(Miniaturka AC) Dzień 2 cz.2 - Milczenie

Powoli zaczynam wracać do życia, mam nadzieję, że w najbliższym czasie nie będę już miała takich zawiech (chyba, że szkoła mnie zje) i przynajmniej raz w tygodniu uda mi się coś wstawić. xux

To tyle z mojej strony, życzę miłego czytania! :D

***

Od dwóch godzin panowała między nimi kompletna cisza. Malik zerknął zaniepokojony na swojego kochanka.

– Altaïr? Co ci jest? – Al-Sayf uniósł brew, zdziwiony, że nowicjusz milczy jak chyba jeszcze nigdy. Z ich dwójki zawsze mówił najwięcej, a teraz? Nawet nie odpowiedział na to głupie pytanie, tylko wzruszył ramionami. Zarządca westchnął ciężko i wstał od biurka, powolnym krokiem zbliżając się do asasyna. – Powiesz coś? – Ibn-La’Ahad pokręcił przecząco głową. – A może napiszesz…? Naprawdę nie wiem, o co ci chodzi.

Nowicjusz chwilę się wahał, ale w końcu przytaknął niepewnie. Malik wręczył mu kartkę i pióro, by mężczyzna mógł wyjaśnić co jest powodem tego focha. A sądził, że jego partner już bardziej dziecinny być nie może.

Nowicjusz dłuższą chwilę siedział i zawzięcie skrobał zawiłe symbole na skrawku pergaminu, by w końcu z wielką dumą podetknąć go pod nos rafiqa.

– ... „Bura się za cienie obaliłem o wrona”? – Malik zamrugał ze zdziwieniem, a po chwili zmrużył oczy i przeczytał jeszcze raz. Znaki wciąż układały mu się w to samo, bezsensowne zdanie. – Altaïr, nie mam pojęcia co tu pisze, bo zakładam, że nie chodziło ci o żadną wronę? – Żywe zaprzeczenie asasyna potwierdziło jego przypuszczenia. – Ach, czyżby niewygodnie ci było pisać bez pomocy drugiej ręki? – Właściciel biura uśmiechnął się wrednie, na co zdegradowany mistrz jeszcze energiczniej pokręcił głową i wziął drugi skrawek pergaminu. Po paru chwilach podał go zarządcy. – „Malwin przestrach się udupiać”. Ktoś ci kiedyś powiedział, że bazgrzesz jak kura pazurem? – Malik zmarszczył brwi, na co Altaïr westchnął ciężko i wywrócił oczami. – Przestań się zachowywać jak pięciolatek i powiedz mi w końcu o co chodzi! – Kaleki zabójca podniósł głos, ale ze strony swojego kochanka doczekał się jedynie… zgadliście, ciszy. – Świetnie! Super! W takim razie ja też będę milczał! Umówmy się, że kto pierwszy się odezwie, ten przeprasza. Nieważne za co, bo dalej nie wiem o co ci chodzi. Co ty na to?

Asasyn chwilę się wahał, nim w końcu pokiwał głową, zgadzając się na taki układ.

Zarządca miał mnóstwo pracy przy papierach, więc nawet bez fochów swojego kochanka, nie miałby głowy do rozmów. Skończył robotę około południa, poważnie wykończony zarówno pracą, jak i atrakcjami, które nowicjusz był tak łaskaw mu zapewniać.

Odetchnął z ulgą, mogąc w końcu odłożyć ogromny stos raportów, rozkazów i Bóg wie czego jeszcze, na jedną z półek.

Napisał jeszcze krótką notkę dla Altaïra i dopiero po tym wytarł z atramentu swoje ulubione pióro i schował je pod biurkiem. Podszedł do przysypiającego mężczyzny, który nadal siedział pod ścianą, szturchnął go lekko w ramię i podał mu liścik.

„Wieczorem mam ważne spotkanie, obudź mnie w razie gdybym zaspał, dobrze?”.

Ibn-La’Ahad przytaknął jedynie, przeczytawszy wiadomość, przeciągnął się i wstał po chwili, idąc za Al-Sayfem.

Malik nawet nie zarejestrował, kiedy nowicjusz pomógł mu zdjąć szatę i wraz z nim położył się na materacu, wśród wielkich poduch. Mężczyzna wtulił się w jedną z nich, obejmowany od tyłu ramieniem kochanka i po chwili zasnął.

Uchylił jedną powiekę. Ciemno.

Nie czuł się w pełni wypoczęty, w dodatku oczy piekły go niemiłosiernie, więc na powrót je zamknął.

Miał ostatnio tyle roboty, że najchętniej nie wstawałby z łóżka. Obrócił się na plecy i przeciągnął. O tak, uwielbiał takie chwile leniuchowania. Zero zmartwień, zero obowiązków, zero wkurzania się na Altaïra.

A właśnie, asasyna chyba z nim nie było. Pomacał ręką wokół siebie, ale posłanie było puste. Heh, pewnie wciąż jest obrażony o nie wiadomo co. Oby tylko go obudził na to spotkanie, bo…

Zaraz.

Gdy mężczyzna zdał sobie sprawę, że był już wieczór, a zdegradowany mistrz nie pofatygował się z poinformowaniem go o tym, jak strzała zerwał się z materaca i pospiesznie zaczął wkładać ubrania. Zdenerwowany, ledwo powstrzymywał się przed głośnym przeklinaniem. Gdy zapinał szatę, dostrzegł, że coś zwisa z jego szyi. Zdjął powieszony na sznurku skrawek pergaminu i przeczytał, o dziwo wyraźnie napisane na nim, zdanie.

„Już wieczór, śpiochu. Wstawaj”.

– Zajebię go – warknął, miażdżąc w dłoni niewinną kartkę.

– Co mówiłeś? – Usłyszał głos za sobą. Asasyn przysiadł na skraju jego biurka, widocznie mając spory ubaw z obserwacji poczynań zarządcy. – Ach, że mnie przepraszasz? – Uśmiechnął się podle.

To był błąd.

Dwóch kupców gawędziło ze sobą na rynku. Zawsze rozkładali stragany naprzeciwko siebie i zawsze donosili sobie nawzajem co działo się w dzielnicy każdego z nich. Nagle grubszy z mężczyzn zmarszczył brwi i zaczął usilnie wpatrywać się w dach jednego z budynków gdzieś w oddali.

– Wie pan, od trzydziestu lat mieszkam w tym mieście, a od piętnastu dzień w dzień stoję tutaj z tym straganem. Niby poznaje się dużo plotek, bo ciągle wśród ludzi… ale jeszcze żem nie słyszał, żeby chłop się z babą tak pokłócił, by musieć uciekać dachem – stwierdził, obserwując jak biedny Altaïr, odprowadzany wiązanką zmyślnych przekleństw, którymi nawet szewc by się nie poszczycił, próbuje się ratować ucieczką z biura, w czym mocno przeszkadzały mu ciskane w niego książki, przypadkowe przedmioty, a nawet mniejsze meble. Musiał przyznać, Malik miał cela.

Ostatecznie nie doczekał się obiecanych przeprosin, a kiedy w końcu odważył się wrócić, jego kochanka nie było w biurze. Znalazł za to karteczkę na jego biurku.

„Drogi Altaïrze, jestem na ciebie mocno wkurwiony, więc jeżeli zobaczę cię śpiącego na MOIM materacu, oberwiesz.

Pieprzone całuski, Malik”.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>