego alfabetu, a inna, gdy pierwszego w całym swoim życiu. Fenris nie dostąpił za młodu… znaczy się, w okresie, z którego pochodzą jego pierwsze wspomnienia po zrobieniu tatuaży, przywileju pobierania nauk innych niż te, które były mu niezbędne jako niewolnikowi.

– Może zacznij próbować przepisywać znaki, których nie pamiętasz? Wtedy szybciej i łatwiej je przyswoisz – zaproponował Czempion, gdy elf po raz trzeci zapytał go o brzmienie tego samego symbolu.

– Garrett, ja piórem co najwyżej potrafię postawić krzyżyk, moja ręka jest przyzwyczajona do trzymania miecza, a nie…

– Och, oczywiście, że twoja ręka jest obeznana z trzymaniem wielkiego miecza, a nie małego piórka. – Hawke parsknął śmiechem, na co zaraz złapał się za obolałe żebra, starając się stłumić rozbawienie i unormować oddech.

– Nie mogłeś się powstrzymać, co? – Były niewolnik posłał mu ni to zażenowane, ni zirytowane spojrzenie.

– Daj spokój, wygłupiam się tylko. – Garrett uśmiechnął się ciepło. – Poza tym, serio powinieneś ćwiczyć pisanie. A co jeżeli gdzieś wyjadę i po miesiącach nieobecności w domu będę chciał wiedzieć, czy z tobą wszystko w porządku?

– Wtedy pójdę do Varrica – oświadczył elf.

– A jak Varric wyjedzie ze mną?

– Zabrałbyś na wyjazd krasnoluda, a mnie nie? – Uciekinier z Tevinteru uniósł brwi w udawanym, niemym szoku.

– Fenris, nie odwracaj bryłkowca ogonem! No dobra, załóżmy, że ja i Varric wyjechaliśmy w ważnych sprawach do miejsca, w którym nie mógłbyś się znaleźć z pewnych, nieistotnych w tym momencie, powodów. I co wtedy? – Bohater Kirkwall wyraźnie nie miał zamiaru odpuścić.

– Prawdopodobnie będziesz musiał wytrzymać w niewiedzy o moim staniem aż do swojego powrotu, mówi się trudno, Hawke. – Elf wzruszył bezradnie ramionami, nie znajdując lepszej odpowiedzi.

– Otóż to! Siedziałbym Stwórca wie gdzie, w otoczeniu podejrzanych, uzbrojonych ludzi i zamartwiał się, czy wciąż żyjesz i jesteś mi wierny!

– Wydaje mi się, że w takim wypadku powinno być na odwrót…

– Ale tak wcale nie musi być, kochanie! Daj spokój, nauka pisania i tak by cię czekała w najbliższej przyszłości! – Mężczyzna wręcz tryskał entuzjazmem, chcąc nim również zarazić sceptycznie nastawionego elfa. – Fen, pomożesz mi wstać? – zapytał, starając się o własnych siłach dźwignąć z materaca. Przy każdym mocniejszym spięciu mięśni, wciąż niewygojone rany po smoczych kłach rwały go niemiłosiernie, jakby chcąc zmusić do zostania w miejscu i trwania w bezruchu; do tego wszystkiego dochodziła jeszcze uszkodzona kostka.

– Garrett, cholera, medyk przecież mówił, żebyś jak najbardziej ograniczał wstawanie i przesilanie się w pierwszych dniach! – zganił go, widząc jednak, że Hawke mało sobie robi z zaleceń lekarza, ze zrezygnowaniem zbliżył się do niego i pozwolił na sobie oprzeć.

– Daj spokój, przecież nie jestem umierający, za maksymalnie trzy dni będę zdrowy, słońce. Ale to uroczo, że tak się o mnie martwisz – mruknął po chwili i dał chłopakowi buziaka w policzek, ignorując jego zirytowane mamrotanie o kłującej brodzie.

Elf asekurował kochanka aż do samego biurka, przy którym to pomógł mu zasiąść, samemu zajmując miejsce na krześle tuż obok.

– No, tu nam będzie o wiele wygodniej – odezwał się Czempion, już wyciągając przed siebie rękę, chcąc ogarnąć nieco bajzel na blacie, by zrobić im miejsce, nim jednak zdołał chwycić pierwszą lekturę, były niewolnik uprzedził go i sam zaczął ogarniać ten mały chaos.

