(Miniaturka AC) Dzień 6 cz.3 - Gość

Ależ ja ostatnio zmulam, wydaje mi się, jakby minęła ledwie chwila, a tu proszę - kilka miechów odkąd wyszła ostatnia miniaturka. xux Staram się jakoś rozruszać i pisać szybciej, bo serio bym chciała, ale coś mi nie wychodzi. xux
No, w każdym razie życzę miłego czytania! ^ ^

***

– Nie, idioto, nie będziesz spał na dworze! – Malik powoli zaczynał tracić cierpliwość do swojego kochanka.

A nie, poprawka. Stracił ją już dawno temu, obecnie walczył sam ze sobą, żeby nie dać temu kretynowi po ryju.

– A co, kotku, martwisz się o mnie? – Ibn-La’Ahad bez krępacji usiadł sobie na blacie biurka, obserwując z góry jak rafiq przegląda stosy papierzysk, najwyraźniej czegoś wśród nich szukając.

– Bardziej niż o ciebie, martwię się o swoją robotę – stwierdził bez wahania zarządca. – Biorąc pod uwagę, ile wycierpiałem w tym biurze, a warto tu dodać, że procentowo ponad połowa tego cierpienia zaistniała z twojej winy, to naprawdę głupio bym się poczuł, gdyby zwolnili mnie z tego stanowiska, bo zasnąłeś na środku drogi i potknął się o ciebie jakiś przypadkowy templariusz. – Al-Sayf znalazł w końcu czego szukał i ułożył wszystkie potrzebne papiery na blacie, równiutko przy samej ścianie, starając się ignorować zalegającego mu na biurku, asasyna.

– Zaraz na środku drogi; znalazłbym sobie jakiś pusty ogród na dachu, czy coś w tym rodzaju. Przecież nie jestem dzieckiem, by nie umieć ogarnąć sobie miejsca do spania, nie przesadzaj. No, a przy okazji byłaby szansa, że udałoby mi się nie spotkać z tym młodym… – dodał nieco ciszej.

– Ucieczka od problemów to twój ulubiony sport, co? – Malik wywrócił oczami, zgarniając spod blatu kilka większych zwojów i odkładając je na regał za sobą.

– Od ciebie nie uciekłem – odezwał się nowicjusz, o dziwo brzmiąc całkiem poważnie.

Malik zatrzymał się z tym co robił i obrócił przez ramię, zerkając na Altaïra.

– Jestem dla ciebie problemem…? – zapytał po chwili wahania, nagle uderzony tym faktem.

Czy naprawdę był dla swojego partnera tylko ciężarem? Kaleką zrzędą, z którą wciąż się zadaje z kaprysu, a nie faktycznego uczucia?

– Oczywiście, że jesteś – przytaknął mu zabójca.

Al-Sayf przygryzł dolną wargę i spuścił wzrok. Wręcz go zmroziło na te słowa, tym bardziej, że Altaïr wypowiedział je tak naturalnie, jakby sądził, że zarządca miał tego świadomość. Malik starał się to przemilczeć i zachować nagłą falę emocji, jaka w jednej chwili zalała cały jego umysł, tylko dla siebie.

Jak zwykle – na zewnątrz pokazywał się od tej bardziej zdecydowanej, momentami wręcz nieprzyjemnej strony, a wszystko, co wrażliwsze, trzymał głęboko w sobie.

– Ach tak… – mruknął jedynie w odpowiedzi, układając ostatni zwój na półce.

Zaraz po tym wrócił do biurka, już chcąc wyjmować spod blatu pojemniczek z atramentem i pióro, wtem jednak spostrzegł na twarzy swojego kochanka szeroki uśmiech.

– A wiesz jak to mówią, – zaczął Ibn-La’Ahad – z problemem najlepiej jest się przespać –  wypalił.

Zdegradowany mistrz najwyraźniej spodziewał się jakiejś żywej i – co najważniejsze – pozytywnej reakcji ze strony swojego partnera, bo na pieprznięcie po łbie i bezpardonowe zwalenie z biurka, zdecydowanie przygotowany nie był.

– Altaïr, przyrzekam, ja cię kiedyś zamorduję! – Rafiq sam już nie wiedział czy się wkurzać, czy śmiać z tak beznadziejnego tekstu, ale musiał przyznać, że gdzieś tam w środku odczuł niemałą ulgę.

Skrytobójca ledwo zdążył się podnieść i rozmasować obolały tyłek, który niezbyt dobrze zniósł konfrontację z kamienną podłogą, gdy wtem obaj usłyszeli, że ktoś wszedł do biura przez otwarty świetlik.

