(Miniaturka AC) Dzień 7 cz.3 - Wracaj

No, tak oto dobrnęliśmy do ostatniej miniaturki. Seria zaczęła się 8 listopada 2015 roku i trwała aż po dziś dzień, czyli niemal trzy lata (niewiele zabrakło), ale to głównie przez to, że nie pisałem tego regularnie i robiłem z blogiem duże przerwy, a nie przez ich przesadną długość, bo w Wordzie zajęły mi ledwie 63 strony i około 31500 słów w zaokrągleniu (i tak za dużo, jak na miniaturki).
To już koniec "Tygodnia" - serii, która w pierwotnym zamyśle miała być ot luźną komedyjką, bez ambicji i głębszej fabuły, a która gdzieś tam po drodze uderzyła kilka razy w poważniejsze przemyślenia. Będzie mi tego fest brakować, fajnie mi się to pisało, mam nadzieję, że wam się równie fajnie czytało i że nie przekazałem tymi miniaturkami niczego szkodliwego/krzywdzącego (nie, homoseksualizm szkodliwy nie jest, bardziej miałem tu na myśli sprawy typu: toksyczna relacja między partnerami, gloryfikowanie gwałtu itp.).
Dziękuję za wytrwanie do samego końca! :)

***

Nasir opuścił biuro jako pierwszy; po złożeniu raportu i okazaniu posklejanego od krwi pióra, Malik zaproponował mu odpoczynek i wyjechanie dopiero nad ranem, dzieciak jednak wolał wyruszyć w podróż już teraz. Niespełna kwadrans później z biura zabrał się też informator, z zamiarem odwiedzenia bogatej dzielnicy i podsłuchania kilku osób, które prawdopodobnie mogły być w posiadaniu ważnych informacji; poza tym miał niepokojąco trafne przeczucie, że gdyby został choć sekundę dłużej, Ibn-La’Ahad poderżnąłby mu gardło (mimo wyjaśnień zarządcy, zdegradowany mistrz jakoś niezbyt chciał wierzyć, że na wpół nagi, rozwalony na poduchach facet, nie robił sobą żadnych aluzji i ABSOLUTNIE NIKOGO NIE UWODZIŁ), także koniec końców zarządca został w biurze sam na sam ze swoim kochankiem.

– Jakoś mi dziwnie z myślą, że po tym wszystkim mamy się tak po prostu rozstać. Może momentami przychodzą tu irytujące osoby i nieco brakuje mi jakichś większych potyczek, ale w gruncie rzeczy całkiem fajnie jest w tym twoim biurze – mruknął asasyn, cierpliwie czekając, aż jego partner uwolni mu rękę.

– Co fakt to fakt, bez ciebie znowu zrobi się tu cholernie cicho – przyznał rafiq, zręcznie wyplątując zdegradowanego mistrza z więzów. – No, gotowe. Muszę przyznać, nie spodziewałem się, że naprawdę wytrzymasz cały tydzień. Więcej, radziłeś sobie doskonale, więc z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że wygrałeś ten nasz zakład – oświadczył właściciel biura, robiąc kilka kroków w tył i opierając się plecami o kraniec biurka.

– Ty… ty serio mówisz? Ot tak przyznajesz, że wygrałem? Pomimo tego, że kilka razy serio dałem ciała? – Altaïr spojrzał zaskoczony na swojego partnera, prostując i zginając dopiero co uwolnioną rękę, żeby nieco rozruszać mięśnie.

– Moje początki były o wiele gorsze, uwierz. Prawda, że szybko przywykłem, ale kilka pierwszych dni… cóż, kompletnie zapominałem, że już nie mam tej ręki. Przypominały mi o tym tylko ból i chwile, kiedy próbowałem coś nią chwycić – wyznał zarządca. – Tak więc kolejny raz udowodniłeś, że jesteś ode mnie lepszy; w ledwie chwilę opanowałeś życie bez jednej kończyny niemal do perfekcji… no, może pomijając kwestię ubierania i rozbierania się, to akurat szło ci okropnie – dodał, z gorzkim uśmiechem na ustach.

To nie miało być tak. Fakt, że siedem dni temu Ibn-La’Ahad był gotów stanąć na głowie, byle tylko udowodnić Al-Sayfowi swoje racje, ale dziś, po tym, jak dotarło do niego kilka naprawdę istotnych faktów, nie potrafił odczuć prawdziwej satysfakcji ze swojego zwycięstwa.

Zabawne, przecież dawniej rywalizowali dzień w dzień, wciąż próbując się wzajemnie prześcignąć. A właściwie to Malik wciąż próbował prześcignąć Altaïra, co nigdy mu się nie udało. Zarządca zawsze zajmował drugie miejsce, zawsze był sfrustrowany swoimi porażkami, przecież gdyby wtedy miał taką okazję, jak ta dzisiaj, to bez wahania ogłosiłby się zwycięzcą. Czemu więc tego nie zrobił, tylko potulnie pozwolił, by zdegradowany mistrz kolejny raz pławił się w samozadowoleniu, po raz pierwszy oplecionym poczuciem winy?