– Nienawidzę, kiedy ignorujesz stan swojego zdrowia, Hawke. Nie po to wlekliśmy cię z Varriciem przez całe miasto i sprowadzaliśmy dla ciebie najlepszego medyka, który zdarł z nas cenę jak za cały rynsztunek, – Fenris postanowił nie wspominać o tym, że opłata za leczenie poszła z Hawke’owych zaskórniaków, które w ostatnim czasie mocno się skurczyły – żebyś skonał głupio, wykrwawiwszy się na środku dywanu, jak ostatni idiota – mówił ze wzburzeniem, odkładając wszelkie książki i notatki na stosik w rogu biurka, zostawiając przed mężczyzną jedynie kałamarzyk, pióro i czystą kartkę papieru.

– Nie ignoruję, kocie, po prostu przesadzasz i nie wierzysz w fakt, że twój facet jest niezniszczalny. Jak smok! – Garrett wziął jedną z książek z wierzchu i położył ją, otwartą na przypadkowej stronie, przed przygotowaną kartką, choć nieco bardziej na środku mebla, by Leto wszystko dobrze widział.

– Smoki też czasem giną, Hawke… – burknął ponuro elf, przysuwając się do niego bliżej z krzesłem.

– Nie takie zarąbiste, jak ja. Dobra, mniejsza o to, skup się.

Co prawda Fenris uczył się dopiero drugi dzień, ale i tak był pełen podziwu dla spokoju i opanowania Garretta. Czempion zawsze wydawał mu się dość… porywczym człowiekiem, którym rządzi przede wszystkim działanie i szereg spontanicznie podjętych decyzji; nigdy nie kojarzył mu się on z wręcz anielską cierpliwością, jaką obecnie się wykazywał.

Pokazał mu jak poprawnie chwycić pióro, prowadził jego dłoń przy kreśleniu pierwszych znaków, by elf wyczuł jak się to robi, a w końcu wytłumaczył w jakich przypadkach poszczególne dwa symbole mogą w wymowie łączyć się w jeden dźwięk, nadając słowu zupełnie inne znaczenie, niż gdyby czytać je oddzielnie.

Dzień był naprawdę pracowity, a pod jego koniec obaj byli już konkretnie padnięci, aczkolwiek zadowoleni z postępów w nauce byłego niewolnika. Elf ciągle wyrabiał sobie pismo, ale mniej więcej potrafił już postawić pierwsze, krzywe znaki, które pamiętał.

Kolejnych kilka dni zleciało im na bardzo podobnym schemacie: Fenris z rana odbierał pocztę z prośbami i zleceniami dla wielkiego wicehrabiego (który nadal chętnie zajmował się pomaganiem mieszkańcom Kirkwall, nawet pomimo swojego nowego, zaszczytnego tytułu) i wraz z Varriciem wychodził na miasto, by nieco wspomóc swoim mieczem strapionych mieszczan, po czym wracał do rezydencji Garretta, zajmował się jego ranami, tak jak medyk mu zalecił, następnie razem z Czempionem jedli śniadanie, po nim elf pod okiem swojego nauczyciela szlifował trudną sztukę czytania, a po obiedzie zasiadali do biurka, przy którym Leto starał się napisać swoje pierwsze słowa.

Ani się obejrzeli, jak minął nieco ponad tydzień; Czempion wrócił już praktycznie do pełni sił, a elf opanował nową umiejętność na tyle, by być w stanie samemu czytać (z prędkością jednej linijki na pół minuty, w dodatku strasznie przy tym sylabizując).

– Dobra, słonko, na dzisiaj chyba wystarczy, co? – Mężczyzna przeciągnął się na krześle i spojrzał przez ramię Leto, próbując rozczytać co też on tak zawzięcie pisze na tej kartce. – Bazgrzesz jak smok ogonem – skomentował, gdy po kilku próbach nadal nie udało mu się rozszyfrować ani jednego słowa.

Co się dziwić, elf w życiu ani nie pisał, ani nie rysował, a w efekcie jego pismo wyglądało jak kulfony leworęcznego medyka. Na wyrobienie sobie ręki potrzebował o wiele więcej czasu.

– Staram się jak mogę! – fuknął ze złością, a jednak nawet na sekundę nie oderwał skupionego wzroku od końcówki pióra, którą starał się nakreślić tak samo krągłe i równe symbole, jak te z książek.

– Wiem, kochany. I naprawdę jestem z ciebie dumny ­– mruknął, zaraz po tym całując elfa w odsłonięty kark.

– Garrett, nie rozpraszaj mnie! Pierwszy raz tak dobrze mi idzie! ­– zbeształ go, odganiając od siebie niedbałym ruchem wolnej ręki.

– No dobra, dobra, niech ci będzie, poczekam. A jak już skończysz, to może zechcesz…?

– Jutro pójdę po medyka, jeżeli stwierdzi, że wszystko z tobą w porządku, to może i zechcę – odparł nieco mniej zirytowanym tonem i zamilkł, skupiając się w całości na przepisywanym właśnie słowie. – Dobra, skończyłem. Co myślisz? – zapytał, podsuwając mężczyźnie skrawek papieru, na którym pisał.