– Pokój i bezpieczeństwo z tobą, Mistrzu Altaïrze! – przywitał się zdyszany Nasir, wpadając do biura jak mały huragan. – Pokój i bezpieczeństwo, panie Maliku – dodał po chwili i oparł się o ścianę.

Dzieciak wyglądał jakby zrobił sobie bieg z przeszkodami dookoła miasta, ale na dumne wyprostowanie się, kiedy Ibn-La’Ahad skinął do niego głową, miał siłę.

– Podejrzewam, że nie dasz rady dzisiaj wypełnić swojej misji…? – zapytał Al-Sayf, choć doskonale wiedział, co jego gość mu odpowie. Pewnym było, że dzieciak wymiga się zmęczeniem, żeby nieco posiedzieć ze swoim Mistrzem, którego tak podziwiał.

– Niech mi pan wybaczy, panie Maliku, ale wolałbym zająć się tym rano. W drodze do Jerozolimy miałem starcie z kilkoma zbrojnymi, a jeszcze w bramie musiałem się uporać ze strażą, do tego na mieście o mały włos nie dopadł mnie templariusz… – wyjaśnił pospiesznie młody asasyn, niby od niechcenia, a jednak na tyle głośno i wyraźnie, by mieć pewność, że wycofujący się ukradkiem do sypialni Altaïr, usłyszał każde jego słowo.

– Jeżeli nie nagli czas, priorytetem jest byś wykonał swoje zadanie perfekcyjnie. Dlatego pójdę ci na rękę i zgodzę się, byś dopiero jutro przystąpił do wypełniania misji. Proszę, rozgość się, zjedz coś i wyśpij się porządnie, żebyś jutro nie marudził – poinstruował go zarządca, zamaszystym ruchem ręki wskazując na stertę poduch i ustawioną na stole misę z owocami, które obecnie były do użytku młodzika, sam zaś poszedł zamknąć na noc świetlik.

Nasir przytaknął jedynie, nie mogąc powstrzymać wkradającego mu się na usta, uśmiechu i czym prędzej dopadł do Altaïra, nim ten zdążył mu uciec.

– Mistrzu, może zechciałbyś poświęcić mi chwilę czasu? – zapytał z podekscytowaniem młodzik, stając krok przed mężczyzną.

– Wiesz, dzieciaku, miałem naprawdę długi dzień… – zaczął Ibn-La’Ahad, bez trudu wymijając młodego zabójcę.

– To prawda, że na swojej pierwszej misji pokonał Mistrz tuzin templariuszy? – przerwał mu wpół zdania rozemocjonowany szczaw.

Na to pytanie Altaïr momentalnie się zatrzymał i obrócił do Nasira przez ramię. W jego oczach wyraźnie rysowało się rosnące wahanie między grzecznym pójściem do łóżka, a pozostaniem i pochwaleniem się przed chłopakiem kilkoma swoimi osiągnięciami.

– O tak, Altaïrze, opowiedz nam jak samodzielnie poucinałeś łby dwunastce rosłych templariuszy, będąc ledwie nowicjuszem – odezwał się Malik, który zdążył w międzyczasie szybko zamknąć świetlik i wrócić do głównej części biura. – To z pewnością będzie bardzo wiarygodna historia – prychnął, całym sobą dając kochankowi znać, żeby nie pakował się w tą dyskusję i odpuścił.

Niestety, narcystyczna strona Altaïra wyszła na wierzch i kazała mu zignorować wszelkie Malikowe aluzje.

– No skoro tak mnie prosisz, to mogę zostać jeszcze chwilę i opowiedzieć ci o moich niesamowitych wyczynach z młodzieńczych lat – zaoferował nieskromnie Ibn-La’Ahad.

– Świetnie, od czego zaczniesz? – zapytał kpiąco właściciel biura, krzątając się przy biurku, na którym ustawił sobie świeczkę, żeby co nieco widzieć w panującym półmroku. – Od tego, jak kiedyś wpadłeś do studni i musieliśmy cię we dwójkę z Kadarem wyciągać, czy może przywołasz na pierwszy ogień sytuację, jak to któregoś dnia inteligentnie schowałeś się przed strażnikami w skrzyni, którą kupcy załadowali na wóz, przytrzasnęli jakimś kufrem i wywieźli z Damaszku aż do Tel Awiw? – Zarządca posłał swojemu kochankowi zirytowany uśmiech, wyciągając spod blatu pojemniczek z atramentem i swoje ulubione pióro, którym już po chwili zaczął wypełniać wcześniej przygotowane papiery, żeby nie musieć tego robić rano. W widocznym miejscu ułożył także mapę dla swojego gościa, którą zamierzał mu wręczyć po wykonanym zadaniu.

