(Miniaturka AC) Dzień 3 cz.2 - Porządki

Hej wszystkim! Macie tutaj kolejną miniaturkę z AC, napisałam ją już jakiś czas temu, mam jeszcze dwie w zapasie, więc jak tylko skończę rozdział Przepaści, to zaraz po nim wpadnie nowa część Altaira i Malika!

Druga ważna dla mnie sprawa, forum yaoi/yuri z FNAFa prawie gotowe (znaczy już mało brakuje, żeby weszło w etap: "Da się na tym gównie pisać", bo do oficjalnego wykończenia to jeszcze sporo mu brakuje). Jeżeli ktoś zdecyduje się zostawić pod tym postem komentarz, to bardzo proszę napisać, czy jest takim forum zainteresowany, czy nie, bo naprawdę nie wiem, czy dalej zawracać sobie nim głowę, czy lepiej odpuścić, bo i tak nikt nie wejdzie. x'D

No, to wszystko, miłego czytania! :D

***

Poranek zdecydowanie nie należał do najprzyjemniejszych w jego życiu. Altaïr znowu podniósł mu ciśnienie swoją bezmyślnością.

– Rozwaliłeś mi nos… – burknął ofuknięty asasyn, siedząc pod ścianą i przykładając do twarzy przesiąkniętą krwią szmatkę.

– Nie jęcz, to tylko zadrapanie. Za kilka dni śladu nie będzie. – Malik wywrócił oczami, stawiając dwa wielkie kosze, w których znajdowały się zakupy zrobione przez Ibn-La’Ahada, na blacie swojego biurka, z zamiarem przełożenia ich zawartości do specjalnej skrzyni. Wieczorem miały wpaść te dwa młodziki, powinien mieć dla nich coś świeżego.

– Łatwo ci mówić, bo to nie ty obrywasz za każdym razem kiedy chcesz pomóc! – Mężczyzna podniósł głos, ale prędko spuścił z tonu. Bolał go ten nos. Jak diabli.

– Jakbyś serio chciał mi pomóc, to zamknąłbyś się i nie żartował sobie ze mnie, idioto! – Zarządca biura sięgnął ręką do rozpakowywanego właśnie koszyka, ale ze zdziwieniem odkrył, że jest pusty. – Altaïr? Gdzie reszta zakupów?

– Jaka reszta? To wszystko – Nowicjusz zamoczył opatrunek w małej, glinianej misce z wodą i westchnął błogo, gdy na powrót przyłożył go do rany.

– Jak to wszystko?! – Były asasyn obrócił koszyk do góry dnem, jednak – wbrew oczekiwaniom – nic z niego nie wypadło. – Raz, że miałeś na liście dwa razy więcej produktów, dwa, że chciałem kompletnie coś innego niż to, co mi tutaj przyniosłeś!

– No tak, ale pomyślałem sobie, że jak nie będę się wykłócał ze sprzedawcami o cenę i wezmę to, co mi dadzą, to będę miał czas, żeby poszukać wszystkich osób, które potencjalnie mogły widzieć wczorajszego wieczoru twoją lub moją twarz. A potem skutecznie je uciszyć. Dzięki naszym informatorom udało mi się wytropić szczura, który na ciebie podkablował. – Altaïr wypiął klatę do przodu. – Dumny jesteś, co?

– Dumny? DUMNY?! Straciłeś całą sakwę złota na przegniłe arbuzy, których nawet nie było na liście! – Malik chwycił jedną z ksiąg leżących na blacie. – Serio, powinienem ci częściej przywalać w ten pusty łeb, może w końcu wbiłbym ci do niego trochę rozumu!

– Ej! – Nowicjusz wstał i zbliżył się do kochanka, mocno zbulwersowany taką reakcją. – To ja dbam o twoją szanowną dupę i produkuję się, by wszyscy, którzy mogą ci zaszkodzić, gryźli ziemię, a ty tak mi się odwdzięczasz?!

– Altaïr, doceniam twoje starania, ale ja przez ciebie zbankrutuję! No jak można tyle zapłacić za niedobrego arbuza?! Ty tam tylko wszedłeś, wziąłeś co było pod ręką i spierdoliłeś szukać przygód, co? – Zarządca zmrużył groźnie oczy. Mina asasyna mówiła mu w tej chwili wszystko. Po prostu wymalowane miał na ryju takie: „O kurwa, masz mnie!”.

– Ale…! – Zdegradowany mistrz już chciał się zbuntować, niestety Malikowy Palec Ciszy, który momentalnie wylądował na jego ustach, skutecznie mu to uniemożliwił.

