Rozdział 16: Strach i zaufanie

Jaaa nie wiem co się stało, no usiadłem dzisiaj i w jeden dzień cały rozdział napisałem. óuó''' Znaczy, to dobrze! ta Przepaść już mi od kilku tygodni po głowie chodziła, ale nie mogłem się za nią zabrać, bo kurde w ostatnich miesiącach wkręciłem się w Genshin Impact i oderwać się od tego nie mogłem! Tak na marginesie, chcecie jakieś oneshoty z Gejshina? .0.

 No więc przybył rozdział 16! Moje pięknie rozpisane plany poszły się jebać jeśli chodzi o kolejność rozdziałów, bo jako że planuję dość sporo rzeczy, to postanowiłem przyspieszyć akcję i nie cackać się z chłopcami, tylko buldożerem pchać ich ku sobie.

 Wink wonk dla osóbki, która pod ostatnim postem zostawiła dłuższy komentarz i przypomniała mi o scenie gdzie Spring obśmiewał domniemaną nadopiekuńczość Bonnie'ego, to dzięki tobie Bonnie miał swoją malutką zemstę! Zemsta polegała na dwóch zdaniach dialogu, ale shhh. xD

Dobrej, nie przedłużam, miłego czytania! 

***

Do: Stringi    13:23

Hej, wybacz ze nie pisałem dzisiaj

 

Od: Stringi    13:28

Nic się nie stało, praca?

 

Do: Stringi    13:30

Nie, policja

 

Westchnąłem ciężko ze zmęczeniem i zacząłem mu tłumaczyć.

Dzień zaczął się spokojnie, miałem wolne, więc zaplanowałem, że spędzę czas na robieniu kreatywnych rzeczy; padło na upieczenie ciacha, bo mi Chica taki smak tamtym makowcem zostawiła, że nie mogłem wytrzymać. Pobiegłem szybko do sklepu po jakieś drożdże i po powrocie od razu zacząłem kleić. W którymś momencie nie mogłem znaleźć cukru, pomyślałem, że mój współlokator znowu go używał i zamiast do wspólnej szafki schował do swojej, otworzyłem jego skrytkę na zupki chińskie i…

No. Tu jest moment, w którym zaczyna się akcja z policją. Między kubeczkami z japońskimi makaronami dostrzegłem woreczek z jakimś białym proszkiem, każdy się już na pewno domyśla, że to były dragi. Nie miałem pojęcia, że facet ćpa, myślałem, że tylko pije aż do przepalenia obwodów, także był to dość spory szoczek. Zaskakująco łatwo było mi sobie wyobrazić jak którejś nocy mu odbija i przychodzi do mnie do pokoju z nożem, żeby poćwiartować i sprzedać na części moje piękne, młode ciało, wolałem nie czekać i nie sprawdzać czy faktycznie obudziłbym się któregoś dnia bez nerek, więc od razu zadzwoniłem na psy, jak na grzecznego obywatela przystało. Ja się wychowałem w porządnej, zgodnej z prawem rodzinie, moim największym przestępstwem w życiu było przejście na czerwonym, twarde narkotyki to było coś z czym do tej pory miałem do czynienia tylko za pośrednictwem telewizji i neta.

Takim sposobem policja przyszła do mieszkanka, zabezpieczyła dowody rzeczowe, przesłuchała mnie i dzięki absolutnemu przypadkowi złapała przy okazji właściciela owych woreczków, bo ten niespodziewanie wrócił do mieszkania i za późno zauważył, że pały tym razem nie przyjechały do kłócącej się parki z mieszkania pod nami, tylko do nas. Mnie też zgarnęli po wstępnym przeszukaniu mieszkania, żeby dokładniej o wszystko wypytać i zebrać zeznania, ale dość szybko wypuścili, bo nie miałem z tą sprawą nic wspólnego poza tym, że miałem nieszczęście z tym gościem mieszkać.

 

Do: Springi    13:42

No i wlasnie wracam do domu, jestem padniety i glodny, bo nie zdazylem zrobić tego ciacha, ratunku

 

Od: Springi    13:48

Niezła przygoda, dzbanie.

 

Posłałem w ekran telefonu mocno obruszone spojrzenie, jakbym spodziewał się, że Spring zobaczy moją wykrzywioną w obrazie majestatu mordę i się skruszy. Nim jednak zdążyłem mu coś odpisać, wysłał kolejnego eska.

 

Od: Springi    13:51

Chica ciacha upiekła i mówi, że jak masz czas to możesz wpaść.

 

Zatrzymałem się na pasach, czekając na zielone.

Był teraz u kurczaczka? I chciał, żebym wpadł? To zaproszenie absolutnie wynagrodziło mi cały stres z ostatnich godzin, no momentalnie humor mi wrócił!

Czym prędzej wróciłem do mieszkania, policja prosiła, żebym nie zaglądał do pokoju mojego ex współlokatora, ale po reszcie kawalerki raczej mogłem się normalnie krzątać. W międzyczasie przedzwoniłem szybko do właściciela lokum i poinformowałem co tu się u nas dzisiaj zadziało, żeby nie był zaskoczony, a potem odpaliłem na YouTube poradnik „Jak skleić sernik – wersja dla idiotów” i zacząłem czarować.

 

 

Jakieś półtorej godziny później wyposażony w blachę sernika, żeby utuczyć towarzystwo (okej, 11/12 blachy, kawałek sobie dzióbnąłem bom głodny), wsiadłem do auta i ruszyłem z kopyta w stronę miasta Chici.

– Tak tak, już jadę! Jestem w… no prawie w połowie drogi! – poinformowałem, gdy w pewnej chwili rozdzwonił mi się telefon, a po odebraniu i przełączeniu na głośnomówiący w aucie rozbrzmiał zniecierpliwiony głos podekscytowanej Chici.

– Bonnie, cholero jedna, co ci tak długo zajęło?! Spring już ma zamiar wychodzić, chyba mu się znudziło czekanie na ciebie! – okrzyczała mnie konspiracyjnym szeptem. Najpewniej gdzieś się w rogu mieszkanka zaszyła z telefonem, żeby Złotko jej nie usłyszało.

– Czekał na mnie? – zdziwiłem się.

– Po części? No dobra, może nie do końca czekał, ale przygotował się na to, że możesz się pojawić. A mi naprawdę coraz trudniej wymyśla się argumenty czemu powinien zostać, nawet jego brat zaczyna już prosić, żeby wracali do domu!

– Cholera, weź ich zagadaj czymś na pół godziny, sernik wam wiozę, nie możecie wzgardzić sernikiem!

– Taka okazja żeby z nim pogadać, a ty, cholera, zmarnowałeś czas na sernik?!

– Wydawało mi się, że nie powinienem jechać bez łapówki!

Niby byłem na odcinku polnej drogi, gdzie zdecydowanie nie powinienem pędzić za szybko, ale jakoś tak odruchowo docisnąłem gazu. I co? I o mały włos zająca nie przejechałem, niech mi Bozia świadkiem, od dzisiaj będę co wieczór klepał zdrowaśki za to, że nic za mną nie jechało i w ostatniej chwili udało mi się wyhamować na tyle, żeby szarak zdążył przebiec na drugą stronę!

Pod kamienicę Chici podjechałem zestresowany i zgrzany jakbym te 100km przebiegł na własnych nóżkach, wypadłem z auta jak tornado, jedną ręką zgarniając blachę z siedzenia, drugą wyjmując kluczyki ze stacyjki, zamknąłem swojego złomka i popędziłem do mieszkania blondyny.

