(Miniaturka AC) Dzień 2 cz.1 - Zazdrość

Witam wszystkich. :) A jednak udało mi się coś napisać przed weekendem (efekt spania po szkole, budzenia się w środku nocy, a w efekcie posiadania zbyt dużej ilości wolnego czasu)!

Miniaturka jest nieco dłuższa od pozostałych, nie udało mi się jej skrócić, żeby zmieściła się w ustalonych przeze mnie normach, mam nadzieję, że to klimatu "krótkich" przygód Altaïra i Malika nie zepsuje. xux

W końcu zaczyna się drugi dzień, w takim tempie to ten ich tydzień potrwa rok... x'D

Zapraszam do czytania, mam nadzieję, że się spodoba! :D

***

– Obraziłeś się? – Malik zerknął na kochanka znad papierów, którymi aktualnie się zajmował. Altaïr od dłuższego czasu siedział na poduchach, oparty plecami o ścianę i nie wyglądał na zbyt przyjaźnie nastawionego do świata.

– Nie wytrzymam tygodnia celibatu. Nie po to spędzam wolny czas z tobą, żeby móc co najwyżej dojść w spodnie – burknął pod nosem, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem.

Zarządca, słysząc to, ledwo powstrzymał się od śmiechu. Kręcąc głową z rozbawieniem, odłożył pióro, obszedł biurko naokoło i uklęknął przed swoim partnerem.

– W zasadach naszego zakładu nie ma punktu mówiącego o braku seksu – zaczął, ostrożnie dobierając słowa.

– Doprawdy? Udowodnij. Rozbierz się i trochę na mnie poskacz. – Syryjczyk zmrużył oczy, nie kryjąc złośliwości.

– Nie zachowuj się jak dziecko. – Malik westchnął ciężko, wywracając oczami. – Nie dam ci się wydupczyć w ciągu dnia, kiedy ktoś może tutaj przyjść. – Rafiq wstał z klęczek i wrócił za biurko, by kontynuować wypełnianie dokumentów.

– Nawet, gdyby przyszedł, to chyba mógłby chwilę zaczekać, aż skończymy – stwierdził z powagą nowicjusz.

– Wątpię, by chwila wystarczyła. Możesz się choć na moment opanować? – poprosił zarządca, nieco zirytowany tym, że od wczorajszego wieczoru jego partner myśli nie tą częścią ciała, którą powinien.

Mężczyzna nie zdążył nic odpowiedzieć, bo obaj usłyszeli, jak ktoś wchodzi przez otwarty świetlik do biura. Zaraz po tym w wejściu do pomieszczenia pokazał się jeden z młodszych asasynów, zrekrutowany niecały rok temu. Altaïr nawet nie znał jego imienia, za to w pamięć zapadły mu te wszystkie drapieżne spojrzenia, jakimi młody często go obdarzał.

I w tej właśnie chwili w głowie zdegradowanego mistrza zrodził się niecny plan zachęcenia swojego kochanka do zabawy.

Wstał z zalotnym uśmiechem na ustach i zbliżył się do chłopaka, który po oddaniu Malikowi zakrwawionego pióra, raczył w końcu zauważyć obecność drugiego mężczyzny.

– Pokój i bezpieczeństwo z tobą, Mistrzu Altaïrze! – Powitał go i skłonił się z szacunkiem. – Co z twoją ręką…? – zapytał zdziwiony, widząc jego unieruchomioną sznurem kończynę.

– Zakład. Nie zwracaj uwagi. – Skinieniem głowy odwzajemnił powitanie. – Widzę, że twoja misja się powiodła. – Zdegradowany mistrz zerknął w kierunku trzymanego przez zarządcę, posklejanego od krwi, pióra.

– To nic takiego, zwykłe pozbycie się kapitana tutejszego oddziału. – Chłopak starał się sprawiać wrażenie obojętnego, zdradził go jednak szeroki uśmiech i wypieki na policzkach. Duma wręcz go rozpierała, co przywodziło Syryjczykowi na myśl tylko jedno słowo: żałosne. Dla dobra planu nie dał jednak tego po sobie poznać.