– Nie bądź śmieszny, oczywistym jest, że przegrałem – powiedział Altaïr, po dłuższej chwili ciszy. – Powinieneś pamiętać, że w warunkach naszego zakładu był taki mały, istotny punkcik o tym, że nie wolno mi marudzić i narzekać na niewygodę związaną z brakiem ręki. A ja narzekałem praktycznie co chwilę… no i raz z braku kończyny spadłem z dachu prosto na stragan, ale ci się do tego nie przyznałem. – Zabójca posłał kochankowi pokrzepiający uśmiech i przysiadł na skraju biurka, tuż obok niego. – Przecież wiesz, że nie spełniłem wszystkich warunków zakładu, więc czemu pozwalasz mi wygrać? Przecież jeszcze nie tak dawno temu rywalizowaliśmy we wszystkim.

– Kiedyś, owszem, tak było. Ale chyba przestałem widzieć w tym sens; bez ręki i tak nie dam rady ci dorównać, więc po co mam bez sensu próbować sobie udowodnić, że jest inaczej? – Rafiq wzruszył bez większego entuzjazmu ramionami. – Poza tym, wydaje mi się, że twoje podejście nieco się zmieniło przez tych kilka dni. Mam wrażenie, że patrzysz na mnie nieco inaczej, że w końcu coś do ciebie dotarło, a skoro tak, to już mam swoje małe zwycięstwo, mój drogi.

– Skoro tak, to może przyjmijmy, że jest remis? – zaproponował Ibn-La’Ahad, kładąc dłoń na ręce Malika i delikatnie splatając z nim palce. – Wiesz, dobrze mi poszło, ale jednak nie sprawdziłem się w stu procentach, więc częściowo wygrałem ja i częściowo ty, co nie? Tak chyba będzie sprawiedliwie – wyjaśnił krótko, pochylając się do rafiqa i składając krótki pocałunek na jego policzku.

– Może to i dobre rozwiązanie… – przyznał zarządca, nieco zdziwiony, że to właśnie Altaïr je zaproponował. Ten sam, który poprzedniego wieczora próbował udowodnić, że idiotyczne wrąbanie się do studni było czymś, o czym winno się pisać chwalebne pieśni. – Choć dla mnie nadal to ty wygrałeś, mój kochany. Jeżeli nie dasz się zabić i do mnie wrócisz, to dostaniesz nagrodę za ten tydzień męczarni bez ręki.

– Malik, kurde, remis i ko…! Zaraz, jaką nagrodę? – zainteresował się zdegradowany mistrz.

– Przekonasz się, jak następnym razem do mnie wpadniesz. Dobra, starczy tych czułostek, skoro masz zamiar dotrzeć do Masjafu o świcie, to serio powinieneś się już zbierać – zadecydował kaleki zabójca. – Weź sobie na drogę jakieś zapasy i jedź; Al Mualim nie będzie zbytnio zachwycony, jeżeli będziesz się ociągał, zwłaszcza, że jesteś po całym tygodniu odpoczynku.

– No wiesz co? Co to ma być za nieczułe pożegnanie? – burknął nieco urażony zabójca, zsuwając się z blatu. – Liczyłem raczej na jakieś dramatyczne przemówienie o tęsknocie i wiernej miłości pomimo dzielącej nas odległości, popartej rzewnymi łzami, a nie takie coś!

– Przyjmij roboczo, że nie lubię i nie umiem się żegnać; poza tym im bardziej będziesz zwlekał z opuszczeniem mojego biura, tym trudniej będzie ci to zrobić. Nie rób scen, Altaïr, nie jedziesz na drugi koniec świata, jestem pewny, że najdalej po paru miesiącach tu wrócisz. – Rafiq wywrócił oczami, pozornie nieczuły na tak typowe dla Ibn-La’Ahada odstawianie teatrzyków.

Fakt, że i jemu nie było do śmiechu w tej chwili, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że są rzeczy ważne i ważniejsze, a rozkazy i pewne zobowiązania zaliczają się do tej drugiej kategorii.

– Malik, cholera, to nie TYLKO parę miesięcy, to AŻ parę miesięcy! – zamarudził Altaïr. – Mógłbyś, proszę, dać mi odczuć, że będziesz tęsknić? Bo ja będę. – Zabójca zbliżył się do swojego kochanka i stanął ledwie krok przed nim. – Obiecuję codziennie myśleć o tobie, nie oglądać się za nikim innym i odwiedzać cię przy każdej możliwej okazji. – Ibn-La’Ahad ujął dłoń zarządcy i ucałował go w jej wierzch.

Al-Sayf nie odwrócił wzroku na ten gest. Poważnie wpatrywał się w twarz mężczyzny, a w końcu błyskawicznym ruchem przysunął się bliżej i złączył ich wargi w długim, namiętnym pocałunku, zupełnie, jakby widzieli się po raz ostatni w życiu.

– Będę na ciebie czekał, głupku. Idź – ponaglił go.

Niespełna kilka minut później biuro było już kompletnie puste. Rafiqowi zdawało się, jakby tkwił w nim od wieków i po raz pierwszy czuł się tu naprawdę samotny. To był ledwie tydzień, ale tak strasznie zdążył się przyzwyczaić do niemal ciągłej obecności zdegradowanego mistrza, że obecnie ciężko mu było dopuścić do siebie myśl, że ten dekiel nie wróci tu za kilka godzin i nie zacznie wokół niego skakać, zarzucając toną niemoralnych propozycji, że ich dzisiejszy seks i pocałunek były ostatnimi na bardzo długi czas.

– Wracaj szybko po swoją nagrodę, cholerny idioto.

<=Poprzedni    <Powrót>