– Bonnie, wreszcie! Aleśmy się na ciebie naczekali! No wchodź, wcho-o matko, sernik, daj mi go, pokroję! – Blondyna, jak zawsze zbyt energiczna i rozgadana, przytuliła mnie krótko na powitanie, zakosiła łapówkę, łaskawie pozwalając wejść do środka i zaraz zniknęła w kuchni, do której ruszyłem za nią tak szybko, jak tylko zdjąłem buty. Miejsce narodzin jej przepysznych wypieków było sercem tego domu, odpowiednikiem salonu, zatem mogłem się spodziewać, że zastanę tam Springa i jego młodsze rodzeństwo.

Mogłem, ale po przekroczeniu progu i tak poczułem się zaskoczony i zestresowany jego widokiem. Znaczy, szczęśliwy, ale nie byłem pewien jak się zachować, nie do końca sobie to przemyślałem. Miałem zachowywać się luźno? W końcu ostatnio trochę zaczęliśmy ze sobą gadać, więc teoretycznie Złotko już nie było na mnie złe po tamtej akcji w parku… prawda?

– Hej – rzuciłem w końcu z krzywym uśmiechem na ryju, mając nadzieję, że jakoś udało mi się tym zamaskować zdenerwowanie.

Jezusie słodki, jakie to było dziwne znów być tak blisko niego i się nie kłócić od pierwszego spojrzenia. Chyba tylko ja tak emocjonalnie podchodziłem do tego spotkania, bo Spring nie wyglądał jakby moje pojawienie się mocniej go ruszyło. Siedział w poprzek krzesła, oparty plecami o ścianę i z wyciągniętymi nogami, wokół palca okręcał sobie kosmyk związanych w luźny kucyk, długich blond włosów i po mniej więcej dwóch sekundach wpatrywania się we mnie stracił zainteresowanie, bo odwrócił wzrok.

– Wyglądasz jakby cię łoś po drodze potrącił – skwitował krótko.

– Właściwie to zając – poprawiłem, bo OJ, Springi nawet nie wiedział jak blisko był prawdy.

– Potrąciłeś króliczka?! – wtrącił się jego młodszy brat, dopiero teraz przykuwając moją uwagę.

No szczyl faktycznie na maksymalnie dziesięć lat wyglądał, całkiem podobny był do Złotka, te same szare oczy i złote pukle na głowie, ale nos i rysy twarzy miał kompletnie inne. Niemniej dzieciak był dość uroczy. I najwyraźniej przerażony moją domniemaną zbrodnią.

– Nie nie, na szczęście nie! – wyjaśniłem szybko, obawiając się, że na dzień dobry rozpłaczę Springowi rodzeństwo, to byłby wyjątkowo słaby początek wizyty. Odsunąłem sobie wolne krzesło, dosiadając się do nich do stołu. – Jestem Bonnie, ja i twój brat pracowaliśmy kiedyś ra-

– Wiem, Spring o tobie mówił – wtrącił młody, absolutnie mnie tym zaskakując. Posłałem Złotku krótkie spojrzenie, ale ten udawał, że nagle bardzo zainteresował go blat szafki i taktycznie odwrócił głowę w drugą stronę. Wydawało mi się, czy miał czerwone uszy?

– O? Mówił o mnie? Coś w stylu, że mam krzywy ryj? I pewnie opowiadał jak któregoś razu zaryłem klientowi twarzą prosto w zamówienie i…

– Nie, w zasadzie to wspominał cię dosyć ciepło, często mi opowiadał jak się poznaliście!

– Nieprawda – przerwał mu nagle blondyn, piorunując brata spojrzeniem.

To była taka abstrakcja, że na moment wyjebało mnie z planszy. Czyli jednak miałem jakieś miejsce w Springowym serduszku i najwyraźniej byłem na tyle wysoko w rankingu, by wspominał o mnie swojemu rodzeństwu! Połechtało mnie to po ego i mocno ucieszyło.

– Prawda, nie wolno kłamać, przecież często o nim mówiłeś – obstał twardo przy swoim ten mały… Plush? Dobrze pamiętałem?

– Uuu, Springi, ktoś tu cię chyba wkopał! – zaćwierkała nad nami rozbawiona Chica, stawiając przed każdym talerzyk z ukrojonym kawałkiem sernika, a na końcu donosząc nam całą blachę, żeby można było brać dokładki i dosiadła się do nas.

– Nie mówiłem, zdawało ci się.

– Nie zdawało, pamiętam!

– Jestem starszy, mam rację, cicho być, albo zaraz dostaniesz szlaban na dobranocki.

– C-ZA CO?!

– Za stawianie oporu, młody człowieku.

Chica zamiast jeść zaczęła się śmiać, ja też gdzieś tam cichutko sobie parsknąłem, bo oj bojku, Złotko w roli rodzica to dopiero było przedstawienie!

– A ty z czego rżysz? – Blondyn spiorunował mnie wzrokiem, więc bardzo inteligentnie zapchałem sobie paszczę sernikiem i udawałem, że nie dosłyszałem pytania.

Generalnie nasze pierwsze spotkanie przebiegło naprawdę miło i spokojnie. Pierwsze, bo tamtej akcji w parku nie liczę, to było coś, o czym wolałbym zapomnieć. Zjedliśmy sernik, zjedliśmy drugą partię Chicowych ciach, które w międzyczasie się upiekły, trochę powspominaliśmy, pośmialiśmy się, próbowaliśmy powstrzymać Plusha przed opierdoleniem całej miski słodkości i nie wiedzieć kiedy czas nam zleciał aż do wieczora.

– O cholera, już tak późno? – Chica ze zdziwieniem zerknęła na wyświetlacz swojego phone’a i zaraz dla potwierdzenia wyjrzała przez okno. Ciemno było jak w wilczej norze, ileśmy godzin przegadali o kompletnych pierdołach? – Springi, macie czym wrócić do domku? – zapytała nieco zmartwiona, podając Plushowi serwetkę, żeby wytarł sobie buzię z czekolady.

– Ta, nie martw się, wezmę taksówkę – machnął ręką. – Pomóc ci tu ogarnąć? – zapytał właścicielki mieszkania, wymownie zerkając na pełen brudnych naczyń stolik.

– Coś ty, nie trzeba!

– No dobra, to będziemy się powoli zbierać, Plush.

– Ale ja jeszcze nie chcę…

– Wydawało mi się, że wcześniej marudziłeś żebyśmy wracali.

– Ale wtedy ciocia nie dała mi jeszcze słodyczy i nie było Bonnie’ego – burknął z lekkim ofuknięciem.

– Ciocia… – Chica zakryła dłonią usta w geście absolutnego wzruszenia.

– Nie było fajnie beze mnie…? – Spapugowałem gest kurczaczka, równie mocno poruszony tym nagłym awansem w oczach dziesięciolatka.

Spring był mniej rozemocjonowany, zgarnął z oparcia swoją torbę, wstał i jakby nigdy nic ruszył do wyjścia.

– Za chwilę dobranocka, a Chica ci nie włączy telewizora – poinformował.

– … ALE PRZECIEŻ DZISIAJ LECI ECKHART! – zakrzyknął ze zgrozą Plush i w te pędy zsunął się z krzesła, lecąc na złamanie karku za bratem.

– A wiesz, że chyba oglądałem Eckharta jak byłem młodszy? – zagadnąłem do blondyny po tym jak szczaw zniknął w korytarzu i zaraz sam wstałem, przeciągając się z lekkim odrętwieniem. – Spróbuję namówić Springa żeby dał się podwieźć. Wrócę później i pomogę ci posprzątać, okej?

– W zasadzie to już ciemno, jak chcesz to możesz zostać na noc. Chyba, że z rana masz pracę? – zaproponowała Chica, już zaczynając zbierać talerzyki.