Nasir, słysząc te drobne szczególiki z życia swojego idola, zmarszczył brwi i spojrzał pytająco na Ibn-La’Ahada, nieco niepewny, czy to tylko żarty, czy rafiq mówił na serio.

– Malik, Malik, Malik, ty jak zwykle wszystko widzisz pod bardzo pesymistycznym kątem. Zapomniałeś dodać, że gdybym nie wpadł do studni, to byśmy nie zostali na tamtym placu i nie zauważyli, że szpieg, którego mieliśmy przetrącić, ukrywał się w wozie z sianem. No i nie powiedziałeś o pewnym istotnym fakcie, że wasza pogoń za wozem kupców doprowadziła do tego, że dowiedzieliśmy się kto organizował zapasy do obozu templariuszy pod Damaszkiem – sprostował Altaïr. Nie to, żeby przejmował się zdaniem Nasira, ale o wiele bardziej podobał mu się podziw, jakim go obdarzał, niż zawiedzenie, jakie po słowach Al-Safya na krótki moment zagościło na twarzy młodego.

– Mistrzu Altaïrze, wszystko, co robisz, prowadzi cię ku zwycięstwu, to doprawdy niezwykłe! Wiedziałem, że opowieści o tobie nie były ani trochę przesadzone! – przyznał z nieukrywanym zachwytem Nasir, wpatrzony w Ibn-La’Ahada jak w obrazek.

– Oczywiście, że nie były! – Zdegradowany mistrz oparł się tyłem o blat Malikowego biurka, na co zarządca zareagował średnio zadowolonym burknięciem. – Nasir, mój drogi, nie ma na świecie przeszkody, która stanowiłaby dla mnie jakikolwiek problem. Fakt, że po świecie chodzi kilka osób, które mogę nazwać godnymi przeciwnikami, ale żadna, podkreślam: ŻADNA z nich nie jest w stanie mnie pokonać.

– W to nie wątpię, w końcu Mistrz jest najlepszy! – zakrzyknął z entuzjazmem chłopak, stając tuż obok swojego Mistrza (nieco zbyt blisko, przynajmniej w mniemaniu Malika) i pozwalając sobie na śmiałe złapanie go za dłoń, na co ten w ogóle nie zwrócił uwagi. – A właśnie, po Masjafie krąży plotka, jakoby Mistrz oddał skok wiary już w pierwszym dniu szkolenia, to prawda?

– Jak najbardziej – przytaknął nieskromnie Altaïr, mocno połechtany po swoim ego.

– Wiedziałem! A czy Mistrz dawniej w pojedynkę obronił twierdzę przed bandą najeźdźców z północy? – dopytywał młodzik.

– Oczywiście, że tak, mogę ci zresztą streścić tamta bitwę z najmniejszymi szczegółami! – zaoferował hojnie zdegradowany mistrz.

– Ta, wybaczcie, że przerywam tę pasjonującą rozmowę, ale Nasir chyba powinien się kłaść, o ile chce jutro być przytomnym. Nie zapomnijcie zgasić świeczki zanim się położycie – mruknął markotnie Al-Sayf, kończąc wszystko, co miał do roboty i czym prędzej udał się do sypialni.

Dopiero po tym w głowie Altaïra zapaliła się czerwona lampka, że być może zaczynał się posuwać w złym kierunku, a zachowanie zarządcy miało mu niemo przekazać, żeby przystopował. Mistrz jeszcze chwilę wpatrywał się w przejście do drugiego pomieszczenia, w którym zniknął Malik, aż w końcu poczuł, że młodzik nieznacznie się do niego przysunął, stykając z nim ramieniem.

– Mistrzu, skoro… – zaczął, jednak nim zdążył powiedzieć lub zrobić cokolwiek więcej, starszy zabójca odsunął go od siebie i zaczął się wycofywać do sypialni.

– Wiesz, młody, Malik ma rację, trzeba się wyspać. W końcu jutro masz ważny dzień, prawda? – wykręcił się trochę niezgrabnie i nim Nasir zdążył jakkolwiek zareagować, jak dziki pognał za Al-Sayfem.

Malik przewidział, że jego partner ruszy za nim, dlatego właśnie nie kładł się, a czekał na mężczyznę kawałek od wejścia, oparty plecami o ścianę.