– Całkiem nieźle – pochwalił go, kładąc mu dłoń na ramieniu i szybko zsuwając ją na biodro młodego zabójcy. Gówniarz zaczerwienił się jeszcze bardziej, zaczął przypominać dojrzałego pomidora, przez co Altaïr już ledwo panował nad śmiechem.

Kątem oka zerknął na swojego partnera. Malik zgrywał nieporuszonego sytuacją, jednak drgająca brew i łamane w dłoni pióro nie były oznakami stoickiego spokoju.

– M-może Mistrz by chciał gdzieś ze mną… – zaczął młody, wpatrzony w Syryjczyka jak w obrazek.

– Wyjść? – dokończył za niego. – Czemu nie… – Odpowiedź przerwała mu celnie wymierzona, opasła księga, która z hukiem uderzyła go w unieruchomione ramię. – Kurwa, Malik! Zabić mnie chciałeś?! – wydarł się, czując jak ból powoli rozprzestrzenia się wokół miejsca, w które trafił jego partner.

– Ups… no coś takiego, ręka mi się omsknęła. – Rafiq spojrzał niewinnie na kochanka, posyłając mu wredny uśmieszek. Wyszedł zza biurka i objął ramieniem młodego asasyna. Nie miał pewności, czy chłopak jest bardziej przerażony, czy zdezorientowany tym, co zaszło. – Radziłbym ci już wracać do Masjafu, mój drogi. Altaïr musi teraz odpocząć i raczej nigdzie się z tobą nie wybierze. – Słówek wypowiedzianych tak cukierkowym tonem, Ibn-La’Ahad jeszcze z ust swojego kochanka nie słyszał.

– To może kiedy już odpocznie…? – zapytał nieśmiało żółtodziób, najwyraźniej nieświadomy narastającego zagrożenia ze strony właściciela biura.

– NIGDY się nie wybierze – poprawił się zarządca, coraz mocniej zirytowany upierdliwością tego obszczymura.

Niechciany gość chyba w końcu zrozumiał, jak bardzo Malik miał ochotę poderżnąć mu w tym momencie gardło, więc wziął ze sobą nieco zapasów na drogę powrotną i po obsłużeniu czym prędzej umknął przez świetlik.

Wtedy były asasyn mógł się skupić już tylko na swoim biednym, poszkodowanym partnerze.

– Auć… – Nowicjusz uporczywie próbował rozmasować odrętwiałe ramię. Jego seksowne ciało lada chwila przyozdobi równie pociągający siniak.

– Co to, do kurwy, miało być?! – Zarządca naskoczył na niego od razu, plując jadem na kilometr.

– Mmm, czyżbyś był zazdrosny? – Altaïr bardziej był zadowolony efektem swoich poczynań, niż zaniepokojony nożem, który jego facet od kilku chwil trzymał w dłoni.

– Zazdrosny? ZAZDROSNY?! – Czubek ostrza został wycelowany w gardło Syryjczyka. – Zazdrosny o takiego małego gówniarza?! Nie, mój drogi Altaïrze. Nie jestem o niego zazdrosny. Tylko wkurwiony, gdzie ty go tą łapą próbowałeś dotknąć! Na moich oczach!

– Skoro tak cię boli, że zdarzyło mi się spojrzeć na innego mężczyznę, to może mnie przekonasz, że powinienem zwracać uwagę tylko na ciebie? Najlepiej w łóżku? – zaproponował.

Malik zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią, marszcząc przy tym brwi. W końcu opuścił broń.

– Masz rację. Łóżko będzie odpowiednie, żeby cię do tego przekonać. – Wysilił się na delikatny uśmiech.

Asasyn nie mógł uwierzyć, że tak łatwo poszło mu przekonanie kochanka do seksu. Powinien w przyszłości wykorzystywać ten patent, skoro aż tak dobrze działał na zaborczego zarządcę. Pozwolił mu się poprowadzić do sypialni.

– A teraz zamknij oczy – poprosił słodko Malik. – Tylko nie podglądaj! – ostrzegł.

– Nie podglądam przecież – zaśmiał się Altaïr, bez protestu wykonując polecenie. Był bardzo ciekawy od czego jego druga połówka chce zacząć to „przekonywanie”.