– A nie, mam na popołudnie, jak ci to nie wadzi to chętnie zostanę!

– No i świetnie! Leć do Springa, a ja zaraz sprawdzę czy mam gdzieś drugą kołdrę i czy ta piekielna kanapa po babuni się rozkłada.

Złota kobieta, mówiłem to już? Podziękowałem jej krótko i szybko poleciałem do Złotka, żeby mi zwiać nie zdążył, ale jak się okazało niepotrzebnie się martwiłem; mojego blondaska zatrzymał brat i buty na sznurówki, których młody nie umiał sam zawiązać.

– Jak to było, Springi? Coś kiedyś mówiłeś, że twoje dzieci przynajmniej będą w stanie buty sobie same wiązać? – rzuciłem zaczepnie i zaraz wziąłem swoje adidasy.

– Przymknij się – fuknęło z obruszeniem Złotko, zasuwając Plushowi zamek kurtki aż pod samą szyję i poprawiając mu rękawy. Ahhh, ten dawny pedant nadal w nim żył!

– Może was podwieźć, co? Jestem autem, także to żaden problem! – zaoferowałem luźno, starając się udawać, że dopiero co mi ten pomysł wpadł do głowy.

– Miłe, ale nie, dzięki. – Springi odmówił, najwyraźniej zbyt dumny by przyjąć moją pomoc.

– Ale Eckhart, nie zdążymy… – zamarudził z dołu Plush, ciągnąc starszego za rękaw.

– Masz dziesięć lat, Plushtrap, zniesiesz to jak mężczyzna albo obejrzysz go sobie później na necie.

– ALE ECKHART – powtórzył uparcie, jeszcze agresywniej ciągnąc blondyna za rękaw.

Starszy z braci w końcu się poddał i spojrzał na mnie zmordowanym wzrokiem, jasno mówiącym, że ma taką jazdę za każdym razem jak są poza domem w okolicach wieczorynki.

– Ile bierzesz za paliwo? – zapytał.

– Jeden wypad na kawę. – Zaszczyciłem Springa firmowym uśmiechem i wyjątkowo zalotnym spojrzeniem wyposzczonego mastodonta. Zdecydowanie mu tym nie zaimponowałem.

– Słaby tekst, ale brzmi taniej niż taksówka, więc może być. – Wzruszył ramionami i przekręcił zamek w drzwiach, wychodząc z Plushem za rękę na klatkę schodową.

Cóż, nie wydawał się zachwycony, ale nie odmówił! Spory sukces! Wyszedłem zaraz za nimi i wspólnie we trójkę udaliśmy na parking po drugiej stronie ulicy bo ten bezpośrednio pod kamienicą jak zwykle był zapchany i już po chwili dotarliśmy do mojej dumy na czterech kołach.

Spring, jak na odpowiedzialną mamę przystało, najpierw otworzył tylne drzwi, wpuszczając brata na tylne siedzenie i pomagając mu zapiąć pas, dwa razy przy tym sprawdzając, czy na pewno dobrze go dopiął.

– Masz jakąś nawigację? – zapytał, wsiadając na przedni fotel od strony pasażera.

– Umarła tydzień temu, ciągle jestem w żałobie.

– Net w telefonie?

– Jestem przed wypłatą, zużyłem transfer, obecnie ostatnie grosze wydaję na eski z tobą.

– Super, to będę cię prowadził. Prosto, na pierwszym skrzyżowaniu w prawo – poinstruował, zapinając pas (jaki dobry przykład dziecku daje!) i moszcząc się wygodniej w fotelu.

To miała być tylko podwózka, ale naprawdę się ucieszyłem, że się na nią zgodził. Było trochę chłodno, ciemno jak w dupie, w aucie pachniało tanim odświeżaczem-choinką zawieszoną na lusterku, z radia cicho leciała muzyka, a ja usilnie próbowałem przypomnieć sobie jak się prowadzi i nie zerkać co rusz na Springa. Niby miałem dzisiaj sporo okazji żeby mu się przyjrzeć, ale wciąż było mi mało. Te długie włosy, u dziewczyn zawsze mnie warkocze do dupy irytowały, bo ci to w nocy wpadało do buzi jak z nią spałeś, pod prysznicem rury zatykało i wszędzie, dosłownie WSZĘDZIE w mieszkaniu fruwały wypadnięte pojedyncze włosy. Najgorzej jak się taki w jedzeniu znalazło, fuj. Ale u Springa taki fryz był całkiem pociągający, zaskakująco mu pasował. No i cholera, on był już bliżej czterdziestki niż trzydziestki, prawda? A nadal wyglądał młodo, jakby niedawno dwudziestkę przekroczył; trochę to było straszne, że nie widziałem u niego żadnych oznak starzenia się, mnie już kilka zmarszczek przybyło, zrobiły mi się lekkie zakola i te sprawy, a u niego nic. No kurde, jak u Japończyka!

– W prawo – odezwał się, wyciągając mnie z zamyślenia.

– A, tak tak! – włączyłem kierunkowskaz i skręciłem we wskazanym kierunku. I znowu zapadła między nami cisza. – A ten, nie szukasz może jakieś nowego mieszkania?

– Nie.

– Bo po dzisiejszym pewnie zostanę bez współlokatora, więc gdybyś chciał…

– Bonnie, nie będę dziecka sto kilometrów do szkoły woził. I tak jakby mam tu robotę, poza tym BŁAGAM CIĘ, naprawdę pomyślałeś, że mieszkanie razem w wynajętej kawalerce TERAZ to dobry pomysł?

– Teraz? Znaczy innym razem będzie w porządku? – podłapałem, zbyt pełen nadziei, by wychwycić wszystko inne co mówił.

– Nie, nie będzie – uciął twardo blondyn, nie docenił jednak mojego uporu.

– Niby czemu nie? Przecież wraca nam kontakt, moglibyśmy…!

– Bonnie. Z łaski swojej PRZESTAŃ NACISKAĆ, dobrze? Mam teraz ogarnianie Plusha, problemy rodzinne i dwie prace na głowie, nie dokładaj mi do tego wszystkiego siebie i swojego wzroku kopniętego szczeniaczka! Rany, sześć lat, a z ciebie jest jeszcze większy dzieciak niż wcześniej!

– Dwie prace? – podłapał siedzący z tyłu dziesięciolatek. – Myślałem, że pracujesz tylko w tym sklepie?

– … Wziąłem sobie ostatnio coś drobnego po godzinach – odpowiedział, obracając się na moment do brata, ale zaraz ukrył się z powrotem w fotelu i posłał mi takie spojrzenie, jakby serio spodziewał się, że mam zamiar wypaplać szczawiowi, że daje dupy na pornhubie i z góry chciał mnie ostrzec, że jedno słowo i nie żyję. – W lewo – mruknął po chwili, cały spięty.

To miała być fajna przejażdżka, mieliśmy pogadać, zbliżyć się, miałem wyjść na tego miłego. Czemu moje plany nigdy nie szły tak jak chciałem?

Dojechaliśmy na małe osiedle, całkiem ładne, zadbane, dobrze oświetlone. Kompletnie inna bajka od tego w czym żyliśmy za czasów pizzerii, no ale nie ma co się dziwić, blondyn miał teraz taką pracę, że stać go było na wynajem, a skoro mieszkał z młodszym bratem to na pewno zależało mu na lepiej wyglądającej okolicy, a nie melinie.

Springi wysiadł jak tylko zatrzymałem się przy chodniku i obszedł auto, pomagając bratu się odpiąć i przy okazji dając mu klucz do mieszkania.