– Niebywałe, że chwilę temu byłeś gotów spać na dworze, byle tylko nie spotkać się z tym dzieciakiem, a wystarczyło cię delikatnie podjudzić i wjechać na twoje przerośnięte ego, żebyś w sekundę zmienił zdanie i nagle ucieszył się z jego towarzystwa – prychnął rafiq.

– Zaraz przerośnięte ego, ja po prostu dbam o swoją reputację – wyjaśnił szeptem Ibn-La’Ahad, nie chcąc, by młody usłyszał ich rozmowę. – No sam pomyśl, wolałbyś prowadzać się z kimś, kogo w całym Masjafie wszyscy kojarzą tylko z tego, że wpadł do studni, czy z Mistrzem, o którym krążą chwalebne opowieści? – zapytał, całując mężczyznę w policzek i serwując mu rozbrajający uśmiech.

– Altaïr, mnie zupełnie nie obchodzi co kto o tobie mówi, póki nie są to groźby śmierci albo informacje o zdradzeniu mnie – wyjaśnił łaskawie zarządca, na przymilanie się swojego kochanka reagując pozorną obojętnością.

– Ale jakim zdradzeniu, o tym w ogóle nie ma mowy! – zaprzeczył od razu Ibn-La’Ahad, łapiąc swojego kochanka za dłoń i całując go w jej wierzch. Na słowo „zdrada” coś mu nagle zaskoczyło w głowie. – Malik, ja taką aferę o niespotkanie się z tym dzieciakiem robiłem, bo wiedziałem, że coś się odwali i znowu się na mnie wkurzysz, nie dlatego, że mi się podoba i chciałem coś przed tobą ukryć, serio!

– Mhm… – mruknął zarządca, uciekając wzrokiem przed spojrzeniem mężczyzny. – Z drugiej strony wyglądało na to, że niespecjalnie przeszkadzało ci jego zainteresowanie – zauważył trafnie, z lekkim wyrzutem w głosie.

– Mnie i mojemu „przerośniętemu ego” podobał się jego podziw, a nie on sam. – Asasyn uklęknął przed rafiqiem. – Chyba nie sądzisz, że kłamię? – zapytał z lekkim wahaniem.

– Nie, nie sądzę. Ale mam do ciebie jedną prośbę. – Malik mocniej ścisnął dłoń kochanka.

– Jaką? – zapytał Ibn-La’Ahad.

– Jeżeli kiedyś spodoba ci się ktoś inny, powiesz mi o tym i rozstaniemy się na spokojnie. Nie chcę, żebyś w takiej sytuacji używał sobie na boku, a potem wracał do mnie, kłamał w żywe oczy i udawał, że wszystko jest w porządku.

– Malik, coś ty, nie śmiałbym! Z resztą… to chyba groziłoby powolną i bolesną kastracją, więc powstrzymuje mnie od tego zarówno chęć bycia wobec ciebie fair, jak i czyste przerażenie – powiedział nieco żartobliwie.

Al-Sayf pokiwał powoli głową, milcząc przez chwilę.

– To dobrze – odezwał się w końcu. – Bo zdrada to jedyne, czego nie byłbym ci w stanie nigdy wybaczyć.

– Jeszcze nie tak dawno temu sądziłem, że nigdy nie wybaczysz mi tego, co stało się w Świątyni Salomona… – mruknął ciszej zabójca, znowuż czując wzbierające wyrzuty sumienia.

– To co innego. Nie rzuciłeś się na Roberta, bo chciałeś śmierci Kadara i mojego kalectwa, to był wypadek. Prawda, że z twojej winy, ale jednak wypadek. Z kolei zdrada to świadome działanie, doskonale zdawałbyś sobie sprawę z tego, że mnie krzywdzisz – wyjaśnił Malik.

– Możesz być w stu procentach pewny, że nigdy ci tego nie zrobię. Przeszliśmy zbyt wiele, żebym… – W tym momencie asasyn zamilkł, słysząc, że młodzik się krząta po biurze. – Myślisz, że wejdzie nam w nocy do sypialni i mnie porwie…? – szepnął do zarządcy, realnie przerażony wizją obudzenia się w jakimś zatęchłym lochu, będąc związanym i rozebranym do rosołu.

– Nie wiem, być może jest jakiś procent szans, że tak się stanie. Ale to już twój problem, nie mój.

– Jak to? To TWOJE biuro, pilnuj mnie w nim przed nadgorliwymi fanami, mającymi dostęp do broni białej!

– Trzeba mu było nie wmawiać, że wpadnięcie do studni jest czymś chwalebnym. Ale skoro nie potrafiłeś trzymać języka za zębami, to… słodkich snów, Altaïr.

<=Poprzedni    <Powrót>    Następny=>