Zmarszczył brwi, czując, jak jego wolna ręka zostaje przywiązana do drugiej – tej, którą na co dzień musiał mieć skrępowaną.

– Nie martw się, wszystko jest w porządku, to mój plan – zapewnił go kaleki asasyn. – No, gotowe. Podejdź do łóżka.

Altaïr lekko zdziwiony spróbował wykonać krok w przód, gdzie – jak mniemał – był materac. Jakież było jego zdziwienie, gdy odkrył, że nogi także ma związane w kostkach. Siłą rzeczy stracił równowagę i runął prosto na stertę poduch.

– Malik, co ty, do cholery, wyprawiasz?! – Ibn-La’Ahad prędko obrócił się na plecy, żeby widzieć kochanka.

– Jak to co? Uświadamiam ci, co się stanie, jak jeszcze raz spróbujesz choćby pomyśleć o obłapianiu kogoś innego. Nie mówiąc o wspólnym wypadzie z napalonym na ciebie małolatem! – Zarządca zmrużył groźnie oczy.

– Przecież tylko z nim rozmawiałem! – Nowicjusz z całych sił próbował się wybronić. – Co masz zamiar ze mną zrobić…?

– Może trochę okaleczyć, może do tortur wykorzystać wodę, której tak nie lubisz… a może cię posiąść. – Uśmiechnął się. – Ta ostatnia opcja wydaje mi się najbardziej kusząca. W końcu przy tobie ani razu nie miałem na to okazji. – Malik oblizał wargi, z niemałą satysfakcją obserwując rosnące na twarzy jego biednego kochanka, niedowierzenie. – Chyba nie sądziłeś, że jestem jakąś służalczą kobietą, co? Też mam swoje potrzeby.

– Że co?! O czym ty znowu gadasz?! Nigdy się nie skarżyłeś w łóżku! Bo w sumie nie miałeś na co… Poza tym, wysłuchaj ostatniego życzenia poszkodowanej ofiary; za swoją karę wolałbym raczej pocięcie, a nawet utopienie! – Zdegradowany mistrz próbował zagadać właściciela biura i uwolnić się z więzów. Na próżno, miał przecież do czynienia z byłym asasynem, to chyba normalne, że supły zrobił porządne.

– Za późno, już podjąłem decyzję. – Zarządca wszedł na materac, rozkraczając się nad udami związanego Syryjczyka i zaczął sprawnie pozbywać się pasów trzymających dolną część jego szat.

– Nieśmieszny żart, Malik, przestań się wygłupiać! – Altaïr szarpnął się mocniej, w tym momencie będąc już bladym jak ściana.

– Wyglądam, jakbym żartował? – Rafiq uniósł zdziwiony brwi.

Trochę trudno mu było rozpinać spodnie nowicjusza, kiedy ten za wszelką cenę próbował to utrudniać, ale w końcu się udało. Zsunął mu je do kolan, ignorując coraz głośniejsze protesty i szybkim ruchem obrócił go z powrotem na brzuch.

Syryjczyk wstrzymał oddech, przerażony tym, co zaraz miało nastąpić. Zrozumiał, że póki trwa ich zakład, jest praktycznie bezbronny przy Maliku, który o wiele sprawniej radził sobie z jedną ręką.

Minęła chwila, a nadal nic się nie działo. Nie miał pojęcia ile czasu nękała go kompletna cisza i brak dalszych posunięć partnera, w końcu jednak poczuł jego oddech tuż przy swoim uchu.

– Jeszcze raz spróbujesz mnie tak podejść, żeby poruchać, a naprawdę nie usiądziesz przez tydzień, nowicjuszu – szepnął zarządca i odsunął się, schodząc z kochanka i zostawiając go tak na materacu. Z opuszczonymi spodniami i sercem pod gardłem.

Wtedy właśnie Altaïr pojął pewną życiową prawdę. W związku nie tylko kochasz i świetnie się bawisz. W związku walczysz o życie i dziewictwo swojej dupy. Zwłaszcza, gdy związujesz się z kimś takim, jak Malik.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>