– Idź pierwszy, tylko powoli na schodach – polecił mu, zamykając za nim drzwi. Dobrze przeczuwałem, że chciał mi coś powiedzieć i zawczasu otworzyłem okno po swojej stronie. – Kawa aktualna, dzbanie – odezwał się trochę ciszej, stając przy drzwiach od mojej strony. – I dzięki za podwózkę.

– Nie ma problemu. Piątek? – zaproponowałem.

– Może być piątek. I, uh… wybacz za wcześniej, pewnie znowu zabrzmiałem jak ostatni sukinsyn. Po prostu teraz przeprowadzka to ostatnie o co chciałbym się martwić, mieszkamy tu z Plushem dopiero od kilku miesięcy, wiesz? Dla niego zmiana mieszkania to był okropny stres, wolałbym, żeby trochę po tym odpoczął.

Nie odezwałem się. Trochę mnie zamurowało, chyba pierwszy raz w życiu słyszałem, żeby Spring mówił w taki sposób, żeby próbował brzmieć MIŁO. Chyba nie tylko z zewnątrz się zmienił przez te lata.

– Nie, coś ty, rozumiem, to ja z tym wyskoczyłem bez myślenia. To… uh. Do piątku?

– Do piątku – uśmiechnął się delikatnie na pożegnanie i odszedł w stronę drzwi prowadzących do wnętrza bloku.

Jeszcze chwilę siedziałem w aucie, próbując ochłonąć. Dzień się zaczął tragicznie, ale koniec końców zaliczyliśmy ze Złotkiem jakiś postęp! No i ta kawa w piątek! Nie mogę ukryć, że byłem pełen nadziei, modliłem się, żeby coś z tego wyszło.

 

 

Niedługo potem wróciłem do mieszkania Chici. Biedna zdążyła już sama wszystko posprzątać, a jeszcze pościeliła mi rozkładaną kanapę, no poczułem się jak u mamy w domu!

– Nie rozpieszczaj mnie tak, bo zacznę częściej zostawać! – zagroziłem ze śmiechem, wdzięczny jak cholera, że tak się dla mnie postarała.

– W zamian za moją dobroć wisisz mi coś dobrego, może jakąś zapiekankę? Ale kurde, nie gadajmy o jedzeniu, powiedz co ze Springiem! – naskoczyła na mnie, podgryzając sobie jedno z ostatnich ciastek, w czasie gdy ja dokonywałem inspekcji rzeczonej kanapy. Trochę mała była, ale zaskakująco wygodna.

– No więc o dziwo dobrze, umówiliśmy się na kawunię w piątek. Ahhhh, chciałbym, żebyśmy po tej kawie ruszyli naprzód. Już nie mówię o seksie, ale nawet jakiś mały buziak byłby wystarczający! – Tęsknie wpatrzyłem się w sufit; wciąż byłem rozemocjonowany po tym co stało się na końcu naszej przejażdżki i już nie mogłem się doczekać następnego piątku.

– O rany, to super! Jezus Maria, szczerze mówiąc to zaczynałam już trochę myśleć, że Spring niezbyt miał ochotę się z tobą zadawać, a pisał do ciebie z czystej litości i przygotowywałam się już na to, żeby delikatnie zacząć ci go wybijać z głowy.

– … Że co?! – poderwałem się na łokciach z mięciutkiej kołderki, patrząc na nią zdruzgotany i absolutnie zdradzony.

– Ale skoro był dla ciebie taki miły, umówił się na kawę i zdaniem Plusha często o tobie wspominał, to chyba jednak nadal ma do ciebie słabość, więc wszystko w porządku!

– Chica, jak mogłaś, przecież byliśmy przyjaciółmi!

– No toć żartuję, nie dramatyzuj, gdybym naprawdę była zdania, że Spring chce żebyś się od niego odwalił, to bym ci z nim nie pomagała! A teraz sio pod prysznic, bo rano mam pracę, muszę się wyspać i nie chcę żebyś się tłukł po łazience o trzeciej rano – zarządziła twardo, wskazując mi palcem drzwi.

– Ta jest – przytaknąłem posłusznie. – Ej, zaraz, chwila! Chica nie znasz kogoś z naszego starego miasta  kto szuka mieszkania?

– Nie, a co? – zapytała z zainteresowaniem.

– Aaa szkoda. Bo zostałem już pewnie bez współlokatora, a szczerze mówiąc trochę się boję, że kolejny ćpun się przypałęta, fajnie by było kogoś znajomego, albo chociaż sprawdzonego sobie znaleźć – przyznałem z lekkim zawodem.

– O, rozumiem, ale przykro mi, nie mam stamtąd zbyt wielu znajomych, a wszyscy z którymi ciągle mam kontakt mają już mieszkania. Jestem pewna, że jak się rozejrzysz to kogoś znajdziesz, zapytaj Freddy’ego i Foxy’ego, oni mają tam sporo kolegów, może akurat któryś czegoś szuka! A co z twoimi rodzicami? Przecież oni też mieszkają nie tak daleko od ciebie, może mają kogoś do polecenia? – zasugerowała.

– A wiesz, że to całkiem niezłe pomysły są? Dzięki wielkie, jak zawsze coś dobrego mi podsuwasz!

No i na tym urwała się nasza pogawędka, Chica poszła spać, a ja wskoczyłem pod prysznic, biorąc ze sobą wcześniej ofiarowane mi przez dziewczynę, różowe dresowe spodenki, bo przecież przyjechałem tu tak spontanicznie, że nie miałem na tę nockę żadnych ubrań na zmianę, a goły nie będę spać, żeby przypadkowo kurczaczka nie zgorszyć porannymi widokami.

Szorując włosy pod strumieniem ciepłej wody moje myśli zaczęły kręcić się wokół rodziców. Już jakiś czas ich nie odwiedzałem, nawet dzisiaj nie zadzwoniłem żeby im powiedzieć o tym co się stało. Może powinienem to zrobić? Tak, zdecydowanie powinienem.

Czysty, pachnący, odziany w różowy dres i dla kontrastu nagi od pasa w górę, wyszedłem z łazienki i wróciłem na pościeloną specjalnie dla mnie kanapę. Chwyciłem phone’a i… cholera. Nie było za późno żeby do niej dzwonić? Nie no, pora nie była aż tak tragiczna, najwyżej nie odbierze.

– Bonnie? Synku, sto lat cię nie widziałam, gdzie ty się podziewasz? – pierwsze co mnie powitało po ledwie dwóch sygnałach, to rozemocjonowany głos mojej rodzicielki.

– Cześć mamo! Jakie sto lat, byłem w domu ze dwa tygodnie temu! – wybroniłem się. – U was w porządku, wszyscy zdrowi?

– O dwa tygodnie za długo, wpadłbyś to bym ci słoików z dżemami dała! – Aż się uśmiechnąłem pod nosem. Domowe konfiturki zaczyna się doceniać dopiero wtedy, jak traci się do nich stały dostęp; skusiła mnie tymi słoiczkami, chyba w następnych dniach się tam do nich wybiorę. – A wszystko tu u nas w porządku, kochanie, tato zdrowy, ja zdrowa, jesteśmy w trakcie negocjacji czy adoptujemy ze schroniska psa czy kota.

– Słoiki z chęcią przyjmę. O, myślicie o nowym zwierzaku? Jeśli mój głos się liczy, to jestem za kotem.

– No to przegłosowane, trzy do zera!

– Zaraz, nikt nie głosował za psem? To o co były te negocjacje skoro oboje chcieliście kota?

– Shhh!

Zaśmiałem się z rozczuleniem, no cali rodzice!

