(Miniaturka AC) Dzień 2 cz.3 - Ratunek

 Witam. :)

Pewnie sporo osób oczekiwało na "Przepaść" albo "Drogiego Nauczyciela", ale szczerze mówiąc w ostatnim czasie miałam naprawdę mało czasu na pisanie, głownie przez szkołę (zaczął się ten okres, kiedy zagrożenia naprawdę zaczęły mi zagrażać), mam pozaczynane nowe rozdziały obu opowiadań, ale ani jednego, ani drugiego nie byłam w stanie skończyć. Nie chcę już chyba drugi tydzień zostawiać bloga bez niczego, a przypomniało mi się, że ja przecież jeszcze miniaturki z AC mam! Dlatego właśnie podrzucam wam dzisiaj kolejną część przygód Altaïra i Malika, mam nadzieję, że przyjemnie będzie się ją czytało. :)

***

Było już ciemno, a Malik nadal nie wracał. W głowie Altaïra zaczęły rodzić się chore wizje zarządcy, który postanowił pocieszyć się w ramionach innego mężczyzny i to właśnie te obrazy byłego asasyna posuwanego przez jakiś plebs, skłoniły go w końcu do wyjścia z biura i poszukania kochanka na własną rękę… choć pewnie byłoby mu o wiele łatwiej, gdyby mógł użyć do tego obu.

Przetrząsnął całe miasto, zajrzał w miejsca, w które normalnie brzydziłby się zaglądać, ale poza kilkoma patrolami straży, jakimiś bezdomnymi śpiącymi w ciemnych zaułkach i pewną wyjątkowo głośną parą, którą słyszał z drugiego końca rynku, nie spotkał ani Malika, ani nikogo, kto mógłby wiedzieć, gdzie on jest.

Zaczął się poważnie niepokoić. To nie było w stylu zarządcy, żeby znikać na tak długo. No do kurwy nędzy, Altaïr może i był zdegradowany do niższego stopnia, ale wciąż miał umiejętności Mistrza, powinien być w stanie odnaleźć go w przeciągu kilku minut!

Na dachach rozstawiono niebezpiecznie dużą liczbę kuszników. Mężczyzna nie miał czasu przekradać się między nimi i pojedynczo wybijać, więc zeskoczył na ziemię i zaczął rozglądać się po ulicach.

Na jego drodze pojawił się kolejny patrol. Prędko zajął miejsce na stojącej pod wysokim murem ławce i spuścił głowę, by kaptur całkowicie zasłonił mu twarz. Teraz mógł wyglądać co najwyżej jak podróżujący duchowny, nic więc dziwnego, że strażnicy kontynuowali wędrówkę, rozmawiając przy tym swobodnie i kompletnie nie zwracając na niego uwagi.

– I ty serio wierzysz, że to jeden z asasynów? Jak dla mnie wyglądał jedynie na nieuczciwego handlarza.

– Też tak na początku myślałem, ale pod płaszczem miał na sobie szaty z ich symbolem i broń!

– Naprawdę? Ale żeby zabójca bez ręki…? Jakoś nie chce mi się wierzyć, że kaleka mógłby być groźny. – Altaïr drgnął lekko na słowa strażnika.

Mężczyźni zaczęli się oddalać, więc cicho wstał i niby od niechcenia ruszył za nimi, pamiętając o złożonych w modlitewnym geście, dłoniach i opuszczonej nisko głowie.

Z uwagą przysłuchiwał się ich – zdecydowanie zbyt głośnej – rozmowie.

– No to byś się zdziwił! Miałem wartę blisko celi, do której trafił. Słyszałem, że zanim go złapali, zdjął ponad piętnastu naszych i to jakimś tępym nożem wysuwanym z rękawa! – Strażnik zaczął gestykulować, o mało nie upuszczając trzymanej pochodni.

– Nie wierzę… – Drugi pokręcił głową, mocno wstrząśnięty. Obaj zatrzymali się na zakręcie uliczki prowadzącej na główny plac, więc śledzący ich asasyn umknął za filar jednego z domostw, by nie mogli go dostrzec. – To gdzie ty dzisiaj miałeś wartę? Zwykle obstawiają cię przy wejściu.

– W zachodniej wieży, dali mi zmianę za tego chłystka, którego dźgnął tamten złodziej.

– A, kojarzę. Podrzucili go nam z innego miasta, prawda? Taką niedorajdę, jak on, posłali do najniebezpieczniejszej części więzienia?

– Też się zdziwiłem. Swoją drogą, współczuję tamtemu asasynowi.

– Dlaczego? – wyższy ze strażników wyraźnie się zdziwił.

– Bo pilnuje go dowódca. Wiesz co o nim mówią za jego plecami, nie? Podobno lubi chłopców.