– Nie rozczytam tego, ale zaczyna to wyglądać coraz lepiej! – przyznał Bohater, jednocześnie sięgając po pióro i szybko dopisując coś w wolnym miejscu na kartce. – Ostatnie zadanie na dzisiaj, przeczytaj to.

Leto zmarszczył brwi, nieco zdziwiony tym nagłym poleceniem, ale bez słowa sprzeciwu wziął papier w dłoń i zaczął rozszyfrowywać znaki.

Miał jeszcze ten problem, że nie potrafił patrzeć na całe słowo, każdy symbol analizował po kolei, co znacznie utrudniało mu w miarę płynne czytanie.

– To pierwsze, to „k”, tak? – zapytał, chcąc się upewnić, że znowu nie pomylił znaku z innym, bardzo do niego podobnym.

– Zgadza się. Kontynuuj – zachęcił Czempion, odchylając się nieco z krzesłem w tył.

– Ko… c? Koc? – Elf spojrzał kątem oka na kochanka, chcąc po jego minie ocenić, czy nie popełnił błędu.

– Nie do końca; połącz „c” z następnym symbolem – podpowiedział.

– Ach, w takim razie wychodzi „koch”! A dalej jest… „a”? Am! Rany, a podobno to ja bazgrzę jak smok ogonem… – burknął.

– Nie czepiaj się, piszę jak potrafię! – obruszył się Czempion, niejako dotknięty, że to właśnie Fenris mu to wypomniał.

– Nie czepiam się, po prostu twój styl znacznie utrudnia mi zadanie! Am… Amci?

– Od „c” zaczyna się już następny wyraz.

– Ci… ę! Cię! – dokończył, z wyrazem triumfu na twarzy.

– Ja ciebie też, skarbie. – Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, czekając, aż ostrouchy załapie, o co mu chodzi.

Początkowo Leto nie mógł zrozumieć, czego dotyczyły słowa jego kochanka. Dopiero po chwili wrócił wzrokiem do dopiero co odszyfrowanego tekstu i jeszcze raz, w myślach, skleił powstałe słowa w całość.

„Kocham cię”.

– No naprawdę, na tandetniejszą zagrywkę nie było cię stać? – Były niewolnik wywrócił oczami, pozornie słabo poruszony, choć nie mógł zaprzeczyć, że serce zabiło mu mocniej.

Wcześniej nie miał nikogo, komu mógłby powiedzieć coś takiego; nie miał nikogo, przy kim mógłby swobodnie wyrazić jakiekolwiek uczucia i mimo że z Hawkiem znał się od tak dawna, na dodatek był z nim w nieco intymniejszych relacjach, wciąż niezwykle skąpo obdarowywał go jakimiś podnioślejszymi wyznaniami. Nawet zwykłe „kocham cię” było podświadomie uznawane przez elfa za oznakę swoistej słabości i zbyt wielkiego przywiązania. To jak podpowiedź dla jego wrogów, że Fenris ma dużo do stracenia.

– Wyluzowałbyś się czasem. Hawke to stwór, który wymaga czułości, nikt cię nie zlinczuje, jak czasem powiesz mi coś od serca, wiesz? – burknął Czempion, bo spodziewał się nieco innej reakcji, takiej trochę mniej chłodnej.

Były niewolnik nic mu na to nie odpowiedział, zamiast tego nachylił się do Garretta i lekko musnął ustami jego wargi. Pocałunek nie był zbytnio wyszukany i skończył się równie szybko, co zaczął, mimo to wystarczył, by skutecznie uciszyć i zaskoczyć wielce rozżalonego Bohatera.

– Wojownik nie powinien się tak obnażać ze swoimi uczuciami, Hawke. Jeżeli będziesz zbyt wylewny, to każdy będzie wiedział, jak najskuteczniej może cię zranić.

– Ważniejsze dla mnie jest to, że ty nie będziesz miał wątpliwości co do tego, ile naprawdę dla mnie znaczysz.

Elf przez chwilę wyglądał, jakby chciał mu coś na to odpowiedzieć, ostatecznie postanowił jednak zachować wszelkie przemyślenia dla siebie i wstał z krzesła, chcąc odejść od biurka.

– Mniejsza. Idę spać – obwieścił, mając najwyraźniej zamiar urwać temat.

– Fenris, mam prośbę – odezwał się Hawke, łapiąc elfa za rękę i zatrzymując go tym samym w miejscu.

– Jaką? – zapytał Leto,

– Możesz przeczytać to jeszcze raz…?

<Powrót>