– A, mamo, słuchaj. W zasadzie to zadzwoniłem, bo chciałem o coś zapytać. Bo widzisz dzisiaj wyszła taka sytuacja, że mój współlokator tak jakby… no już nie jest moim współlokatorem. – Troszeczkę ponaginałem fakty, nie chciałem mamie zrobić stresu na noc. – No i teraz szukam sobie kogoś do mieszkania, chciałbym kogoś znajomego albo chociaż zaufanego, kto nie będzie mi robił kłopotów. Nie znasz może kogoś kto się za czymś rozgląda?

– A wiesz, synku, że w zasadzie bardzo dobrze, że pytasz?

– No coś ty, masz dla mnie kogoś?

– A i owszem! Tak ze trzy dni temu dzwoniła do mnie twoja ciocia i mówiła, że jej BonBonek zmienia mieszkanie i nie może sobie nic fajnego znaleźć! To ja jej jutro powiem, że ty kogoś szukasz, na pewno oboje będą zachwyceni!

Zbladłem. Nagle pożałowałem, że do niej zadzwoniłem, gdybym miał tu i teraz lampę z dżinem i tylko jedno życzenie, to zażyczyłbym sobie cofnąć się w czasie o dziesięć minut i nigdy nie wykonać tego telefonu.

– BonBon? Aaa, eee, a on nie będzie… znaczy… bo wiesz. My się w sumie słabo dogadujemy, może niech…?

– Jakie słabo dogadujecie? Przecież on jest wpatrzony w ciebie jak w obrazek! No i to twój kuzyn, nie będzie ci wygodniej mieszkać z rodziną niż z obcym? A może ty bardziej o jakiejś pannie myślałeś, co?

– Nie, mamo, o żadnej pannie!

– A szkoda, znalazłbyś sobie w końcu jakąś fajną kobietkę, a nie ciągle sam jesteś. No to dam jutro cioci znać, postanowione! Ale teraz to ja już muszę kończyć, Bonnieś, jest u mnie koleżanka i specjalnie do kuchni wyszłam, żeby z tobą pogadać. Papa, kocham cię!

– Ja ciebie też…

Niemrawo nacisnąłem czerwoną słuchawkę i obrażony na telefon rzuciłem go gdzieś w pościel. Zachciało mi się po ludzku płakać, w co ja się wpakowałem?!

 

 

W przeciągu kilku dni wszystko się w mieszkaniu uspokoiło. Policja zrobiła swoje, wysłali kogoś kto razem z właścicielem mieszkania przeszukiwał pokój mojego współlokatora, do mnie na wszelki wypadek też zajrzeli, ale oczywiście nie znaleźli nic gorszego od puszki po piwie na parapecie i po ogarnięciu wszystkich procedur dali mi spokój.

Z BonBonem sprawa była już ustalona, cioteczka jak się tylko dowiedziała, to od razu potwierdziła że on się wprowadzi, więc chcąc nie chcąc jak tylko właściciel potwierdził, że pokój się zwolnił przez złamanie umowy i lada dzień matka ćpuna wpadnie odebrać jego rzeczy, bo on na dołku to nie może, poinformowałem go, że ktoś znajomy już się czai na wynajem jak coś.

I takim sposobem w czwartek wprowadził się rzeczony delikwent.

– Boooonnieeeee! – zaćwierkał, wchodząc do środka z dwiema wielkimi walizami. – Aaaaahhh, jak ja cię dawno nie widziałem! Już kilka ładnych lat! Pomożesz mi z tymi walizkami? Ciężkie są!

Byłem już na to gotowy. Odkąd dowiedziałem się, że będziemy razem mieszkać, przygotowywałem się mentalnie na tego małego gremlina i doskonale wiedziałem jak się z nim obchodzić, żeby nie wlazł mi na głowę.

– Ależ oczywiście, że ci pomogę! – zapewniłem, wychodząc do niego z kuchni z miską płatków (cini minis) w rękach. – Widzisz te drzwi po prawej? To twój pokój – powiedziałem i wróciłem do kuchni.

– … Bonnie, nie, nie o taką pomoc mi chodziło! Znaczy dziękuję, bo nie byłem pewien gdzie jest mój kącik, ALE LICZYŁEM, ŻE POMOŻESZ MI JE TAM WTASZCZYĆ! – zagęgał z niezadowoleniem, porzucając walizy w przedpokoju i przytuptując za mną.

– Trzeba było wziąć mniej szmatek, to byś teraz nie stękał – stwierdziłem chłodno, oparty tyłem o blat szafki i w ostatniej chwili zdążyłem podnieść ręce z miską, bo ta mała wesz ni z gruszki ni z pietruszki przykleiła się do mnie. Ależ miałem ochotę wylać mu mleko na głowę! – BonBon, fiucie mały, PRZESTRZEŃ OSOBISTA!

– W SEKSOWNYM TYŁKU MAM PRZESTRZEŃ OSOBISTĄ, potrzebuję kontaktu fizycznego, dawno cię nie widziałem i mam teraz smutek, bo mój tygrys wyrzucił mnie z mieszkania, pocieszaj mnie! – zażądał sztucznie płaczliwym głosem, przyklejony do mojej koszulki w dinozaury z taką pasją, jakby to ona miała wysłuchać jego gorzkich żali, a nie ja.

– Zaraz, jak to cię z mieszkania… czekaj, zgubiłem wątek. Czy ten tygrys to ten sam co z wtedy, jak parę lat temu gadaliśmy?

– Tak, ten sam!

– I… mieszkałeś z nim, a on cię wyrzucił?

– Dokładnie, okrutnik!

Mentalnie podstawiłem tutaj mema z papieżem. Powoli odstawiłem płatki na blat.

– Wiesz, gdyby nie chodziło o ciebie, to bym się przejął. W sensie, zawsze wpadasz z deszczu pod rynnę, pewnie cię wyrzucił bo byłeś wkurzający i lepiłeś się do niego jak rzep psiego ogona, nie dziwię się jak to się skończyło. Mam tylko jedną małą prośbę. METR ODE MNIE, BO DZWONIĘ PO PAŁY!

– DLACZEGO STRASZYSZ MNIE POLICJĄ?! JESTEŚMY RODZINĄ!

Przyjacielską wymianę zdań przerwało nam głośne pukanie dochodzące gdzieś z sufitu. Sąsiadom chyba się nie spodobało aż tak entuzjastyczne zjednoczenie kuzynostwa po latach.

– Widzisz? Odklej się i bądź cicho, bo nie ja, tylko oni po policję zadzwonią! – zagroziłem, nie spodziewając się, że BonBon uwierzy, ALE UWIERZYŁ i momentalnie ode mnie odskoczył z miną tak przerażoną, jakby już teraz stały przed nim pały i prosiły o niestawianie oporu kiedy będą go zakuwać w dyby i prowadzić na szubienicę.

– Dobra, skoro już musimy razem mieszkać…

– Zaraz, jak to musimy? Myślałem, że to ty zaproponowałeś żebym się wprowadził? – Chłopak posłał mi nieśmiały uśmiech.

– Taaa, no wyszło trochę niezręcznie, szukałem kogoś do mieszkania, zadzwoniłem do mamy i zapytałem czy nikt ze znajomych się za niczym nie rozgląda, a ona powiedziała, że twoja mama do niej dzwoniła i mówiła, że ty się rozglądasz. Nie miałem w tej sprawie głosu, machina ruszyła, a zgaduję, że mimo wszystko jesteś lepszym towarzystwem niż naćpany choleryk, więc z dwojga złego…

– Oooo, ja też cię kocham! – wyznał z rozczuleniem, najwyraźniej uznając moją krótką opowieść za podprogowe przekazanie mu wyrazów miłości.