– Zrobimy tak. Posprzątasz mi biuro, łącznie z tym całym bałaganem, który wcześniej zrobiłeś, a o wszystkim magicznie zapomnę. Zgoda? – Kaleki zabójca posłał mu jeden ze swoich słynnych, wkurwionych uśmieszków. Lepiej go było teraz nie drażnić i Ibn-La’Ahad dobrze o tym wiedział.

– Zgoda – przytaknął i mimo bolącego nosa, zabrał się do roboty.

Zarządca naprawdę wiele zabawnych rzeczy w życiu widział. Strażnika na jednym z dachów, który sądząc, że nikt go nie widzi, zaczął tańczyć z niewidzialną partnerką; dwójkę złodziei, którzy nakryli konia płachtą i przyczepili się pod jego brzuchem, by ominąć zbrojnych; staruszka, który co rano wychodził z domu przez okno, w dodatku bez dolnej części garderoby.

To wszystko było jednak niczym w porównaniu do widoku Altaïra-gosposi, z podwiniętym do łokcia rękawem, chustką na głowie i miotłą w ręce. A jeszcze po tym, jak Syryjczyk zaczął marudzić, że szata mu przeszkadza i bez krępacji ją zdjął, zostając w samych spodniach… no, Malik nie mógł narzekać na brak widoków.

Nowicjusz sprzątał całe popołudnie. Mimo braku doświadczenia w jednoręcznym obchodzeniu się z miotłą, poszło mu całkiem nieźle.

Gdy już skończył, zarządca zbliżył się do niego od tyłu i mocno klepnął w tyłek.

– Nie najgorzej… nowicjuszu. – Uśmiechnął się wrednie i omiótł zmęczonym spojrzeniem wypucowane pomieszczenie. Wypełnianie raportów i pracowanie nad mapami serio potrafiły człowieka wykończyć. Zwłaszcza, gdy tuż pod nosem krzątał mu się półnagi Altaïr.

– Ten „nowicjusz” poradził sobie lepiej, niż się spodziewałeś, co? – Mężczyzna odpowiedział na ten gest zalotnym spojrzeniem, posłanym w kierunku kochanka.

– Poprawiłbym tu i ówdzie… tam jest plamka… a tutaj zapomniałeś zamieść… to nie stało w tym miejscu… a tamto nie powinno być obok tamtego. – Właściciel biura zaczął wytykać poszczególne błędy.

Miał lekko pedantyczne odruchy w kwestii organizacji jego ksiąg i papierów. Pomińmy fakt, że na półkach zawsze była tona kurzu i pajęczyn, bo wszystko, co na nich stało, ułożone było dosłownie od linijki.

– Serio? Jeszcze narzekasz? Ja tu sobie żyły wypruwałem, a ty nic tylko marudzisz! – Obruszył się Syryjczyk.

– Marudzę, bo nie zrobiłeś tego porządnie! – Zarządca miał dość tej dyskusji; wycofał się i odszedł w stronę biurka, z zamiarem kontynuowania roboty.

– O nie, nie, nie, mój drogi! – Altaïr położył mu dłoń na ramieniu, zatrzymując go tym samym w miejscu. – Skoro nie doceniasz mojej pracy, to powiem ci tylko jedno: kurdupel jesteś! – Pojazd może i słaby, ale Ibn-La’Ahad doskonale wiedział, że jego kochanka to ruszy.

– Co proszę…? – Malik zamrugał zaskoczony. – Ja? Jesteśmy prawie tego samego wzrostu – prychnął, nie dając się ot tak bezkarnie obrażać. – A ty nigdy nie pierzesz kaptura!

– Skąd…?! – Głos uwiązł zaskoczonemu asasynowi w gardle. – A ty… ty… śpiewasz brzydko podczas kąpieli, jak myślisz, że nikogo nie ma w pobliżu!

– Phi, powiedział facet, który omal nie utopił się w bali z wodą! – Rafiq uśmiechnął się kpiąco.

– To była wyjątkowo głęboka bala! A poza tym ty… ty weź się nie odzywaj, mam zacząć recytować wiersze, które pisałeś do tej panienki z Damaszku?! – Altaïr zręcznie odbił piłeczkę.

– Ani mi się waż, to była moja prywatna korespondencja ty mały, – Malik zrobił krok na przód i dźgnął Altaïra palcem w pierś –  złodziejski, – kolejne dźgnięcie – topiący się w kałuży, – po tym dźgnięciu nie zabrał palca z jego klaty – wieśniaku!

– Ooo nie, przegiąłeś, dupku! – Syryjczyk wkurwił się nie na żarty i rzucił na partnera.

Tarzali się tak po świeżo wyczyszczonej podłodze, co jakiś czas wymieniając mocniejsze i słabsze ciosy.

– Zabieraj się ze mnie, debilu! – Malik próbował odepchnąć kochanka, ale oboje mieli mocno ograniczone manewry, w końcu do użytku każdego z nich wchodziła tylko jedna ręka.