– Ciszej, głupcze!

– Przecież wiesz, że to prawda… poza tym, może i ten śmieć nie miał ręki, ale był niczego sobie… – Mężczyźni rozmawiali dalej, ale Altaïr już ich nie słuchał.

Nowicjusz wymknął się im niepostrzeżenie i omijając wzrok rozstawionych na dachach, kuszników, pomknął w kierunku części więzienia, w której – jak sądził – był Malik.

W myślach bez przerwy krzyczał: „OKURWAOKURWAOKURWAOKURWA”, co jakiś czas dodając do tej mało kreatywnej wiązanki jakieś mocniejsze przekleństwo.

Jak mógł być takim idiotą?! Powinien był zacząć go szukać o wiele wcześniej!

Bez problemów dotarł do celu, jednak włamanie do wieży okazało się być wyzwaniem. Nie chciał podnosić zbędnego alarmu, więc nie zabijał napotkanej straży.

Niczym cień przemykał od celi do celi, z piętra na piętro, aż dotarł do najwyższych partii budowli. Jeżeli tutaj nie znajdzie zarządcy, to chyba rzuci się z okna tych kilkanaście pięter w dół.

Cicho zaczął się skradać wzdłuż korytarza. Po obu jego stronach rozmieszczone były cele pełne najgorszych skazańców z całego miasta. Momentami wręcz wstrzymywał oddech, byle tylko żadnego z nich nie obudzić.

– No dalej, jutro trafisz na szubienicę, nie chcesz się zabawić ten ostatni raz? – usłyszał głos, dobiegający z celi na końcu.

Szybszym krokiem zbliżył się do krat, a widząc rozgrywającą się tam scenę, momentalnie stracił nad sobą panowanie.

Wpadł do otwartej celi jak burza i korzystając z momentu zaskoczenia, wbił jeden z wiszących u swojego pasa noży prosto w szyję mężczyzny, pochylającego się nad siedzącym pod ścianą, skutym Malikiem.

Strażnik charknął zaskoczony, przyciskając obie dłonie do rany, z której obficie zaczęła tryskać krew, a już po chwili padł martwy na kamienną podłogę.

– No wreszcie. Trochę ci to zajęło, nie powiem – prychnął zarządca, wywracając oczami.

– Że co? Przychodzę tutaj i w ostatniej chwili ratuję ci dupę przed tym zboczeńcem, a ty masz jeszcze pretensje?! – Altaïrowi ręce opadły na widok lekko znudzonej, a wręcz zirytowanej miny kochanka.

– Nie, mój drogi. Nie ratujesz, tylko się guzdrzesz i to jak jasna cholera.

– Może trochę wdzięczności, co?! – podniósł głos, ale zaraz przypomniał sobie o innych więźniach, przebywających w pobliskich celach, wrócił więc do głośnego szeptu.

– Mam ci się rzucić w ramiona… albo raczej w ramię, jak jakaś pieprzona księżniczka?

– Jak chcesz być pieprzoną księżniczką, to zamiast w ramiona, rzucaj mi się do łóżka. – Nowicjusz uśmiechnął się wrednie i odruchowo osłonił przed ciosem, który nie nadszedł, bo jego kochanek nadal był skuty. Przetrząsnął szybko zwłoki strażnika, znalazł klucz i rozkuł nim Malika. – Tak w ogóle, jak ty im się dałeś złapać, co?

– Sam nie wiem, ktoś musiał coś na mnie szepnąć strażnikom, bo patrol nagle zagrodził mi drogę, jak wracałem do biura. W dodatku miałem przy sobie tylko ukryte ostrze – westchnął ciężko i zaraz po uwolnieniu, podniósł się z podłogi.

– Nie bój nic, moja księżniczko, znajdę drania i skrócę jego męki, jakie zapewne musi przeżywać w swoim parszywym ciele!

– Tak, tak, fascynujące. Widziałeś gdzieś po drodze moje skonfiskowane rzeczy? – zapytał zarządca, mało przejęty oświadczeniem kochanka.

Altaïr kompletnie nie tak wyobrażał sobie tą scenę. Liczył na jakieś buzi, a po powrocie nawet na seks, tymczasem wyglądało na to, że Al-Sayf ma wszystkie jego starania w miejscu, do którego od paru dni próbował mu się dobrać.

– I tyle? Żadnego: „Kocham cię, weź mnie tu i teraz, mój bohaterze!”?! – prychnął, sfrustrowany brakiem jakiejkolwiek reakcji na ten heroiczny ratunek.

– Chciałbyś, co? Nie powiem nic takiego, wolę, żebyś poczuł się… jak to ty wtedy określiłeś… – Zarządca pogładził się palcami po krótkiej bródce. – A, tak. NIEZRĘCZNIE.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>