– BonBon, jesteś TYLE od tego, żebym narysował ci kredą na podłodze korytarz od twojego pokoju do kibla i zabronił wychodzić za linię!

– A co z korytarzem do wyjścia? I do kuchni? Czasami muszę wychodzić i coś zjeść! No i przydałby się też korytarz do twojego pokoju, wiesz?

– Absolutnie nie, jeszcze słowo a postawię cię w kącie twarzą do ściany i każę przemyśleć swoje zachowanie! Dobra, gdzie te walizki… – burknąłem wkurzony, ostatecznie dla świętego spokoju pomagając landrynie z wtaszczeniem bagaży do jego pokoju.

Resztę wieczoru drogi kuzyn spędził na rozpakowywaniu się i przyzwyczajaniu do nowego miejsca, na moje szczęście tak go to zmęczyło, że błyskawicznie zasnął i nie zawracał mi więcej gitary.

Gorzej, że następnego dnia miałem randeczkę i wolałem, żeby gnój się o tym nie dowiedział. Dlatego właśnie opracowałem perfekcyjny plan: pójdę rano do roboty, popołudniu nie wrócę do mieszkania, tylko pojadę do Chici, wezmę u niej prysznic i się ogarnę, pojadę ze Springiem na kawusię i wrócę do domu jakby nigdy nic.

Przesadzałem i dawałem się wyrzucić z własnej przestrzeni życiowej? Owszem, ale wolałem być królem dramatów niż po wszystkim przeżyć kolejne przesłuchanie, tym razem przeprowadzone przez BonBona i opiewające w wyjątkowo niezręczne pytania, których po kilku godzinach zapewne nie będę umiał ignorować, bo jestem na to zbyt nerwowy.

Pierwsze fazy planu szły idealnie. Rano wstałem, wygoniłem z kibla zasypiającego nad zlewem ze szczoteczką w ustach kuzyna, ogarnąłem się i pojechałem w te pędy do roboty. Dopiero w trakcie pracy zorientowałem się, że nie wziąłem ze sobą ładnych ubrań na zmianę i tak czy siak muszę wrócić do mieszkania, także moja konspiracja poszła się jebać.

– BonBon? W domu ty? – zapytałem po wejściu do swojego lokum, a że nie dostałem żadnej odpowiedzi, to zadowolony popędziłem do swojego pokoju.

W pierwszej chwili nie zauważyłem nic niezwykłego, wszystko zdawało się być na swoim miejscu; dopiero po chwili przekopywania zawartości szafki z koszulami zorientowałem się, że coś jest nie tak. Było w niej kilka szmatek, które były na mnie za małe i nie pamiętałem, żebym je wcześniej widział. Olśnienie spadło na mnie jak piorun z jasnego nieba.

Gnida tu była. Rozejrzałem się jeszcze raz po pokoju i faktycznie, na moim łóżku leżała jakaś kartka, a na niej krzywą kaligrafią landryny pisało: „Szafa w moim pokoju była trochę za malutka, więc część moich rzeczy dałem do ciebie! O3<”. Zmiąłem liścik w dłoniach i czym prędzej zacząłem otwierać wszystkie szuflady w komodzie, a w końcu drzwiczki od szafy. Wszędzie, dosłownie WSZĘDZIE poupychał swoje szmaty, jego gacie były wymieszane z moimi gaciami, TA ZNIEWAGA OZNACZAŁA WOJNĘ!

Moje militarne zapędy przerwał dzwonek telefonu, bojowy nastrój nieco opadł gdy zobaczyłem soczyste „Stringi” na wyświetlaczu. To dość niespodziewane, że zadzwonił, może był na tę randkę tak samo najarany jak ja?

– Hej Spring! Słuchaj, właśnie się ogarniam, będę tak…

– Bonnie, zamknij twarz. Mam problem.

– Problem? Jaki problem? – zapytałem czujnie. Coś się stało?

– Potrzebuję, żebyś przyjechał po Plusha i się nim zajął przez weekend.

– Zaraz, co? Znaczy, nie ma problemu, jutro co prawda pracuje, ale mój kuzyn powinien być w domu, tylko no… co się stało, że tak nagle? – Już się domyślałem, że z randki nici. – A Chica? Ona nie ma czasu?

– Zarobiona jest aż do niedzieli. Bonnie, proszę, to naprawdę ważne. Możemy przełożyć tę kawę na inny raz?

Coś mi się w jego tonie nie podobało. Brzmiał za spokojnie i za grzecznie, on… naprawdę mnie prosił. W sensie, no nie oszukujmy się, to Spring, zazwyczaj nawet jak czegoś potrzebował, to nie dawał odczuć, że o to prosi, tylko wycierał ci ryj o glebę i jeszcze do niego pluł. Welp, chodziło o jego brata, domyślałem się, że teraz Plush to jego słaby punkt i jest w stanie schować dla szczyla dumę do kieszeni, ale nadal, czemu tak nagle chciał żebym się nim zajął?

Przez głowę przeszła mi nieprzyjemna myśl, że może znowu ma zamiar rozkładać nogi przed kamerą aż do poniedziałku, albo że na planie tak go zerżnęli, że chodzić nie może. Dosłownie zacząłem widzieć przed oczami sceny z tamtych pornosów.

– Będę za godzinę, gdzie będziesz czekał? – zapytałem ze ściśniętym gardłem.

– Nie ja, tylko Plush, idioto. Jego masz zabrać, nie mnie.

– Najpierw chcę zobaczyć co jest nie tak, że nagle mi go oddajesz na cały weekend.

– Nie…

– Spring, nie jestem debilem, coś się z tobą stało, prawda? Zajmę się twoim bratem, ale najpierw chcę cię zobaczyć, gdzie będziesz czekał?

– … Park. Tylko nie przy fontannie, po drugiej stronie, tam gdzie nikt nie chodzi – powiedział w końcu. Byłem już w połowie drogi do auta.

– Dobra, czekaj tam, postaram się być jak najszybciej.

– Ile mam ci zapłacić?

– Zwariowałeś? Płacić możesz opiekunce, a nie mnie. Będę za godzinę.

Chwilę potem rozłączyłem się, wsiadłem do auta i ruszyłem w te pędy, gnany najgorszymi przeczuciami. Spring mi nic nie wyjaśnił, nie powiedział co się stało, więc mogłem sobie tylko wyobrażać możliwie najgorsze scenariusze, pędząc odcinkiem autostrady, a potem polną drogą, denerwując się gdy dwa razy utknąłem na mieście w korku.

W końcu jednak podjechałem pod rzeczony park, szybkim krokiem idąc w stronę fontanny, żeby mieć jakiś punkt odniesienia i już po drodze wybierając numer do Springa.

– Dobra, w którą stronę od fontanny? Średnio znam ten park, kieruj mnie – poleciłem jak tylko odebrał.

Spod fontanny przeszedłem ścieżką w jakieś krzaki, z krzaków na zaniedbaną, betonową dróżkę, a z niej do lasku. Nie wyglądało to na część parku, miejsce było zaniedbane i porzucone, nic dziwnego że nikt tutaj nie przychodził ani na spacery ani pobiegać, zabić się szło na pełnej dziur dróżce.

Kawałek nerwowego marszu tą ścieżką i w końcu go zobaczyłem na jednej z ławek.

Wyglądał okropnie. Oko podbite, na policzku wielki siniak, nos rozcięty, tak samo jak warga. Czemu nie poszedł do szpitala, tylko przywlókł się tutaj? To był jakiś odruch kota, którego jak auto potrąci to wpełza byle dalej w krzaki, żeby nikt nie widział jak umiera?