– Nie ma szans, nikt mnie nie będzie od wieśniaków wyzywał! – Altaïr wierzgnął walecznie, gdy Malik go pod siebie obrócił. Na szczęście szybko udało mu się wrócić na górę, usiąść mu na biodrach i unieruchomić zarządcę. Nowicjusz miał o tyle większą przewagę, że doskonale wiedział, gdzie jego druga połówka miała łaskotki.

Uśmiechnął się diabolicznie i zaczął podwijać szatę Al-Sayfa, niemal ją na nim rozrywając. Musiał działać szybko, w końcu mężczyzna wciąż był chroniony wieloma zmyślnymi węzłami i pasami.

– Co ty…?! – Minęła chwila, nim kaleki zabójca zrozumiał, co asasyn chce osiągnąć przez takie rozbieranie go. – O nie… nie, nie, nie! Nie waż się! NIEEE! – Ta rozpaczliwa prośba była ostatnim, co zdołało się wyrwać z gardła zarządcy. Chwilę później słychać już było niekontrolowany, wręcz paniczny śmiech wywołany łaskotkami.

– Odszczekaj to! – zażądał Altaïr. – Odszczekaj, a przestanę!

– Pffffahahahaha, nigdyyyyy! – Rafiq nie mógł nad sobą zapanować, łaskotki od zawsze były jego ukrytym, słabym punktem. Jak to się stało, że ten idiota poznał największą z jego tajemnic?!

Kiedy oni leżeli tak na podłodze, w śmiechowych konwulsjach i błaganiach o litość, do biura zawitała dwójka młodych zabójców, którzy właśnie skończyli wykonywać misję.

– Jesteśmy, panie Maliku, trochę nam się przedłużyło, bo…! – zaczął młodszy z nich, ale gdy tylko przekroczyli próg biura i zobaczyli odgrywającą się tam scenkę, momentalnie stanęli jak wryci.

Zarządca i zdegradowany mistrz również zamarli w bezruchu, ten pierwszy z przerażeniem wpatrując się w dwóch, stojących w przejściu, chłopców, a ten drugi z lekką irytacją przyjmując do świadomości fakt, że nie doczeka się przeprosin od kochanka.

Kaleki zabójca zerwał się na równe nogi, poprawił szatę, otrzepał się z kurzu i wyprostował dumnie.

– Em… to były tylko… koleżeńskie przepychanki. Mniejsza o to! – zaczął, wzrokiem wciąż uciekając na lewo.

Zdawał sobie sprawę, że z boku taki widok mógł wyglądać dość dwuznacznie, a młodziki nie wyglądały, jakby miały zamiar uwierzyć w tą słabą wymówkę.

– My może wrócimy później… – powiedzieli obaj niemal równocześnie. Skłonili się lekko w kierunku Altaïra, ale nawet zwyczajowe „pokój i bezpieczeństwo z tobą”, nie chciało im przejść przez gardło. Byli zszokowani.

– Nie, czekajcie, to naprawdę nic takiego! – Malik próbował ich zatrzymać i jakoś wyjaśnić tą sytuację.

– Panie Maliku… nie chcemy wam przeszkadzać, rozumiemy i tolerujemy… em… zażyłość waszych relacji. Naprawdę! – Świeżak, nie czekając aż zarządca zaproponuje mu dołączenie do zabawy i zorganizowanie jakiejś orgii, wyskoczył zgrabnie przez świetlik i zniknął na dachu, szybko doganiając kolegę, który zwiał w czasie, gdy on gadał.

– To były te dwa leszcze, co miały do ciebie wpaść? – zapytał Ibn-La’Ahad, podchodząc do kochanka i przeciągając się z zadowoleniem.

– Ta… a dzięki tobie mają mnie za zboczeńca twojego pokroju. – Załamany Al-Sayf zakrył twarz dłonią.

– Zawsze do usług. – Asasyn wyszczerzył się, najwyraźniej wielce zadowolony z przebiegu sytuacji.

Malikowi aż tak do śmiechu nie było. Zabrał rękę, którą zasłonił oczy i powoli obrócił głowę w kierunku swojego partnera.

– Przyjdzie taki moment, Altaïrze, kiedy będziesz płakać. A ja będę się z ciebie śmiał – stwierdził grobowym tonem. – W takich chwilach jak ta, wyczekuję tego dnia z niemożebnym utęsknieniem.

– To bardzo fajnie, słonko… ale mógłbyś mi może najpierw zrobić coś do jedzenia? Potrzebuję się wzmocnić jakimś dobrym papu, bo tyle krwi ze mnie zeszło, przez ten rozwalony nos, że nawet stanąć mi nie chciał, jak na tobie siedziałem!

– … WYPAD Z BIURA, DARMOZJADZIE!

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>