Słysząc, że się zbliżam, obrócił twarz w moją stronę. Wydawał się absolutnie zaskoczony moim widokiem.

– Serio przyszedłeś… – mruknął cicho, nie protestując gdy usiadłem obok niego i delikatnie wziąłem jego twarz w dłonie, ze zgrozą przyglądając się siniakom.

– Oczywiście, że przyszedłem. Kto cię tak urządził? – zapytałem, teraz zauważając, że na jego smukłych nadgarstkach też są siniaki, jakby ślady palców. – To stało się na jednym z… no wiesz? W sensie, w twojej pracy?

– Nie – odpowiedział od razu. – Możesz pojechać po Plusha? Od kilku godzin jest sam w mieszkaniu.

– Odbiło ci? Jedziesz do szpitala i to w trybie natychmiastowym! To jest ważniejsze, wiem że się martwisz, ale twój brat poradzi sobie przez chwilę sam. No już, chodź, podwiozę cię!

– Bonnie, nie. Nie mam ubezpieczenia, nie mogę iść – zaprotestował gdy spróbowałem go zachęcić do wstania.

– Jak to nie masz? Przecież pracujesz?

– Tak, ale nie do końca legalnie. Facet który robi te filmy to bardziej hobbysta nie zawodowiec, dobrze nam płaci, ale no… wszyscy poza właścicielem konta jesteśmy tam na czarno, bo podatki – wyznał po chwili wahania.

– A co z tą pracą w sklepie? – dopytałem niepewnie, pamiętając jak jego brat wspominał o tym w aucie.

– Od jakiegoś czasu już tam nie robię. Bonnie, możesz mnie zostawić i pojechać po Plusha? Błagam cię, to naprawdę jest trudna sytuacja.

No i co ja miałem robić? Zostawić go tutaj, żeby za jakiś czas powlókł się do domu i do rana smętnie wpatrywał w lusterko, płacząc nad swoją zmaltretowaną buźką? No ale z drugiej strony zobowiązałem się już do opieki nad Plushem, nie mogłem tego olać.

– Czekaj moment, mam pomysł – powiedziałem, wstając z ławki i wyjmując telefon. Przedzwoniłem szybko do Chici. – Chica, słońce, jesteś w domu?

– Hej Bonnie! Nie, niestety ja w pracy, dzisiaj aż do zamknięcia, więc będę u siebie dopiero w nocy. A co?

– Słuchaj, a mógłbym w twoim mieszkaniu na moment ulokować Plusha? Wpadłbym do ciebie do pracy po klucze i za jakąś godzinę ci je oddał, zgoda?

– E? No okej, nie ma problemu, ale co się stało, że Plusha mi podsyłasz, nie miałeś być na randce?

– Długa historia, później ci opowiem. Zaraz będę! – Rozłączyłem się i odwróciłem do Złotka. – Cicho, nie, teraz ja mówię – powiedziałem, widząc, że ten już otwiera usta. Zamknął je jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, muszę częściej być taki stanowczy. – Wezmę od ciebie Plusha, dam go do mieszkania Chici na moment, poogląda sobie bajki, zje ciacha, czy na co tam będzie miał ochotę. Potem wrócę tu po ciebie, podwiozę do domu i pomogę ci się ogarnąć, zgoda? Nie waż się zaprzeczyć, za mocno się postarałem z tym genialnym planem, nie popsujesz mi go! Czekaj na mnie, będę za pół godziny! – obwieściłem i zacząłem realizację swoich niecnych knowań.

Springi nie mógł wrócić do domu póki był w nim brat, więc wziąłem od blondyna numer do młodego, napisałem mu, że zaraz będę i żeby się ubrał, bo go na moment do Chici podwiozę, a potem jedzie na weekend do mnie. W międzyczasie Spring do niego przedzwonił, potwierdzając moją wersję wydarzeń, więc dzieciak się nie bał że go pedofil chce porwać, jak zacząłem im się na klatkę dobijać bo domofon okazał się popsuty.

Tak to ładnie zaplanowałem, że kilka minut i już jechałem z Plushem na tylnym siedzeniu do pracy Chici, to się nazywa prędkość!

– A gdzie Spring? – zapytał szczaw.

– Trochę mu coś w pracy wypadło. Musi teraz pozałatwiać sobie kilka spraw, nie chce żeby odbił się na tobie stres z tym związany, dlatego posiedzimy sobie przez weekend razem! Znaczy, dzisiaj i w niedzielę, jutro idę do pracy, ale w mieszkaniu jest też mój kuzyn, na pewno go polubisz, on się tobą zajmie! – skłamałem okrutnie, przecież BonBon o niczym nie wiedział, a ja nie miałem pojęcia jakie ma podejście do dzieci w realnym życiu, a nie w pracy! Co jak się nie zgodzi, albo okaże beznadziejny i nie będę mógł tej dwójki zostawić samej?

– Znaczy Spring już wrócił?

– Wrócił? Skąd? – zapytałem czujnie, patrząc na niego w lusterku.

– Był w domu. Znaczy, w naszym domu rodzinnym. Już z niego wrócił? Czemu nie przyszedł do mnie?

– Ah… um, no tak, wrócił, ale naprawdę coś okropnie ważnego stało się w jego pracy i nie był w stanie. Dlatego mnie poprosił o zajęcie się tobą! Słuchaj, na godzinkę zostawię cię u cioci Chici, pooglądasz sobie bajki, zrobię ci szybko jakiś obiad i wyskoczę na moment na miasto, bo też mam ważną sprawę do załatwienia, a potem wrócę i pojedziemy do mnie, okej? Spring już do ciebie dzwonił, ale jak się boisz, że cię porywam czy coś w tym stylu, to zapytaj go o wszystko jeszcze raz, przysięgam ci, że zabieram cię za jego zgodą!

Pogawędkę przerwało nam dojechanie do cukierni, w której pracowała Chica. Wyskoczyłem szybko z auta, wziąłem od niej klucz i pojechaliśmy z Plushem do jej kamienicy. Tam wpuściłem młodego do mieszkania, włączyłem mu Cartoon Network, szybko zrobiłem na obiad ryż z warzywami, zostawiając Chice kartkę na stole z listą wszystkiego co zużyłem na obiad dla młodego, razem z kilkoma dyszkami na zakupy, upewniłem się, że ma wszystko do przetrwania, nie czuje się źle i gdy przytaknął, że wszystko okej, wybiegłem z mieszkania, polecając mu zamknąć drzwi na zamek i nikomu nie otwierać, a gdyby ktoś się dobijał, to ma powiedzieć, że Chici nie ma w domu i niech przyjdzie później.

Chyba udzieliła mi się paranoja Złotka, bo zapukałem do sąsiadów, tych o których kurczaczek niepochlebnie się wyrażała, poinformowałem, że w mieszkaniu Chici zostawiłem na godzinę dziesięciolatka i poprosiłem, żeby w miarę możliwości zwracali uwagę czy pod drzwi kogoś podejrzanego nie zawiało, albo czy – nie daj Stwórco – nie czuć stamtąd jakiegoś dymu albo czegoś, no różnie bywa. Babka była średnio zachwycona moim requestem, jej mężulek również, no ale o brzdąca się sprawa rozchodziła, więc zgodziła się mieć oko czy nic się złego u Plusha nie dzieje. Ale patrzyła przy tym na mnie co najmniej jakbym na jej oczach papieża zaszlachtował, domyślałem się, że pewnie puści plotę, że Chica sobie ze mną dziecko zrobiła za nastoletnich lat i teraz jej szczawia pod drzwi podrzucam, no ale chuj, miałem większe zmartwienia niż raszpla z długim językiem.

Wróciłem do parku tak szybko jak się dało. Spring musiał być naprawdę w niezłym szoku po tym pobiciu go, bo nadal nie ruszył się z ławki, skulony na niej i smętnie wpatrzony w ziemię siedział i czekał, jak zostawiony na placu zabaw pięciolatek na rodzica.

– Chodź. Z Plushem wszystko okej, jest u Chici, teraz kolej na ciebie – pomogłem mu wstać i zaprowadziłem do auta.

Milczał przez całą drogę na osiedle, nawet nie patrzył w moją stronę. Musiał być zmęczony, obolały i zjedzony stresem. Zaparkowałem pod jego blokiem, w ciszy poprowadził mnie na klatkę schodową i schodami w górę, na trzecie piętro, gdzie było jego mieszkanie.

– Weź sobie usiądź. Gdzie masz jakąś apteczkę, wodę utlenioną, cokolwiek? – zapytałem, idąc tuż za snującym się na wpół martwo Springiem i zamykając za nami drzwi.

Wchodząc do mieszkania lądowało się bezpośrednio w salonie, także na całe szczęście Złotko nie miało długiej drogi na malutką kanapę, na którą padło jak trup, wydając z siebie ledwie pojedyncze jęknięcie. Musiała minąć chwila, nim w końcu wskazał mi głową drzwi po prawej, komentując je krótkim „łazienka, w szafce”.

– Nie bój nic, zajmę się tobą, zaraz będziesz jak nowy! – zapewniłem, bardziej chyba próbując uspokoić samego siebie niż jego.

Wszedłem do wskazanego pomieszczenia, nieco ciasnej łazieneczki. Pierwsze co, to zacząłem przeszukiwać szafkę pod zlewem, w której na szczęście szybko znalazłem jakieś waciki i wodę utlenioną, powinno starczyć na te rozcięcie, na siniaki przyniosę mu później lodu.

– Będzie szczypać – ostrzegłem, nasączając wacik wodą i ło, się Spring skrzywił jak przyłożyłem mu go do rany na nosie, próbując ją przemyć. Aż słyszałem jak w zetknięciu z zaschniętą krwią odkażacz zaczyna syczeć, musiało piec jak diabli. – Szczęście w nieszczęściu, że nie masz żadnych złamań. Wiem, że to słaba chwila, ale serio nie możesz mi powiedzieć kto to zrobił?

– Nie chce mi się teraz gadać, nie czuję twarzy – uciął temat, zaciskając mocno zęby i postanawiając po męsku przemilczeć moje zabiegi.

Przemyłem mu wszystkie widoczne rany i w zasadzie to było najlepsze co mogłem zrobić. Nie miał jakichś poważniejszych obrażeń, typu połamane żebra, wybity bark, czy nos do nastawienia (przy których i tak nie umiałbym pomóc, swoją drogą), więc więcej niż przetrzeć go wacikiem i przynieść z kuchni szmatę z lodem uczynić nie mogłem.

– Dzięki – powiedział zbolałym głosem, przykładając sobie ścierę z lodem do policzka.

– Plush mówił, że podobno byłeś w waszym domu rodzinnym. Coś się tam stało, tak? – postanowiłem drążyć. Złotko lekko drgnęło, ale nie odpowiedziało, więc po kilku chwilach przestałem go męczyć i zamiast tego poszedłem jeszcze raz do kuchni po szklankę wody, pytając czy nie jest głodny, albo czegoś nie potrzebuje.

– Daj mi coś przeciwbólowego. Leki są w kuchni, w szafce nad lodówką – poprosił, a ja od razu wstałem i zaraz do niego wróciłem z pudełkiem jakiegoś Ibupromu. Wziął sobie tabletkę popijając wodą i opadł ciężko plecami na tylne oparcie kanapy, absolutnie martwy. – Jedź już po Plusha, nie chcę żeby siedział sam.

– Plushowi nic nie będzie, jest u Chici. Trochę boję się zostawić cię samego w takim stanie, nie wyglądasz za dobrze, Spring – wyraziłem wątpliwości, obrzucając go mocno powątpiewającym spojrzeniem. Wydawało mi się, że gdyby nie brat, to nie chciałby żebym go tu zostawił.

– Bonnie, ja mam 36 lat, potrafię się sobą zająć. Po prostu jestem zmęczony.

Miałem ochotę wytknąć mu to i tamto, ale dzisiaj oberwał już wystarczająco mocno, nie potrzebował jeszcze moich dogryzek.

– Chcesz, żebym po kogoś do ciebie zadzwonił? Jakiegoś znajomego czy coś?

– Nie trzeba. Nie wyglądam najpiękniej, wolę to wyleżeć sam – posłał mi krzywy uśmiech, wymownie wskazując na śliwę pod okiem. Cóż, optymista by powiedział, że skoro silił się na żarty, to chyba jeszcze nie umiera.

– Dla mnie wyglądasz – mruknąłem po chwili pod nosem, trochę nieśmiało.

– Co?

– Najpiękniej – powiedziałem i gnany sytuacją i emocjami, pocałowałem go.

To był przypływ natchnienia, nie panowałem nad tym co robię, uznałem po prostu, że to świetny moment. I niestety chyba tylko ja. Złotko nie odwzajemniło pieszczoty, ani na początku, ani nawet po chwili smakowania jego warg. Odsunąłem się, niepewny czy właśnie wszystkiego nie spieprzyłem, ale blondyn nie wydawał się zły, zirytowany czy zniesmaczony. Wydawał się po prostu zmęczony.

– Wybacz, nie chciałeś…? – zapytałem spłoszony, ale wpadł mi w słowo.

– To nie jest dobry czas, Bonnie.

– A kiedy będzie dobry? Po co zgodziłeś się odnowić ze mną kontakt i umówić się na randkę, skoro nie masz zamiaru pozwolić mi się do ciebie zbliżyć? Wiesz, że ja liczę na więcej.

– Chwilowo mam trochę problemów na głowie, nie jestem w stanie ogarniać ich, brata i jeszcze ciebie.

– Dlaczego zaliczasz mnie jako „rzecz do ogarniania”, przecież ja ci chcę pomóc, wesprzeć, a nie robić kłopot!

– Tak, wiem, pomogłeś, wsparłeś, ja jestem wdzięczny, ale… uhh. Zauważ proszę, że mam prawie czterdzieści lat, a moje życie jest obecnie tak nieogarnięte i rozjebane, że zarabiam na pornhubie. I to na lewo. Mam na utrzymaniu dziesięcioletniego brata, a na chwilę obecną nic w moim życiu nie jest stałe, ani praca, ani mieszkanie.

– Związek mógłby być stały – podsunąłem.

– Bonnie, proszę cię. Nie mam na to siły. Gdybym teraz w coś się z tobą wpakował, musiałbym rzucić obecną pracę. Nawet gdybym od razu znalazł inną, to nie mam żadnej konkretnej szkoły ani studiów, nie zarabiałbym na tyle, by móc zapewnić mojemu bratu życie na poziomie. Ja… ja chwilowo po prostu… nie wiem. Po prostu chcę, żeby zrobiło się prościej.

Tooo nie była moja wyobraźnia, pod koniec głos mu się trochę załamał, a do tego odwrócił głowę, więc miałem pewność, że nieco mu nerwy puszczają.

Westchnąłem ciężko i położyłem mu rękę na głowie, zmierzwiając nią lekko złote włosy.

– I właśnie po to tu jestem, debilu.

<= Poprzedni    <Powrót>